மோனிஷா நாவல்கள்
Monisha's AOA - 5
5
பிரபஞ்ச விதிகளில் மனிதன் அடங்கியிருப்பது போல, மனித உடலுக்குள்ளும் இயற்கையின் அபரிதமான சக்தி அடங்கியிருக்கிறது.
அதைத்தான் அண்டதிற்குள் உள்ளதே பிண்டத்தில்; பிண்டத்திற்குள் உள்ளதே அண்டத்தில் என்று சொல்லப்படுகிறது.
ஷெர்லி கண்விழித்த போது அவள் மருத்துவமனை படுக்கையில் கிடந்தாள். நடந்த அந்த மோசமான நிகழ்வை இப்போது எண்ணினாலும் அவள் தேகம் முழுவதும் நடுங்கியது.
அதுவும் மரணத்தை வெகு அருகாமையில் பார்த்துவிட்டு மீண்டு வந்திருப்பதை அவளால் நம்பவே முடியவில்லை.
இதற்காகவா தான் இந்தியாவிற்கு வந்தோம்? அதுவும் சத்யா அன்று அவள் வீட்டிலிருந்து மிரண்டு ஓடி வந்த பின் அவளுடன் பேசக் கூட இல்லை. அவள் இருக்கும் திசைப் பக்கம் கூட வரவில்லை.
அதேநேரம் அவர்கள் வந்த வேலை முடிந்துவிட்ட காரணத்தால் சத்யாவும் அவர்கள் நண்பர்களும் இந்தியா புறப்பட்டுவிட்டனர். சத்யா இந்தியாவிற்குத் திரும்பியதும் நொய்டாவிலிருந்து தன் அலுவலக வேலையெல்லாம் முடித்துக் தன் திருமணத்திற்காக ஒரு மாதம் விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு தமிழகத்தில் உள்ள தன் சொந்த ஊரான கடப்பாக்கம் வந்து சேர்ந்தான்.
அவன் அங்கே வந்த மூன்றாவது நாள் ஷெர்லி அவனைத் தேடி வந்திருந்தாள். அதிர்ச்சியிலும் அதிர்ச்சி பேரதிர்ச்சி சத்யாவிற்கு!
ஷெர்லி என்ன நடந்தாலும் தமிழகம் வர வேண்டுமென்பதில் படுத்தீவிரமாக இருந்தாள். அதற்கு அவளுக்கு சத்யாவின் தயவு தேவையாக இருந்தது. இந்தியா வந்தவள் அவன் வேலை செய்யும் நிறுவனத்தில் விசாரித்து அவன் விலாசத்தையும் பெற்றுக் கொண்டாள். அவன் தன் திருமணத்திற்காக விடுப்பு எடுத்து கொண்ட விவரத்தையும் தெரிந்து கொண்டவள், நேராக அவன் சொந்த ஊரிலுள்ள வீட்டிற்கே வந்து சேர்ந்தாள்.
விக்ரமாதித்யனின் முதுகில் அமர்ந்திருக்கும் வேதாளம் போலத் தன்னை விடாமல் இப்படி இவள் துரத்தி வந்து தொல்லைத் தருகிறாளே என்று கடுப்பானது. இருப்பினும் வந்தவளைத் திருப்பியா அனுப்ப முடியும்.
வேறுவழியின்றி தன் குடும்பத்தாரிடம் அவளைத் தோழி என்று அறிமுகப்படுத்தினான். அவர்கள் குடும்பத்தினருக்கோ ஷெர்லியின் மேற்கத்திய பாணியான உடையும் ஆங்கில கலப்புடைய தமிழும் கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. இருப்பினும் திருமணத்திற்கு வந்திருக்கும் விருந்தாளி என்பதால் அவள் தங்குவதற்கான வசதிகளை அவர்கள் செய்து தந்தனர்.
சத்யா ஷெர்லியைத் தேடி அவள் அறைக்குச் செல்ல, அவளோ சாவகாசமாகப் சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து புகைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அவனுக்குப் பகீரென்றது
“எங்க வீட்டில யாராச்சும் நீ ஸ்மோக் பண்றதைப் பார்த்தா அவ்வளவுதான்” என்றபடி அவள் விரலிலிருந்து சிகரட்டைப் பிடுங்கி வெளியே எறிந்தான்.
“ஒய்? உங்க ஊர்ல ஸ்மோக் பண்ண ரெஸ்டிரிக்ஷன்ஸ் இருக்கா? ஆனா நான் இங்க வந்துதான் பை பண்ணேன்... ரெஸ்டிரிக்ஷன்ஸ் இருந்தா ஷாப்ஸ்ல சேல்ஸ் பண்ணுவாங்களா என்ன?” என்று அவள் விவரமாகக் கேட்க,
“எங்க ஊர்ல லேடிஸ்லாம் ஸ்மோக் பண்ண மாட்டங்க ஷெர்லி” என்றான் அழுத்தமாக!
