Quote from monisha on October 8, 2024, 5:16 PM

அன்பின் வழியது

1

The distance between life and death is within seconds…

நான் சந்தித்த பல்லாயிரம் இரவுகளில் இதுதான் கொடூரமானது... ஒருவேளை இதுதான் என் வாழ்வின் கடைசி கடைசி இரவாகவும் இருக்கலாம். இருக்கலாம் என்ன? இருக்கப் போகிறது. நான் இறக்கப் போகிறேன்.

என் வாழ்வின் இந்த இரவும், இந்த நொடிகளும் இத்தனை கருணையற்றதாக மாறிப் போகும் என்று நான் அறிந்திருக்கவில்லையே! அறிந்திருந்தால் இங்கே வந்திருக்கவே மாட்டேனே! இந்த இடத்தில் நின்றிருக்கவே மாட்டேனே! கட்டுப்பாட்டை இழந்து அதிவேகத்தில் வந்த அந்த லாரி என் மீது மோதுவதற்கு வாய்ப்பும் தந்திருக்கவே மாட்டேனே!

 லாரிக்கு அடியே வலியில் ஒடுங்கி நசுங்கி இரத்த வெள்ளத்தில் கிடந்த என் உடலைப் பல ஜோடி விழிகள் பரிதாபமாகப் பார்ப்பதை நானும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு சில வினாடிகள் தாமதமாக வந்திருந்தால் நானும் கூட அந்தப் பல ஜோடி விழிகளில் ஒன்றாகக் கலந்திருப்பேன்.

எந்த விதியோ... இந்த நேரத்தில் என்னை இங்கே இழுத்து வந்து சேர்த்துவிட்டது.

இதெல்லாம் வெறும் கனவாக இருக்கக் கூடாதா?

யாராவது என்னைத் தட்டி எழுப்புங்களேன்!

இல்லை. இது கனவு இல்லை. கனவாக இருக்க வாய்ப்பும் இல்லை. இதுவரையில் நான் உணர்ந்திராத மிக மோசமான வலியை நான் இன்று இந்த நொடி பொழுதில் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். இந்த வலி எத்தனை எத்தனை உண்மையானதோ அதே அளவு உண்மையானது வாழ வேண்டுமென்ற எனது வேட்கை.

அதனால்தான் சிதிலமடைந்த என் தேகத்தில் இன்னுமும் உயிர் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது. மரணத்தின் எல்லை விளிம்பைப் பற்றிக் கொண்டு ஊசலாடியபடி எனது உடல் இன்னுமும் துடித்துக் கொண்டிருந்தது.

என்னை யாராவது தூக்கிக் கொண்டு போய் காப்பாற்ற மாட்டார்களா என்று ஏங்கிக் கரைந்து வழிந்து கொண்டிருந்த என் இரத்தத் துளிகளின் வழியே நானுமே கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கரைந்து வழிந்து கொண்டிருந்தேன்.

எனது நினைவுகளில் மஹா... மஹாலக்ஷ்மி வந்து நின்றாள்.

பேருந்து கம்பியில் தலை சாய்ந்து அமர்ந்திருந்த அந்தப் பெண் சிற்பத்தைப் பார்த்த நொடி என்னையே அறியாமல் நான் அவள் மீது மையல் கொண்டுவிட்டேன். அவள் கண்களில் துளித் துளியாகச் சொட்டிய கண்ணீரும் முகத்தில் அப்பியிருந்த சோகமும் ஏதோ கடக்க முடியாத சோகத்தில் அவள் ஆழ்ந்திருப்பதை உணர்த்தியது. அவளைத் தோளில் சாய்த்துக் கொண்டு ஆறுதல் கூற வேண்டும் போல மனம் தவித்தது.

பருவ பெண்கள் துயருறுவதைப் பார்த்தால் இயல்பில் எல்லா ஆண்களுக்கும் இப்படிதான் தோன்றும். ஆனால் நான் அப்படி யோசிக்கவில்லை. அது என் ஆழ்மனதிலிருந்து ஏற்பட்ட உணர்வு. 

‘மஹா அடுத்து வர ஸ்டாப்தான்... இறங்கு’ என்று யாரோ அவளிடம் சொல்ல, அந்தப் பெண் சிற்பம் உயிர் பெற்றது போல நிமிர்ந்து அமர்ந்து கொண்டாள். தன் கண்களின் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டு ஜன்னல் வழியே எட்டிப் பார்த்துவிட்டு எழுந்து நின்றாள்.

