மோனிஷா நாவல்கள்
Monisha's VET - 7
7
விக்ரமவர்மன் கூறிய வார்த்தைகள் செந்தமிழை மிகவும் காயப்படுத்தியிருந்தன. அலுவகத்திற்குக்கூட செல்லாமல் அறைக்குள்ளேயே அவள் அடைந்து கிடந்தாள். தேவி எவ்வளவோ சமாதானம் கூறியும் ஒன்றும் பலனில்லை.
செந்தமிழை பொறுத்தவரை அன்னை தந்தையின் பாசம் என்பது கானல் நீர்தான். தாத்தா சிம்மவர்மனின் அரவணைப்பில் வளரந்தவளுக்கு அவரின் மரணத்திற்குப் பிறகு கிட்டியது எல்லாம் தனிமையும் வெறுமையும் மட்டும்தான்.
அவற்றிலிருந்து விடுபட அவள் தன் வருங்கால கணவனைப் பற்றி நிறைய நிறைய கற்பனைகளும் கனவுகளும் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் இப்போது அதுவுமே தன் விருப்பம் போல் நடக்கப் போவதில்லை என்ற ஏமாற்றம் அவளைப் பெரிதும் வேதனையுறச் செய்திருந்தது.
விக்ரமவர்மனின் மனதையும் தமிழின் இந்த நிலைமை பாதித்திருக்க மகளை எதிர்கொள்ளும் தைரியம் இப்போதைக்கு அவரிடம் இல்லை. தேவிக்கோ செந்தமிழின் நிலையைப் புரிந்து கொள்ளவும் அவளுக்கு ஆறுதல் கூறவும் முதிர்ச்சி இல்லை.
அந்த சமயத்தில்தான் ரகு தமிழைக் காண வீட்டிற்கு வந்திருந்தான்.
அவனைப் பார்த்ததும் விஜயா ஜாடைமாடையாய், “வந்துட்டான் பாரு… இவனை மனசுல வைச்சுக்கிட்டுதானே உங்க அக்கா கல்யாணம் வேண்டாங்குற” என்று சொல்ல,
“சும்மா இருங்கம்மா” என்று தேவி அவரை அடக்கிவிட்டு ரகுவிடம் சென்று, “வாங்க எப்படி இருக்கீங்க?” என்று அவனை நலம் விசாரித்தாள்.
"நல்லா இருக்கேன்மா” என்று பதிலளித்தவன் தேடலாகப் பார்த்தபடி,
“தமிழ் வீட்டில இருக்கா இல்ல? ஃபோன் பண்ணா கூட எடுக்கல" என்று சந்தேகமாகக் கேட்டான்.
“அக்கா மேல ரூம்லதான் இருக்கா… நீங்க போய் பாருங்க” என்றவள் சற்று தயங்கிவிட்டு, “அப்புறம்… வீட்டுல கொஞ்சம் பிரச்சனை… அக்கா ஆஃபீஸ் கூட போகல… ரொம்ப அப்சட்டா இருக்காங்க… காலையில இருந்து ரூம்லயே அடைஞ்சு கிடக்குறாங்க” என்று சொல்ல விஜயா உடனே,
"இதெல்லாம் உங்க அக்கா சொல்லாமலா இவர் இங்க வந்திருப்பாரு" என்று குத்தலாகப் பேசினார்.
“அவங்க அப்படிதான்… நீங்க மேல போங்க” என்று தேவி அவனை மேலே அனுப்பி வைத்தாள்.
அப்போது விஜயா குரலையுயர்த்தி, “நீ பார்த்துட்டே இரு… ஒரு நாள் இல்ல ஒரு நாள் உங்க அக்கா இவன்கூட ஓடிப்போய், உங்க அப்பா முகத்துல கரிய பூச போறா” என்று கூற,
“அம்மா ப்ளீஸ் நீ வாயை மூடிட்டுக் கொஞ்சம் உள்ளே போ” என்றாள் தேவி.