“ஜென்ஸ் மட்டும் பண்ணலாமா?” என்று ஷெர்லி விதண்டாவாதமாகக் கேட்டாள்.
“அதெல்லாம் அப்படிதான்... விளக்கம் எல்லாம் கேட்காதே... இங்கே இருக்க வரைக்கும்... ப்ளீஸ் டோன்ட்” என்று கெஞ்சலாக அவளைப் பார்க்கவும், “ஓகே ட்ரை பண்றேன்... பட் கஷ்டம்தான்” என்றாள்.
மூச்சை இழுத்துவிட்டு கொண்டவன் அவளை எரிச்சலாகப் பார்த்து, “இப்ப எதுக்கு ஷெர்லி என்னைத் தேடி வந்த” என்று கேட்கவும், “ஐ செட் யு அல்ரெடினா... என்னையும் உன் கூட கூட்டிட்டு போன்னு” என்றாள்.
“ஐயோ! எனக்கு மேரேஜ் ஷெர்லி.... உன்னை எப்படி நான் கூட கூட்டிட்டு வர முடியும்” என்றவன் பயந்து கொண்டே குரலைத் தாழ்த்தி உரைத்தான்.
“அப்போ உனக்கு மேரேஜ் ஃபிக்ஸ் பண்ண பிறகுதான் நீ என்னை கிஸ் பண்ண ட்ரை பண்ணியா?” என்று கேட்டு அவன் தலையில் இடியை இறக்க அப்படியே அதிர்ச்சியில் வார்த்தைகளின்றி நின்றான்.
அவள் சாதாரணமாக சிரித்து கொண்டே, “சத்யா... டோன்ட் வொர்ரி... நீ அன்னைக்கு ட்ரங்க் பண்ணிட்டு என்னை கிஸ் பண்ண வந்ததை நான் உன் பியானிஸி கிட்ட ரிவீல் பண்ணவே மாட்டேன்... ப்ராமிஸ்” என்று அவள் சொன்ன நொடி,
அதிர்ச்சியில் அவனுக்கு பூமியின் சுழற்சியே நின்றுவிட்டது. அவன் தலையைப் பிடித்து கொண்டு,
‘ஐயோ! இதென்னடா வில்லங்கமா போச்சு! சொல்ல மாட்டேன்னு சொல்றாளா இல்ல சொல்லிடுவேன்னு மிரட்டிராளா... அதுவும் இவ மேல நமக்கு கொஞ்சமே கொஞ்சம் கிரஷ் இருந்துதுன்னு அனுவுக்கு மட்டும் தெரிஞ்சா’ என்று அவன் உள்ளுர தீவிரமாகப் பயந்துக் கொண்டிருக்க,
“சத்யா... ஜஸ்ட் ஃபார் ஃபன்... கம்மான் லீவ் இட்” என்று அவன் தோளைத் தட்டிப் புன்னகைத்தாள். ஆனால் அவனால் இயல்பாக இருக்க முடியவில்லை.
“இப்ப உனக்கு என்னதான் ஷெர்லி வேணும்” என்றவன் அவள் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்க,
“எனக்கு தமிழ்நாட்டைச் சுத்தி பார்க்கணும்... யாராச்சும் நோன் பெர்சனா என் கூட வந்தா நல்லா இருக்கும்னு... யு ஆர் மை ஒன் அன் ஒன்லி கம்பானியன் ரைட்... தட்ஸ் ஒய்... ஐ கேம் ஹியர்” என்றதும் அவளைச் சங்கடமாகப் பார்த்து, “எனக்கு இன்னும் டூ வீக்ஸ் ல மேரேஜ்மா” என்று பரிதாபமாக உரைத்தான்.
“ம்ம்ம்... ஐ நோ” என்று ஷெர்லி முகத்தைத் தொங்கப் போட்டுக் கொள்ள,
‘எனக்கு கல்யாணம்னா இவ ஏன் ஃபீல் பண்றா? எப்படியாவது இவளை இங்க இருந்து துரத்தி விடனும்... அதுவும் அனு கண்ணில இவ பட்டுடவே கூடாது’ என்று மனதில் எண்ணி கொண்டவன் அவள் முகத்தைப் பார்த்து,
“யு டோன்ட் வொர்ரி... நான் எனக்குத் தெரிஞ்ச டூரிஸம் ஆஃபீஸ்ல பேசி உனக்கு யாரச்சும் அரேஞ் பண்றேன்” என்றான்.
