Quote from monisha on June 20, 2023, 11:30 AM

20

ஸ்ரீலக்ஷ்மியின் நடவடிக்கை பற்றி அர்ச்சனாவும் லலிதாவும் விவாதித்து கொண்டிருந்தனர். திலகா ஏதேதோ சமாதானம் சொல்லி அவர்களை அனுப்பி வைத்தாலும் அவர்களின் குழப்பம் தீரவில்லை.

“ஒரு வேளை அவளுக்கு ஆப்லங்கென்டால அடிப்படலன்னா அவ ஏன் வெங்கட் யாருன்னு கேட்கணும்?” என்று அர்ச்சனா குழம்பி கொண்டிருக்க,

“எனக்கு ஒன்னு தோணுது… சொல்லவா?” என்று லலிதா ஆரம்பித்தாள்.

“என்ன?”

“அவங்க அம்மா அவளை சாருன்னு கூப்பிட்டாங்க பார்த்தியா? எனக்கென்னவோ அவ ஸ்ரீலக்ஷ்மியே இல்லன்னு தோணுது”

“என்னடி உளற?”

“ஒரு வேளை சாருவும் ஸ்ரீலக்ஷ்மியும் ட்வின்ஸா இருந்து… அதை பத்தி அவங்க நம்மகிட்ட மறைச்சு இருந்து… ஸ்ரீ இந்த கல்யாணம் வேண்டாம்னு ஓடிபோயிருந்து… இந்த சாருவை கூட்டிட்டு வந்து நம்ம வெங்கட் மாமாவுக்கு தலையில கட்டி வைக்க ப்ளேன் பண்ணி இருந்தா” என்று லல்லி தன் கணிப்பை கூற கடுப்பான அர்ச்சனா,  

 “இது விஜய் டிவில ஓடுற சீரியல்தானே” என்றாள்.

“அதே போல… நிஜ வாழ்க்கைல நடக்கவும் வாய்ப்பு இருக்கு இல்ல” என்று லலிதா தீவிரமாக சொல்ல,

“வாய்ப்பு இருக்கு… மாமியாருக்கு மரியாதை சீரியலில ஒரு ஓரகத்தியை இன்னொரு ஓரகத்தியை விஷம் வைச்சு கொல்ற மாதிரி ஒரு சீன் வந்துது இல்ல… அந்த சீன் இப்போ இங்கே நடக்கவும் வாய்ப்பு இருக்கு” என்றவள் சொல்லவும், “அர்ச்சு?” என்று லல்லி அதிர்ந்தாள்.

“இப்போ நீ வாயை மூடிக்கிட்டு இல்லன்னா அதுதான் நடக்கும் சொல்லிட்டேன்… ஏதாவது படக்கதையும் சீரியல் கதையும் சொல்லி என்னை கடுப்பேத்திட்டு” என்று எரிச்சலுடன் மொழிந்த அர்ச்சனா அவள் வாயை அடைத்துவிட்டு,

“இதை பத்தி நம்ம மாமா கிட்ட சொல்லுவோம்… அதான் நல்லது” என்றாள்.  

அதன் பின் இருவரும் நந்தாவை தேடி செல்ல வழியில் அவர்களை கண்ட மல்லி, “எங்கே சுத்திட்டு இருக்கீங்க… உங்களை எங்க எல்லாம் தேடுறது?” என்று கேட்க, அர்ச்சனாவும் லலிதாவும் ‘நம்மளைத்தானா?’ என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தனர்.

“அங்கே என்ன பார்க்குறீங்க… நான் உங்ககிட்டதான் பேசிட்டு இருக்கேன்… நம்ம ரூமுக்கு போய் பழ தட்டெல்லாம் எடுத்துட்டு வந்து வையுங்க… கூட யாராவது ரெண்டு பேரை ஹெல்புக்கு கூப்பிட்டுக்கோங்க” என்று சொல்லிவிட்டு அவர் பரபரப்பாக அங்கிருந்து அகன்று விட்டார்.

“எம் எல்… நம்மகிட்ட… அதுவும் நம்ம முகத்தை பார்த்து பேசிட்டு போறாங்க லல்லி” என்று அர்ச்சனா வியப்படைய,

“அவங்களுக்கும் ஒரு வேளை ஆப்லெங்கென்டால அடிப்பட்டிருக்குமோ?” என்று லல்லி சந்தேகமாக கேட்க, “திரும்பியும் முதல இருந்து ஆரம்பிக்காதேடி” என்று அர்ச்சனா அவள் மண்டையில் தட்டினாள்.

லல்லி தலையை தேய்த்து கொண்டே, “பின்ன… இந்த மாதிரி ஆச்சரியமெல்லாம் நடந்தா நான் என்னன்னு நினைக்க?” என்று கேட்க,

“நீ எதுவும் நினைக்காம இரு… முக்கியமா எதுவும் யோசிக்காம இரு” என்ற அர்ச்சனா மேலும்,

“அவங்களுக்கு வெங்கட் மாமா கல்யாணம் நடக்கிற சந்தோஷம்… அந்த சந்தோஷத்துலதான் அவங்க நம்மகிட்ட பேசுறாங்க” என்றாள்.