அவர் சொன்ன வார்த்தைகள் ரகுவின் காதில் விழுந்த போதும் அவன் கண்டுகொள்ளாமல் சென்றுவிட்டான். அவர்களின் நட்பை இவர் இப்படி தரம் தாழ்த்திப் பேசுவது ஒன்றும் புதிதல்ல. ஆனால் அதற்காக எல்லாம் அவன் தன் தோழியை விட்டு தர தயாராக இல்லை.
அவன் நேராக தமிழின் அறை வாசலில் சென்று நிற்க, கதவு திறந்தே இருந்தது. தமிழ் சோர்வாகப் படுக்கையில் சாய்ந்திருந்தாள்.
“தமிழச்சி” என்றவன் அழைக்க வாசல் புறம் திரும்பியவள் அவனைப் பார்த்த நொடி புன்னகைப் பூத்தாள்.
அவசரமாக முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு, "வா ரகு... வா வா" என்றாள்.
அவள் முகத்தில் பிரதிபலித்த வேதனையின் சாயலைக் கவனித்தபடி அவன் உள்ளே வந்தான்.
“வர போறேன்னு ஒரு ஃபோன் கூட பண்ணி சொல்லல”
“யார் ஃபோன் பண்ணல… உன் ஃபோனை பாரு… நான் எத்தனை கால் பண்ணி இருக்கேன்னு தெரியும்” என்றவன் கூறவும்தான் அவள் நெற்றியைத் தேய்த்து கொண்டாள்.
“சாரி டா நான் பார்க்கல” என்று சொல்ல அவள் அருகில் இயல்பாய் அமர்ந்தபடி, "என்னாச்சு உனக்கு… ஏன் இப்படி இருக்க?" என்று கேட்க,
"எப்படி இருக்கேன்... ஐம் குட்... கொஞ்சம் உடம்புக்கு முடியல... அவ்வளவுதான்" என்று சமாளித்தாள்.
"இந்தக் கதையெல்லாம் என்கிட்ட விடாதே... வரும்போது தேவியைப் பார்த்துட்டுதான் வந்தேன்" என, அவள் நண்பனிடம் பொய் சொல்ல இயலாமல் அமைதி காத்தாள்.
"என்னடி ஆச்சு... அதுவும் நீ இந்தளவுக்கு சோர்ந்து போயிருக்கேன்னா... ஏதாவது பெரிய பிராப்ள்மா?!" என்று பொறுமையாக விசாரித்தான்.
"என் மேரேஜ்... அதுதான் இப்போ பெரிய பிரச்சனை" என்றவள் கூற,
"அது உனக்கெப்படி பிரச்சனை... உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க போறவனுக்குதானே பிரச்சனை" என்று கிண்டல் செய்து சிரித்தான்.
"போ ரகு… நானே ரொம்ப டிப்பிரஸ்டா இருக்கேன்... நீ என்னன்னா நேரங்காலம் இல்லாம கேலி பண்ணிக்கிட்டு"
"டிப்பிரஸ்ட்டா இருக்கியா?! புதுசா ஏதோ சொல்ற... நம்ப முடியலியே" என்றவனை அவள் கடுப்பாகப் பார்த்தாள்.
அவன் அந்த அறையின் கம்பீரமான பாரதியின் ஓவியத்தினைச் சுட்டிக் காட்டியபடி, "எப்பவும் இந்த பாரதியார் முகத்தைப் பார்த்தா... தைரியம் வரும் உத்வேகம் வரும்... எல்லா பிரச்சனைகளும் கடந்து வர சக்திக் கிடைக்கும்னு சொல்லுவ... வாட் ஹேப்பன் டூ ஆல் தட்" என்றான்.
அவள் பெருமூச்செறிந்தபடி, "ம்ம்ம்... வரும்தான்... ஆனா என்னதான் இருந்தாலும் இட்ஸ் ஜஸ்ட் அ பெயின்ட்டிங்... இட் கான்ட் ஸ்ப்பீக் ரைட்... பாரதி எனக்கு தைரியத்தைக் கொடுப்பாரு... என்னதான் நான் தைரியமா திமிரா இருந்தாலும் ... அதெல்லாத்தையும் கடந்து... ஒரு ஸ்டிராங் ஸப்போர்ட் வேணும்... உயிருள்ள என் உணர்வுகளைப் புரிஞ்சிக்க எனக்கு ஒரு உறவு வேணும்... ஜஸ்ட் லைக் மை பாரதி...