“நோ நெவர்... எனக்கு பிரொப்ஃஷனல்லா வேண்டாம்... ப்ரெண்ட்லியா யாராச்சும் கூட அக்கம்பைன் பண்ணா இட் வில் பி குட் அன் கம்பஃர்டபிள்” என்றவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்க சத்யா எப்படி அவளைத் துரத்திவிடுவது என்பதிலேயே குறியாக இருந்தான்.
சத்யா அவளிடம் ஒரு நம்பகமான ஆளை அவளுக்கு ஊர் சுற்றிக் காண்பிக்க ஏற்பாடு செய்வதாகத் திரும்ப திரும்ப கூறவும், சரியென்று அவளும் சம்மதம் சொல்லிவிட்டாள். இருப்பினும் புது நபரோடு செல்வதா என்று கொஞ்சம் நெருடலாகவே இருந்தது அவளுக்கு.
இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்ட பிறகு அவளுக்கு வேறுவழியும் இல்லை. அவள் காரியம் நடக்க வேண்டுமெனில் அப்போதைக்கு யாரையாவது ஒருவரை அவள் நம்பித்தான் தீர வேண்டும்.
சத்யா இப்படியாக ஷெர்லியை ஒருவாறு சமாளித்து விட்டு அவன் வெளியே வந்தால், ஷெர்லி அங்கே வந்து தங்கியிருப்பது பிடிக்காமல் சத்யாவைத் தனியாக அழைத்து சென்று அவன் குடும்பத்தினர் அவனை வறுத்தெடுத்துவிட்டனர்.
இரண்டு பக்கமும் வகையாக மாட்டிக் கொண்டு சத்யா அல்லல்பட்டான்.
சத்யாவின் பெற்றோர் மற்றும் அவனின் தமையன், தமக்கை அவர்கள் துணை மற்றும் குழந்தைகள் என்று அந்த வீடே நிரம்பி வழிந்தது. அதுவுமில்லாமல் சத்யாதான் அவர்கள் வீட்டிலேயே இளையவன். போதாக்குறைக்கு அந்தத் திருமண ஏற்பாட்டில் கலந்து கொள்ள அவ்வப்போது வரும் உறவினர்கள் கூட்டம் வேறு. அவர்கள் எல்லோருமே ஷெர்லியை ரொம்பவும் வித்தியாசமாகப் பார்த்தனர். இன்னொரு புறம் ஷெர்லி என்னதான் தமிழில் பேசினாலும் சத்யா குடும்பத்தோடு அவளால் இயல்பாக உரையாட முடியவில்லை. ஒன்றிப் பழகவும் முடியவில்லை.
அன்று சத்யா குடும்பத்தில் அவர்கள் குலதெய்வத்தை வேண்டி அவன் திருமணத்திற்காகப் பூஜைகள் செய்ய சொந்தம் பந்தம் என்று அனைவரும் குழுமியிருந்தனர்.
ஷெர்லிக்குப் பூஜைப் போன்றவற்றில் எல்லாம் அத்தனை ஆர்வம் இல்லை. அதுவும் வந்தவர்கள் எல்லோரின் பார்வையும் கேள்வியாக ஷெர்லியையே சுற்றி வரவும் அந்தக் கூட்டத்திலிருந்து அப்போதைக்குத் தப்பிக்க வேண்டி கால் நடையாக அருகிலுள்ள கடற்கரைக்கு நடந்து சென்றாள்.
அவள் அறையிலிருந்து பார்த்தாலே கொஞ்சம் தொலைவில் கடற்கரையும் அங்குள்ள மீனவ கிராமங்களில் படகுகளும் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருப்பது தெரியும்.
மீன்பிடி படகுகள் மற்றும் அங்கிருந்த மக்கள் மீன்வலைகளை லாவகமாக மடித்து வைத்து கொண்டிருப்பதைச் சுவாரசியமாகப் பார்வையிட்டுக் கொண்டே கடற்கரை மணலில் நடந்தவள் மாலை நேரத்து அந்தி வானம் கடலில் சங்கமிக்கும் காட்சியைப் பார்த்தபடி அப்படியே அமர்ந்து கொண்டாள்.
அலைகளின் மீது பார்வையைப் பதித்து அவள் பாட்டுக்குச் சிந்தனையில் மூழ்கிவிட அப்போதுதான் அந்தப் பிரச்சனை வந்தது.