பேருந்து கம்பியைப் பற்றிக் கொண்டு நடந்து வர, அவள் தோளிலிருந்த துப்பட்டா சரிந்து நழுவுகையில் என் மனம் கலவரம் கொண்டது. அதிவேகமாகப் பரவும் இந்தக் கிளிர்ச்சிகளை இழுத்துப் பிடித்து நிறுத்த முடியாத வாலிப பருவம் என்னை அவள் பின்னே விரட்டியது. 

பச்சையும் வெள்ளையுமாக அவளின் காட்டன் சுடிதார் காற்றில் பறந்தது. என் அருகே என்னைத் தொட்டும் தொடாமல் வந்து நின்று, வழி விட சொல்லி அவள் கடந்து சென்ற போது காதலும் காமமும் ஒரு சேர என் உணர்வுகளுக்குள் பற்றிக் கொண்டது.

என் மனம் முழுக்க மஹாவாகிப் போனாள். அவள் என்னைக் கடந்து போனதும் நான் அவள் மீது காதல் கொண்டதும் கற்பூரமாகக் காற்றில் கரையும் உணர்வென்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால் அது தீயாகப் பற்றிக் கொண்டது. என்னுள் கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது.

“நீங்கதான் என்னோட எல்லாம்... என் கடைசி மூச்சு வரைக்கும் உங்க கூடதான் நான் வாழணும் அன்பு” என்றவள் ஒரு நாள் கட்டிக் கொண்டு அழுத போது அன்புவாகிய நான் அவளுக்கு யாதுமானவனாக நின்றேன். மஹாவாகிய அவள் என் உலகமாகச் சுழன்றாள்.

“நாம இதுக்கப்புறம் வாழப் போற வாழ்க்கையைப் பத்தி நீ கற்பனை கூட செய்து பார்த்திருக்க மாட்ட மஹா... நம்ம லைப் இனிமே அப்ப்ப்ப்படி இருக்கப் போகுது” என்று அவளுக்குள் நம்பிக்கையை விதைத்துக் கண்களில் வழிந்த ஆனந்த கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டு,

“லாஸ்ட் லாஸ்டா... லவரா ஒரே ஒரு கிஸ் பண்ணிக்கிட்டுமா?” என்று அவளிடம் கெஞ்சினேன்.

அவள் மறுக்கவில்லை. ஏன் மறுக்கப் போகிறாள். நாளை நான் அவளின் கணவன். அவள் வாழ்வின் மறுபாதி.

பேசாமல் மௌனித்துக் கிடந்த அவள் உதடுகளுடன் மௌனமாக என் இதழ்கள் முத்த மொழிப் பேசின. நான் அவளைத் தழுவி முத்தமிடும் வரை கண்கள் மூடி லயித்திருந்தவள் என் கரம் அவள் இடையை வளைத்துப் பிடிக்கவும் சுதாரித்துக் கொண்டு விலகினாள்.

“அன்பு போதும்” ஆனால் எனக்குப் போதவில்லை. நான் அவளை மீண்டும் நெருங்க எத்தனிக்க, “போங்க அன்பு... யாராவது பார்த்திர போறாங்க” என்று அவசர அவசரமாக வாசல் கதவைத் தாண்டி என்னை விரட்டிவிட நான் கடுப்புடன் அவளை முறைத்து,

“நாளைக்கு நான் உன் புருஷன்டி” என்றேன் கொஞ்சம் அதிகாரமாக.

“நாளைக்குதானே... இன்னைக்கு இல்லையே” என்றவள் புன்னகையுடன், “டைமாயிடுச்சு கிளம்புங்க” என்று தலையசைத்து, இன்று இது போதுமென்று கண் காட்டி என்னை வழியனுப்பி வைத்தாள்.

ஆனால் அதுதான் எங்களின் கடைசி கடைசி முத்தமாகி விடப்போகிறது என்று அவளும் அறியவில்லை. நானுமே அறியவில்லை.

அந்தச் சிறிய சாலையில் நடந்து அதன் இணைப்புச் சாலையைப் பிடித்து அதிக கூட்டமில்லாத அந்த பஸ் நிறுத்தத்தில் வந்து நின்ற கணம் அதிவேகமாக வந்த அந்த லாரி மோதி என் உடலைச் சின்னாப்பின்னமாக்கிவிட்டது.