அதேபோல ஷார்ப் ஐஸ்ஸோட... எதுக்காகவும் யார்கிட்டயும் தலைவணங்காத திமிரோட.... யார் முன்னாடியும் விட்டு கொடுக்காத தான்ங்கிற அகங்காரத்தோட... எனக்கு ஒரு பிரச்சனைன்னா முன்னாடி நின்னு தாங்கிப் பிடிச்சுக்கிற துணிவோட" என்றவள் தன் மனக்கற்பனைகளை நண்பனிடம் விவரணையாகக் கூறினாள்.
"நீ சொல்ற மாதிரினா அந்த பாரதியே உன் மேல இரக்கப்பட்டு மேலிருந்து இறங்கி வந்தால்தான்டி உண்டு"
"அதெல்லாம் நடக்காது ரகு... ட்ரீம்ஸ் ஆர் ஆல்வேஸ் ட்ரீம்ஸ்" என்றாள். அவள் பேச்சில் தெரிந்த விரக்தி அவன் மனதிலும் வேதனையைப் புகுத்த அவன் மௌனமானான்.
தன் நண்பன் மனதையும் தான் வேதனைக்குள்ளாக்கி விட்டோமோ என்று யோசித்தவள் பேச்சை மாற்றி, "சரி நீ சென்னைக்கு வந்த வேலை முடிஞ்சிதா?!" என்று கேட்டாள்.
"ம்ம்ம்.. ஓரளவுக்கு முடிஞ்சது"
"ஆமாம்... அந்த ஏசி வீரேந்திரன் கூட உனக்கென்ன வேலை?"
"அதான்... அந்த ஆர்க்கியாலஜிஸ்ட் தர்மா டெத் கேஸ் இருக்கு இல்ல... அதை இனிமே அவர்தான் விசாரிக்க போறாரு... நான் அவர் கூட இருந்து அசிஸ்ட் பண்ண போறேன்... அதுக்காகதான் கமிஷனர் ஆஃபிஸ் வரைக்கும் போயிட்டு அப்படியே அவரையும் மீட் பண்ண போனேன்" என்றதும்
தமிழ் யோசனையோடு, "நீ சொல்றத பார்த்தா... ஏதோ பழமையான பொருட்களை கடத்துற மாதிரி கேங் இன்வால்வ் ஆயிருப்பாங்களா ரகு?!" என்று கேட்டாள்.
"ம்ம்ம்... அந்த மாதிரியான பாயின்ட்லதான் இன்வஸ்டிகேஷன் பண்ணிட்டிருக்கோம்... பட் பெரிசா க்ளூ கிடைக்கல... ஆனா அவர் ரூம்ல இருந்த பெய்ன்டிங்" என்று அவன் சொல்லவும்,
“என்ன பெயின்டிங்?” என்று அவள் ஆர்வமாக வினவ தன் கைப்பேசியை எடுத்து அதிலிருந்த சில கருப்பு வெள்ளை ஓவியங்களை அவளிடம் காட்டினான்.
வரிசையாய் அந்த ஓவியங்களைப் பார்த்தவளின் விழிகள் அகல, அவளது அந்த வியப்பை ரகுவும் கவனித்தான்.
"உனக்கு இதை பத்தி ஏதாச்சும் தெரியுமா?!" என்றவன் கேட்க, அவள் பதில் கூறமால் யோசனையில் ஆழ்ந்துவிட்டாள்.
"தமிழ் என்னாச்சு?!” என்றவன் அழுத்தி கேட்க,
"எனக்கு இந்த பெயின்ட்டிங்ஸ் எல்லாம் நேர்ல பார்க்கணுமே” என்று சொல்லவும்,
“உனக்கு ஏதாச்சும் புரியுதா? இதுக்கும் அவர் மர்டர்க்கும் சம்பந்தம் இருக்குமா?" என்று அவன் மீண்டும் அதே கேள்வியைக் கேட்க,
"எனக்கு அந்த ஓவியத்தை நேர்ல பார்த்தாதான் என்னன்னு தெளிவா சொல்ல முடியும்" என்றாள்.