குடித்துவிட்டுப் போதையுடன் தள்ளாடியபடி வந்த இரு இளைஞர்கள் ஷெர்லி தனியே அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டு அவளை நெருங்கி வந்தவர்கள்,
“என்ன பாப்பா? தனியா வந்திருக்கியா... உன் கூட யாரும் வரல” என்று கேட்டுக் கொண்டே ஷெர்லியை இடித்தபடி அமர,
“இடியட்ஸ்” என்று திட்டிவிட்டு அவள் எழுந்து கொண்டான். அப்போது ஒருவன் அவள் கையை அழுந்த பற்றிக் கொள்ள,
“லீவ் மை ஹென்ட்... ஸ்கவுன்றல்” என்று அவன் கரத்தை உதறியவள் அவனை உக்கிரமாக முறைத்துவிட்டு செல்லவும் அவர்கள் இருவரும் எழுந்து அவள் பாதையை மறித்தனர்.
அவளுக்குப் பதட்டமானது. சுற்றிலும் ஆள் அரவமே இல்லை. அந்த இடம் முழுக்க இன்னும் சில நிமிடங்களில் இருள் சூழ்ந்து கொள்ளும். அவள் சத்தமிட்டாலும் அலைகளின் இரைச்சலில் எதுவும் கேட்காது.
பிரச்சனையின் தீவிரம் புரிந்த அதேநேரம் அவர்களின் தோற்றம் வேறு அவளை மிரட்சிக்குள்ளாக்கியது. அவர்கள் எதற்காக இப்படி தன்னிடம் வம்பு செய்கிறாகள் என்று சிந்தித்தவள் உடனடியாக தான் கழுத்தில் அணிந்திருந்த பிளேட்டினம் சைனைக் கழற்றிக் கொடுத்தாள்.
‘ஷெர்லி’ என்று அவளின் பெயர் அந்தச் செயினுடன் இருந்த டாலரில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. அதனை வாங்கியவன் அலட்சியமாகத் திருப்பி திருப்பிப் பார்த்துவிட்டு,
“கவரிங் செயின் மாதிரி இருக்கு... இது இன்னாத்துக்கு” என்று அதனைத் தூக்கி எறிந்தான்.
“ஓ மை காட்... இட்ஸ் பிளாட்டினம் மேன்... காஸ்ட்லியர் தென் கோல்ட்” என்று அவள் சொன்னது அவர்களுக்குப் புரியவில்லை. அவன் எள்ளலாகச் சிரித்துக் கொண்டே,
“பாப்பாவுக்கு தமிழே வரதா! இங்கிலீஸ்லதான் பேசுமா?” என்க, அவள் விழிகளில் அப்பட்டமாக பயம் தெரிந்தது.
அவசரத்துக்கு அவளுக்கு ஒரு தமிழ் வார்த்தைக் கூட கிடைக்கவில்லை. அவர்களிடம் என்ன பேசி எப்படி தப்பிப்பது என்றே புரியவில்லை. அதற்குள் அவர்கள் இரு பக்கமாக அவள் இரு கைகளையும் அசையவிடாமல் பற்றிக் கொண்டனர்.
“ப்ளீஸ்...ஐ பெக் யு... லீவ் மீ... ஐ நீட் டூ கோ” என்று அவள் கெஞ்சிக் கதற, அவர்கள் கொஞ்சமும் மனம் இறங்கவில்லை. போதையில் ஏதோ குழறியபடி பேசிக் கொண்டே அருகாமையில் உள்ள இருளடர்ந்த தென்னைந்தோப்பிற்குள் அவளை இழுத்துச் சென்றனர்.
ஏதோ பெரிய விபரீதம் நிகழப் போகிறது என்பது அவள் மூளைக்கு உரைத்த நொடி பிறந்த நாட்டை விட்டு பல்லாயிரம் மைல்கள் கடந்து வந்த தனக்கு இப்படி ஒரு முடிவு நேரிட வேண்டுமா? என்றவள் மனம், பதட்டத்திலும் பயத்திலும் அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க அல்லாடியது.
அவர்களின் பிடியிலிருந்து விடுப்பட அவள் ரொம்பவும் போராடினாள். அவள் எத்தனை முரண்டு பிடித்தாலும் அவர்கள் செய்ய நினைத்த காரியத்திலிருந்து பின்வாங்கப் போவதில்லை என்பதை உணர்ந்தவள் அவர்கள் இழுத்து செல்லும் இடத்திற்கு செல்வதற்கு முன்பாக அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க வேண்டுமென்று எண்ணமிட்டு,
தன் கரத்தைப் பற்றியிருந்த ஒருவனின் கையை அவள் மூர்க்காமாகக் கடித்துவிட அவன், “ஆஆஅ” என்று அலறிய சமயத்தில் இன்னொருவனையும் தள்ளிவிட்டுத் தப்பி ஓடினாள்.
அவளை முன்னேறி போக விடாமல் ஒருவன் வழி மறித்துவிட பின்னோடு ஒருவன் அவளைப் பிடிக்கத் தட்டுத்தடுமாறி ஓடி வந்தான்.