எல்லாமே ஒரு நொடி பொழுதில் நடந்து முடிந்துவிட்டது.

நான் கண்ட கனவுகள்... கொண்டிருந்த ஆசைகள்... எனக்கே எனக்கான அத்தனை கற்பனைகளும்... சாலையில் வழிந்து போய் கொண்டிருக்கும் என் இரத்த சிதறல்களைப் போல ஈ மொய்த்துக் காய்ந்து நாளையோ... நாளை மறுநாளோ இருந்த தடம் தெரியாமல் காணாமல் போய்விடப் போகின்றன.

ஆனால் அந்த ஈரமுத்தமும் அவள் இதழின் வாசமும் இன்னுமே என் உணர்வுகளுக்குள் உயிரோட்டமாகச் செறிந்து கிடக்க, அவசர அவசரமாக என் சிந்தனைகள் எங்கெங்கோ ஓடிச் சிதறுகின்றன.

அழுது வடிந்த பரிதாபகரமான நிலையிலிருந்த அம்மாவின் முகம். மஹாவின் முகத்தை நினைவுப்படுத்தியது. அப்படியே அவள் சோக முகம்   அம்மாவின் சாயலை ஒத்திருந்தது. நேசித்துத் தேற்ற முடியாத அம்மாவின் அத்தனை சோகத்தையும் மஹாவின் கரம் பற்றுவதன் மூலமாகச் சரி செய்துவிட முடியும் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தேனே. எல்லாம் பொய்யாகப் போய்விட்டது. 

மஹா வாழ்வில் அத்தனை சந்தோஷத்தையும் பெற்றுத் தர எண்ணிய நான்... இன்று அவள் வாழ்வின்... நினைவுகளின்... துடைக்க முடியாத ஒரு துயராக ஒட்டிக் கொள்ளப் போகிறேன் என்பதை நினைக்க நினைக்க என் நெஞ்சம் வெடிக்கிறது. என் கண்களில் மெல்ல மெல்ல இருள் சூழத் தொடங்கிவிட்டது.

கரைபுரண்டோடிய எனது எண்ணங்கள் அனைத்தும் நிமிட நேரத்தில் வடிந்து வரண்டு பாலைவன காடாக வற்றிப் போகும் கடைசி சொட்டு நிமிடத்தில் இருளடர்ந்த என் விழிகளில் சிறு ஒளியாக மின்னியது அவன் முகம். அதுதான் என் முகமும் கூட. என்னை எனக்குள்ளாகவே நான் பார்த்தேன்.

ஆனால் அவனுக்குள் நான் இருக்கிறேனா? இன்னுமும் எனக்குப் பிடிப்படாத கேள்விதான் அது.

கருப்பைலிருந்து ஒன்றாகதான் எங்கள் வாழ்க்கை பயணத்தைத் தொடங்கினோம்... நான் அன்புவாக... அவன் அறிவாக...

கண்ணாடியில் பிரதிபலிப்பது போல என் முகத்தை அவனும் அவன் முகத்தை நானும் அப்படியே பிரதிபலித்த போதும் எங்கள் உணர்வுகளும் ஆசைகளும் அவ்வாறாக இல்லை. அவை நேருக்கு மாறாக முரண்டிக் கொண்டு நின்றன.

ஒரு துளியிலிருந்து உருவான ஈருயிர்களாக ஒரே நாளில் ஜனித்த போதும் நாங்கள் உடலாலும் மனதாலும் உடைந்த இருவேறு துண்டுகளாகப் பிரிந்து நின்றோம்.

இன்று மொத்தமாக அவனை விட்டு நான் பிரிந்து வெகுதூரம் செல்லப் போகிறேன். கூப்பிட முடியாத தூரத்தில் தொலைந்து போகப் போகிறேன். அது ஒரு வேளை அவனுக்குச் சந்தோஷத்தைத் தரலாம்.

இதோ முடிந்துவிட்டது. யாருமறியா இரகசிய மரணக் காட்டின் அந்த ஒற்றையடி இருள் பாதையில் நான் தன்னந்தனியே கரைந்து காணாமல் மறைந்து கொண்டிருக்கிறேன்.

வழி மறந்து... என் வாழ்க்கை மறந்து... இறுதியாக என்னையும் மறந்து...