"இப்போ அந்த இடம் போலீஸ் கஸ்டடில இருக்கு... வேண்ணா ஏசிபி வீரேந்திரன் அனுமதியோடு" என்று அவன் சொன்ன மறுநொடி,
"நோ... நீயும் நானும் மட்டும் போவோம்... யாருக்கும் தெரியாம... ரகசியமா" என்றாள்.
"ஏய்... மொத்தமா என் வேலைக்கே உலை வைக்க ஐடியா பண்ணிட்டிருக்கியா?!" என்று அவன் பதற,
"போலீஸானதும் பயந்தாகொளியா மாறிட்டியாடா?! நம்ம ஸ்கூல் டேஸ்ல எல்லாம் எவ்வளவு ஸ்டான்ட்ஸ் பண்ணி இருக்க" என்று அவள் சாமர்த்தியமாய் அவனை மடக்க,
"என்னடி உசுப்பேத்திறியா?! அந்த ஏசிபிக்கு மட்டும் தெரிஞ்சிது... நோண்டி நொங்கெடுத்திருவான்" என்றான் ரகு அச்சத்தோடு!
"பெரிய ஏசிபி... அவன் என்ன அப்படி கிழிச்சிருவான்னு பார்க்கலாம்... நீ அதப்பத்தி எல்லாம் யோசிக்காதே ரகு... உன்னால முடியுமா முடியாதான்னு மட்டும் சொல்லு" என்றாள்.
அவன் அவள் அப்படி கேட்பதன் காரணம் புரியாமல் தயங்க அவளே மீண்டும், "ரகு ப்ளீஸ்... இதுல ஒரு முக்கியமான மேட்டர் இருக்குடா... அதனாலதான் சொல்றேன்" என்றாள்.
"என்ன மேட்டர்?"
"நான் அதப்பத்தி அப்புறம் சொல்றேன்... பட் ப்ளீஸ் நீ என்னைக் கூட்டிட்டுப் போ... ஏதோ விளையாட்டா சொல்றன்னு நினைக்காதே... ரியலி இட்ஸ் ஸீரியஸ்" என்று அவள் சொல்லும் விதத்தில் ஏதோ முக்கியமான விஷயம் ஒளிந்திருப்பதை உணர்ந்து கொண்டான்.
எனினும் தயக்கத்தோடு அவளிடம், "அப்படின்னா... இதப்பத்தி நாம ஏசிபி வீரேந்திரன் கிட்ட பேசலாமே?!" என்றான்.
"ஸ்டாப் இட் ரகு... அந்த வீரேந்திரன் பத்திப் பேசாதே... ஹீ இஸ் சச் எ இரிடேட்டிங் மேன்... அன்னைக்கு அவன் என்கிட்ட பேசின பேச்சிருக்கே... என்னால அதை மறக்கவே முடியாது... அவன் விஷயத்தில நான் ஒரு பெரிய தப்பு செஞ்சிட்டேன்... அந்த கில்டீனஸ்... அதுக்காகதான் அவனை மீட் பண்ணி சாரி கேட்கனும்னு நினைக்கிறேன்... இல்லன்னா... அவனை நான் பார்க்க கூட விருப்பப்படல" என்று அவள் சொல்லும் போதே அவளின் விழிகள் அத்தனை வெறுப்பை உமிழ்ந்தது.
ரகுவிற்கு அவளின் வெறுப்பை எப்படி எடுத்து கொள்வதென்றே புரியாமல் நிற்க, தமிழ் அவனின் ஒற்றை பதிலுக்காகக் காத்திருந்தாள். அவனும் யோசித்துவிட்டு அரைமனதோடு சம்மதித்தான்.
"சரி... உனக்கு அந்த ஆர்க்கியாலஜிஸ்ட் வீடு தெரியுமா?!" என்று ரகு அவளை வினவ,
"ம்ம்ம்... காஞ்சிபுரத்திலதானே... தெரியும்... அங்கேதானே எங்க சொந்த ஊர் இருக்கு... நானும் அவர் வீட்டுக்கு ஒரு தடவைப் போயிருக்கேன்... பட் சரியா ஞாபகம் இல்ல" என்றாள்.