இடது பக்கமாக ஓடினால் அந்த இருளடர்ந்த தென்னை மரங்களின் வழியாகத்தான் ஓடியாக வேண்டும். வலது புறமோ கடல். அந்த அலைகளோ அவளுக்கு அடைக்கலம் தர தன் பல்லாயிரம் கரங்களை நீட்டி வாவென்று அழைப்பது போலவே தோன்றியது.
சில செயல்கள் காரண காரியங்களின்றி நடைபெறும். ஆனால் அது பெரிய பெரிய நிகழ்விற்கு வித்தாக அமையும். ஷெர்லி கடலை நோக்கி ஓடியதும் அப்படித்தான்.
பின்னோடு அவர்கள் துரத்திக் கொண்டு வருகிறார்களா என்று கூட பார்க்காமல் வேகமாக அவள் கடலுக்குள் இறங்கிவிட்டாள். ஆழம் அதிகமான பகுதி என்பதால் சட்டென்று அவள் கால்கள் கரைகளைக் கடந்து மிதக்கத் தொடங்கின.
அவளுக்கு நீச்சல் தெரிந்திருந்த காரணத்தால் அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க சில நொடிகள் சமாளிக்கலாம் என்று எண்ணினாள். ஆனால் நடந்த அனைத்தும் அவள் எண்ணங்களுக்கு எதிராகவே இருந்தன. அவள் இறங்கிய இடத்தில் ஆழம் அதிகமிருந்த காரணத்தால் அந்த அலைகள் அவளை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டது.
அதேநேரம் திடீரென்று ஏற்பட்ட அலைகளின் சீற்றத்தில் அவள் திக்குமுக்காடிப் போனாள். அதன் வேகத்திற்கு ஈடுகொடுத்து அவள் கரங்களால் நீந்தி கரையேற முடியவில்லை. மரணத்தைக் கண்கொண்டுப் பார்த்த அந்தக் கணத்தில் எல்லாமே முடிந்து போனது என்று அவள் அவநம்பிக்கைக் கொள்ள, அப்போது அவளை யாரோ காப்பாற்றிக் கரைக்குக் கொண்டு வந்தது வரை அவளுக்கு நினைவிலிருந்தது.
அதன் பின் மருத்துவமனையில் அவள் விழித்தபோது சத்யாதான் அவளருகில் இருந்தான். அவர்கள் வீட்டில் திருமண ஏற்பாடு நடந்து கொண்டிருக்கும் நிலையில் அவளுக்கு மட்டும் ஏதாவது நடந்திருந்தால், ரணகளமாகியிருக்கும். ஏன் அவன் திருமணமே கூட நின்று போயிருக்கலாம்.
நல்ல வேளையாக ஷெர்லியின் கைப்பையில் சத்யாவின் கைப்பேசி எண்ணும் விலாசமும் இருந்தது. அதன் மூலமாக சத்யாவைத் தொடர்பு கொண்டு ஷெர்லிக்கு ஆபத்து என்று தெரியப்படுத்தவும் பூஜை முடிந்த கையோடு வீட்டில் யாரிடமும் சொல்லாமல் அவள் அனுமதிக்கப்பட்ட மருத்துவமனைக்கு அவன் வந்து சேர்ந்துவிட்டான்.
ஷெர்லிக்கு நினைவு தப்பியிருந்தது. மற்றபடி அவளுக்கு ஒன்றுமில்லை என்று மருத்துவர் சொல்லிவிட, அவள் கண் விழித்ததும் அவளை அழைத்து கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்தான். வீட்டில் உள்ளவர்கள் அவனைக் குடைந்து குடைந்து கேள்விகள் கேட்க,
பக்கத்திலிருந்த கடற்கரைக்கு ஷெர்லி போயிருந்தபோது அவள் வழி தவறிவிட்டதாகவும் தான் சென்று அழைத்து வந்ததாகவும் சாமர்த்தியமாக ஒரு கதையைச் சொல்லி சமாளித்துவிட்டான்.
பின்னர் ஷெர்லியின் அறைக்கு வந்தவன், “உனக்கு சூசைட் பண்ணிக்கனும்னா அதை நீ கலிப்போர்னியாவிலேயே பண்ணிக்க வேண்டியதுதானே... என் ஊருக்கு வந்து பண்ணிக்கிட்டு... இப்படி என் லைஃப்யே நாசம் பண்ண பார்த்தியே” என்று அவள் மீது பாய, அவள் அவமானத்தில் துடித்துப் போனாள்.
கண்கள் கலங்க அவனை ஏறிட்டவள், “ஷட்அப் சத்யா... நான் சூசைட் பண்ணிக்க போனேன்னு உனக்கு தெரியுமா? நான் என்ன மாதிரி பிராப்ளத்தை ஃபேஸ் பண்ணனேன்னு கூட கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்காமா... நீ பாட்டுக்கு ரபிஷ்ஷா ஏதேதோ பேசுற” என்று நடந்த அனைத்தையும் விவரமாக அவனிடம் சொல்ல,
“ஐம் சாரி ஷெர்லி” என்றவன் முகத்தைத் தொங்கப் போட்டு கொள்ள,
“நான் இங்கிருந்து போறேன்… எனக்கு இந்த நாடு வேண்டாம்” என்றவள் கோபமாக உரைக்க,
“ஷெர்லி” என்று சத்யா சமாதனமாக பேச வந்தான்.
“ப்ளீஸ்… கெட் அவுட்” என்று அவள் கத்திவிட்டாள்.
அவன் மௌனமாக வெளியேறினாலும் அவள் ஊருக்குப் போகிறேன் என்று சொன்னது ஒருவகையில் அவனுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது.
ஷெர்லியோ இரவு உறக்கமில்லாமல் சாளரத்தின் வழியே தெரியும் கடலையே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இன்னும் அவளுக்குள் இருந்த பயமும் நடுக்கமும் விலகவில்லை. கலிபோர்னியாவில் இருக்கும் போது தமிழ்நாட்டுக்கு வர வேண்டுமென்பது அவள் வாழ்நாளின் ஒரு பெரிய கனவாகவே இருந்தது. ஆனால் இப்போது நடந்த அந்தச் சம்பவத்தின் தாக்கம் அவளுக்கு அங்கே இருக்க வேண்டுமென்ற ஆசையே விட்டுப்போனது.
பல்லாயிரம் மைல்கள் தொலைவிலிருந்து அவள் தமிழ்நாட்டைப் பற்றி கற்பனைச் செய்து கொண்ட காட்சியெல்லாம் எதார்த்தத்திற்கு முன் சுக்குநூறானது. உடனடியாக தன்னுடைய பேகிலிருந்து லேப்டாப்பை எடுத்து கலிப்போர்னியா புறப்படுவதற்கான விமான பயணச்சீட்டின் விவரங்களை ஆராய்ந்தாள்.
அதற்குள் அவள் உடல் களைத்து கண்களைச் சொருகிக் கொண்டு வரவும் அப்படியே லேப்டாப்பைத் திறந்து வைத்தபடியே உறங்கிவிட்டாள். இனி அவளே நினைத்தாலும் அவளால் இங்கிருந்து போக முடியாது.
ஷெர்லி அப்போதைக்கு உறங்கியிருந்தாலும் அவளால் நிம்மிதியான உறக்கத்தில் ஆழ முடியவில்லை. விடிவதற்கு சில மணிநேரம் முன்பாகவே உறக்கம் களைந்து விழித்தெழுந்தாள். எழுந்ததும் அவள் லாப்டாப் முகத்தில்தான் விழித்தாள். விமான பயணங்கள் மற்றும் அதன் தேதி நேரம் என்று ஒரு பெரிய பட்டியலிருந்தது.
மீண்டும் எழுந்து அவற்றைப் பார்வையிட்டுக் கொண்டிருந்தவளுக்கு காலை பொழுதின் கடலலை இரைச்சல்கள் ஒலிக்க, நடந்த அந்த மோசமான விபத்தின் நினைவில் உடல் கிடுகிடுத்தது. அப்போதுதான் அவள் சிந்தனையில் சட்டென்று தன்னை யார் காப்பாற்றினார்கள் என்ற கேள்வி எழ, மற்ற எண்ணங்கள் யாவும் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டன.
இது பற்றி சத்யாவிடம் கேட்க வேண்டுமென்று உடனடியாக தன் அறைக் கதவைத் திறந்து வெளியே வந்தவள் எல்லோரும் உறங்கி கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து மீண்டும் தன் அறைக்கே திரும்பிவிட்டாள்.
சத்யா எழுந்து கொள்ளும் வரை அவளுக்குப் பொறுமை இல்லை. அது பற்றியே அவள் சிந்தனைச் சுற்றி சுழல தன் லேப்டாப்பை மூடி மீண்டும் தன் பையிற்குள் திணிக்கப் போகும் போதுதான் கவனித்தாள். அதிலிருந்து அவள் தாத்தாவின் டிசேஸ்டர் ஃபைலை.
‘அதெப்படி இங்கே?’ என்றவள் யோசிக்கும்போது தான் புறப்படுவதற்கு அவள் தன் பொருட்களை எடுத்து வைக்கும் போது தன் படுக்கையறை மேஜை மீது வைத்திருந்த ஃபைலையும் தவறுதலாக உள்ளே திணித்துவிட்டிருக்கிறோம் என்று தோன்றியது.