"ஃபைன்... போவோம்... என்னைக்கு… எப்போன்னு சொல்றேன்... அப்போ போவோம்" என்றான்.
இருவருமே இவ்வாறான சம்பாஷணைக்குப் பிறகு அறையைவிட்டு வெளியே வர, அத்தனை நேரம் அவள் முகத்தில் படர்ந்திருந்த சோகம் மொத்தமாய் விலகியிருந்தது.
தேவி வியப்போடு, "ஏதாச்சும் மேஜிக் பண்ணிங்களா... அக்கா நார்மலாயிட்டா?" என்று ரகுவிடம் கேட்க,
அங்கிருந்த ரவிவர்மன் உடனே, "அது மேஜிக் எல்லாம் இல்ல தேவி… வேற… அதெல்லாம் உன் வயசுக்குப் புரியாது... நீ சின்னப் பொண்ணு" என்று சொல்ல தமிழும் ரகுவும் அவனை எரிச்சலாகப் பார்த்தனர்.
ரவி மேலும் அவர்களைத் தூண்டும் விதமாக, "என்ன ரகு சார் அதுக்குள்ள கிளம்பிட்டீங்க? நீங்க வந்த வேலை முடிஞ்சிருச்சு போல" என்று கேட்டு சூட்சசமமாகப் புன்னகைத்தான்.
ரகு அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல் அவனை அடிக்க பாய, தமிழ் நண்பனை தடுத்து வெளியே அழைத்து வந்துவிட்டாள்.
"இவனை எப்படி நீ டால்ரேட் பண்ணிட்டிருக்க... எனக்கு வந்த ஆத்திரத்துக்கு" என்று ரகு சீற,
"சேரு மேல கல்லைத் தூக்கி எரிஞ்சா அது நம்ம மேலதான் தெறிக்கும்... அவன்கிட்ட போய் நீ வாயக் கொடுக்கிறதும் அப்படிதான்... ஜஸ்ட் இக்னோர் ஹிம்" என்றாள்.
“அதென்னவோ உண்மைதான்” என்று தோழியின் வார்த்தைகளை ஆமோதித்தவன், "சரி ஓகே... நான் கிளம்பறேன்… ஆ அப்புறம் நான் சொல்ல வந்ததையே மறந்துட்டேன் பாரு" என்றான்.
"என்னது?"
"நீ அந்த ஏசிபியை மீட் பண்ணி சாரி கேட்கனும்னு சொன்னே இல்ல"
"ஆமாம் சொன்னேன்... பட் எப்படி மீட் பண்றது... அந்த சிடுமூஞ்சிதான் எனக்கு அப்பாயின்மெண்ட் தர மாட்டேங்குதே"
"ஆஃபிஸ்ல எல்லாம் கஷ்டம்... பட் ஒரு ஐடியா இருக்கு"
"என்ன ஐடியா? என்ன ஐடியா?" என்று அவள் ஆவலாகக் கேட்க,
"அவர் யூஷ்வலா... எலியாட் பீச்ல மார்னிங் ஜாக்கிங் போவார்... அங்கே வேணா போய் மீட் பண்ணு" என்றான் ரகு.
"குட் ஐடியா ரகு" என்று அவள் புன்னகைத்தாள். அதன் பின் ரகு அங்கிருந்து புறப்பட்டான்.
அத்தனை நேரம் அவளை ஆட்கொண்டிருந்த மனவேதனை எல்லாம் நண்பனைக் கண்ட மாத்திரத்தில் விடைபெற்றதை எண்ணும் போது அவளுக்கே வியப்பாய் இருந்தது.
தோள் கொடுக்க நண்பன் இருந்தால் துயரமெல்லாம் பறந்து ஓடிவிடும். புனிதமான ஆண் பெண் நட்பு என்பது குறிஞ்சி மலரைப் போல ரொம்பவும் அரிதாய் கிடைக்க பெறும் பொக்கிஷம். ஆனால் எல்லோருக்கும் அத்தகைய நட்பு வாய்க்க பெறுவதில்லை என்பதுதான் உண்மை.