ஆனால் எதுவுமே இயல்பாகவோ தவறுதலாகவோ நிகழ்வதில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் பின்னணியில் ஓர் அழுத்தமான காரணம் இருக்கிறது. ஷெர்லி மீண்டும் தன் தாத்தாவின் இரத்த கரை படிந்த அந்த ஃபைலை தன் பையில் நுழைத்துவிட்டாள்.
அவள் எண்ணமெல்லாம் அப்போதைக்கு அவளை யார் காப்பாற்றி இருக்க கூடும் என்பது பற்றித்தான். அத்தனை ஆபத்தான சூழலில் தன்னைக் காபற்றியவருக்கு ஒரு நன்றி கூட உறைக்கவில்லையே என்று வருந்தியவள் விடிந்ததும் சத்யாவிடம் அது பற்றிக் கேட்க வேண்டுமென்று யோசித்துக் கொண்டாள்.
அவள் தீவிரமாக சிந்திக்கும்போது சிகரெட் பிடிப்பது அவளுக்கு வழக்கம். அதே போல அந்த அறையின் ஜன்னலோர திண்டில் அமர்ந்து சிகரட்டைப் பற்ற வைத்து புகைத்துக் கொண்டிருந்தாள். வந்த அன்று சத்யா சொன்னதை அவள் மறந்திருக்க, மெல்ல இருள் விலகி வெளிச்சம் பரவியது.
சத்யா எழுந்து வீட்டிற்கு வெளியே வர, ஷெர்லி ஜன்னோலாரமாக அமர்ந்திற்கும் காட்சிதான் முதலில் அவன் கண்ணில் பட்டது.
அந்தச் சமயம் பார்த்து அவன் தமக்கை வேணி, “ஏ! சத்யா கொஞ்சம் உன்கிட்ட பேசணும்” என்று சொல்ல, எங்கே ஷெர்லி சிகரெட் பிடிப்பதை இவள் பார்த்துவிட போகிறாள் என்ற பயத்தில் அவசரமாக அவள் கரத்தைப் பிடித்து உள்ளே இழுத்து வந்தான்.
“இப்ப எதுக்கு டா என் கையைப் பிடிச்சு உள்ளே இழுத்துட்டு வந்த” என்றவள் புரியாமல் பார்க்க,
“வெளியே ஒரே பனியா இருக்கு க்கா... அதான் கல்யாணம் நேரத்துல உனக்கு ஜலதோஷம் பிடிச்சுக்கிட்டா” என்று சம்பந்தா சம்பந்தமில்லாமல் உளறிக் கொட்டினான்.
அதோடு அவளை அங்கிருந்து துரத்த எண்ணி, “போய் காபி எடுத்துட்டு வரியாக்கா... குடிச்சிட்டே பேசலாம்” என்று சொல்ல அவனைக் கோபமாக முறைத்தவள்,
“நேத்துல இருந்து உன் முழியே சரியில்ல... எது பேச வந்தாலும் ஏதேதோ காரணம் சொல்லி சமாளிக்கிற” என்றாள்.
‘இப்பன்னு பார்த்து இவ வேற லெக்சர் அடிக்கிறாளே... அங்கே அவ செய்ற வேலையை யாரச்சும் பார்த்து வைச்சா’ என்றவன் உள்ளுர பயந்து நடுங்க அவன் முகத்தை ஆழ்ந்து பார்த்த வேணி,
“சரி... நான் போய் காபி எடுத்துட்டு வரேன்... எங்கயாச்சும் ஓடிடாதே” என்று சொல்லிவிட்டு சமையலறைக்கு அவள் செல்ல எத்தனிக்க, சத்யா வேகமாக ஷெர்லி அறை நோக்கி செல்ல பார்த்தான்.
உடனே வேணி அவன் புறம் திரும்பி, “இப்ப எங்கடா போற?” என்று கேட்க, “அது ஷெர்லி ரூமுக்கு” என்று சொல்லிவிட்டு, ‘ஐயோ! உளறிட்டோமே’ என்று உதட்டைக் கடித்துக் கொண்டான்.
“இப்ப எதுக்கு அவ ரூமுக்கு... அதுவும் காலையிலேயே” என்று வேணி சீறிக் கொண்டு அவனை நெருங்க,
“இல்ல சும்மா... வாக்கிங் போக ஒரு கம்பனிக்கு” என்று சொல்லி கொண்டிருந்தவன் அக்காவின் முறைப்பைப் பார்த்து, “நான் தனியாவே போறேன்” என்று திரும்பி நடந்தான்.