தமிழ் நண்பனைப் பற்றி யோசித்து கொண்டே வீட்டிற்குள் செல்ல ரவிவர்மன் அவளை வழிமறித்து, "அன்னைக்கு நான் குடிச்சிட்டு டிரைவ் பண்ணேண்ணு என்னை அடிச்ச... நீ செய்ற தப்புக்கெல்லாம் உன்னை யாருடி அடிக்கிறது" என்று கேட்டான்.
"டி போட்டுப் பேசின்னா பிச்சிடுவேன் ராஸ்கல்... நான் உனக்கு அக்காங்கிறதை மனசில வைச்சுக்கோ" என்றவள் பதிலுக்குக் கண்டிப்போடுக் கூற, அவன் அசட்டையாகச் சிரித்து,
"அக்காவா... நீ என்னடி எங்க அம்மா வயித்துல பிறந்தவளா?" என்று எகத்தாளமாகக் கேட்டான்.
"வேண்டாம் ரகு... நீ உன் லிமிட்டைத் தாண்டிப் பேசிட்டிருக்க... "
"என்னடி பண்ணுவ?" என்று அவன் திமிராய் கேட்க,
"என்ன பண்ணுவேனா..." என்று கேட்டு அவனை விழி இடுங்கப் பார்த்தவள்,
"நீ மாப்பிள்ளை வீட்டுக்கு ரகுவும் நானும் சேர்ந்திருக்கிற ஃபோட்டோவை அனுப்பின விஷயத்தை அப்பாகிட்ட சொல்லுவேன்" என்றாள். அவனுக்கு பகீரென்றது.
"என்ன ஃபோட்டோ... எனக்கு எதுவும் தெரியாது?" என்றவன் தப்பிக்க முற்பட,
"ஏன்டா நடிக்கிற... நீதான் அந்த ஃபோட்டோவை அனுப்பி இருப்பன்னு எனக்கு அன்னைக்கே தெரியும்... இந்த மாதிரி கீழ்தனமான வேலையை உன்னைத் தவிர வேற யாருடா செய்ய முடியும்... நான் அப்பாகிட்ட அப்பவே சொல்லி இருப்பேன்... பட் தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ நீயாவே எனக்கு ஒரு நல்லது செஞ்சிட்ட... அதனால போனா போதுன்னு உன்னை மன்னிச்சு விட்டுட்டேன்... ஆனா எப்பவுமே இப்படியே இருப்பன்னு மட்டும் நினைக்காதே" என்று அவள் சொல்ல அவனால் பதில் பேச முடியவில்லை.
அவனை முறைத்து பார்த்துவிட்டுப் படிக்கட்டு ஏறியவள் மீண்டும் அவன் புறம் திரும்பி, "இத பாரு ரவி... நீ என் வாழ்க்கையைக் கெடுக்கிறன்னு என்ன வேணா பண்ணித் தொலை... அதைப்பத்தி எனக்கு கவலை இல்ல... ஆனா என் ரூமுக்குள்ள மட்டும் நுழையற வேலை வைச்சுக்காதே" என்று கண்டித்துவிட்டு சென்றாள்.
ரகுவிற்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. தான்தான் இவள் ரூமுக்குள் நுழைந்து ஃபோட்டோவை எடுத்தோம் என்பதை இவளா யூகித்தாளா அல்லது வேறு யாராவது சொல்லி இருப்பார்களா என சிந்தித்தவன் இது அந்த வேலையாள் கருணாவின் வேலையாக இருக்க கூடும் என்று சந்தேகித்தான்.
அதே நேரம் அவன் மனதில் இன்னொரு எண்ணம். அந்த அறையில் அவள் ஏதேனும் ரகசியத்தை மறைத்தது வைத்திருப்பாளோ என்று. இது வெகுநாளாகவே அவனுக்குள் இருந்த சந்தேகம்தான் எனினும் அவனுக்கு உறுதிப்பட தெரியவில்லை.