“என்கிட்ட காபி கேட்டுட்டு இப்ப நீ வாக்கிங் போக போறியா?” என்று வேணி விடாமல் அவனைப் படுத்தி எடுக்க, “வெளியே எல்லாம் போகல... நம்ம வாசலியேதான்... நீ காபி எடுத்துட்டு வா” என்று சொல்லிவிட்டு அவளிடமிருந்த தப்பித்து வெளியே வந்தான்.
வேணி உள்ளே சென்றுவிட்டதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டவன் ஜன்னல் வழியாக ஷெர்லிக்கு சிக்னல் கொடுத்தான். அவளோ ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்ததால் அவனைக் கவனிக்கவில்லை. கீழே கிடந்த சிறு கற்களை எல்லாம் பொறுக்கி அவள் மீது குறிப்பார்த்து அடித்தான். ஒன்றாவது அவள் மீது விழுந்ததா என்றால் அதுவும் இல்லை.
அவன் என்ன செய்வதென்று புரியாமல் தவிப்போடு நிற்க, அவன் நல்ல நேரம். அவளாகவே அவன் கீழே நிற்பதைப் பார்த்துவிட்டாள். உடனடியாக அவள் இறங்கி அவனை நோக்கிவருவதைப் பார்த்தவன் முதலில் அவள் கரத்திலிருந்த சிகரட்டைப் பிடுங்கிக் கொண்டு அவளை முறைக்க, அப்போதுதான் அவள் தன் தவறை உணர்ந்தாள்.
அதேசமயம் வேணி காபியோடு வந்து நிற்க சத்யா கையில் சிகரெட்டுடன் நின்றிருந்தான்.
“அடப்பாவி! எப்பத்துல இருந்துடா இந்தப் பழக்கம் உனக்கு” என்று அதிர்ச்சியாகக் கேட்க,
“ஐயோ! நான் இல்லக்கா” என்று அதனைத் தூர எறிந்தான். ஷெர்லி இதுக்கும் தனக்கும் சம்பந்தமில்லை என்பது போல் வேணி சத்யாவைக் கழுவி ஊற்றுவதை மௌனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சத்யாவாலும் எதுவும் பதில் பேச முடியவில்லை.
‘இது ஷெர்லியோடது’ என்று தப்பித் தவறி அவன் தன் குடும்ப குத்துவிளக்கு அக்காவிடம் சொன்னால் அவனைக் குத்தியே கொன்றுவிடுவாள். இப்படியெல்லாம் தரங்கெட்ட தோழி உனக்கு தேவையா என்று! அதற்கு இந்தத் திட்டுக்களே பரவாயில்லை என்று அவன் எண்ணிக் கொண்டான்.
வேணி அவனைத் துவைத்து காயப்போட்டதோடு விடாமல் சத்யாவைக் கடித்து துப்புவதற்கு அடுத்தச் சுற்றுக்கு வீட்டிலுள்ள மற்றவர்களை தயார் செய்ய உள்ளே செல்ல போனவளிடம் ஷெர்லி, “சிஸ்டர்” என்று அழைக்க,
வேணி திரும்பி அவளை ஒரு முறை முறைத்தாள்.
“காபி ப்ளீஸ்” என்று அவள் கரத்திலிருந்த காபியைச் சுட்டிக் காட்ட, வேணி சத்யாவிற்கு எடுத்து வந்ததை ஷெர்லியிடம் கடுப்பாக ஒரு பார்வை பார்த்துக் கொடுத்துவிட்டு அகன்றுவிட,
“தேங்க்ஸ்” என்று அதனைப் பெற்றுக் கொண்டாள்.
சத்யா அவளை உக்கிரமாகப் பார்க்க, “நைட் சரியாவே தூங்க முடியல... ஹெட்ஹேக் வேற” என்று காரணம் கூறிவிட்டு அந்தக் காபியைப் பருக,
“இதுக்கு மேல நீ எனக்கு செய்றதுக்கு ஏதாவது இருக்கா?” என்று கடுப்பாகக் கேட்டான்.
“நோ" என்று கூலாகச் சொல்லிவிட்டு, "ஆனா நீ எனக்கு ஒரு ஃபேவர் பண்ணனும் சத்யா” என்றவள் காபியைப் பருகிக் கொண்டே கேட்கவும், ‘திரும்பியும் முதல இருந்தா?!’ என்றவன் ஏகபோக அதிர்ச்சியில் நின்றான். அவள் எது கேட்டாலும் அவனுக்கு அதனால் ஏதேனும் பூகம்பம் கிளம்புகிறது. இப்போது அவள் என்ன கேட்டு வைக்க போகிறாளோ என்று அவன் உள்ளம் படபடத்தது.