லலிதா உடனே, “ஒரு வேளை இந்த கல்யாணம் மட்டும் நின்னுட்டா” என்று சொல்ல,

“ஏன்டி அபசகுனமா பேசுற?” என்று அர்ச்சனா கடுப்படிக்க,

“நடக்கிறது எல்லாம் பார்த்தா அப்படிதான் தெரியுது அர்ச்சு” என்றாள் லலிதா.

“நீ எதையும் வாயை வைச்சு தொலைக்காதே… கல்யாணம் நடந்தாதான் எம் எல் நம்மல மன்னிச்சு ஏத்துப்பங்க… இல்லனா பழைய குருடி கதவை திறடிங்குற மாதிரி ஆகிடும்” என்றாள்.

“அப்படினா பொண்ணு ரூம்ல நடந்த விஷயத்தை நம்ம மாமாகிட்ட சொல்ல வேண்டாம்… அவர் போய் ஏதாவது பிரச்சனை பண்ணிடுவாரு” என்று லலிதா சொன்னதை அர்ச்சனாவும் ஏற்று கொண்டாள். அதற்கு பின் இருவரும் மல்லி சொன்ன வேலையை செய்வதில் மும்முரமாகிவிட்டனர்.

வாசலில் உறவினர்களை வரவேற்று கொண்டிருந்த நந்தா மல்லியின் தங்கை சித்ரா, குடும்பம் சகிதம் வருவதை பார்த்து புன்னகைத்தார்.

பாவனா முகத்தில் எப்போதிருக்கும் உற்சாகமும் குதூகலமும் இல்லாததை கவனித்தவர், “இன்னும் பாவனாவுக்கு உடம்பு சரியாகலையோ?” என்று விசாரிக்க,

“இல்ல மாமா… இப்போ பரவாயில்ல… என்ன? இவளுக்கு இப்படி ஆனதால அக்காவுக்கு கூட மாட வந்து இருந்து என்னால எந்த ஹெல்பும் செய்ய முடியாத போயிடுச்சு” என்று சித்ரா வருத்தப்பட்டாள்.

“அதெல்லாம் பரவாயில்லை சித்ரா” என்று அவளை சமாதானப்படுத்திய அதேநேரம், “உங்க அக்கா என்ன சாதாரண ஆளா… ஒத்த ஆளா நின்னு இந்த ஊரையே சமாளிப்பா… அதுவும் அவ செல்ல பையனுக்கு கல்யாணங்குற சந்தோஷத்துல… உங்க அக்காவுக்கு பத்து வயசு குறைஞ்சுடுச்சு” என்று நந்தா கிண்டலாக சொன்னதை கேட்டு சிரித்த சித்ரா,

“அக்காவுக்கு வயசு குறைஞ்சுடுச்சு… ஆனா உங்களுக்கு வயசு ஏறவே இல்லயே மாமா… உங்க பையனுக்கு கல்யாணம்னு சொன்னா யாருமே நம்பவே மாட்டாங்க… அவ்வளவு பிட்டா யங்கா இருக்கீங்க

இங்கே என் வீட்டுகாரரையும் பாருங்க… தொப்பையும் தொந்தியுமா?” என்றவள் சந்தடி சாக்கில் புருஷனை வார,

“ஏன் டி ஏன்?” என்று ஜெயந்தன் பரிதாபமாக பார்க்க,

“உண்மைதானே சொன்னேன்” என்று சித்ரா சொல்ல,

“விடு சித்ரா… சும்மா சகலையை போய் கலாய்ச்சிட்டு” என்ற நந்தா,

“சரி சரி பேசிட்டே இருந்தா எப்படி…  பாவனா கூட்டிட்டு கீழே போங்க… ஈவினிங் டிபன் ரெடியா இருக்கு… சாப்பிட்டு வந்துருவீங்க” என்று சொல்ல,

“இல்ல மாமா… நான் முதல அக்காவை பார்த்துட்டு வந்துடுறேன்” என்று சித்ரா உள்ளே செல்ல ஜெயந்தனோ, “நீ போ… நான் டிபன் சாப்பிட்டு வந்துடுறேன்” என்று கீழே சென்றுவிட்டார்.

“என்ன சொன்னாலும் உங்க அப்பா திருந்தவே மாட்டாராடி” என்று சித்ரா மகளிடம் சொல்லி சலித்து கொள்ள, பாவனா எந்த உணர்வுகளையும் காட்டி கொள்ளவில்லை. 

  “ஏன் டி இப்படி இருக்க… பேசாதே பேசாதேன்னு சொன்னா பேசி பேசி சாகடிப்ப… இப்போ பேசாம என் உயிரை எடுக்கிற” என்று புலம்பி கொண்டே வந்த சித்ரா தன் தமக்கையை தேடி கண்டுபிடித்து அவளிடமும் மகளை பற்றி குறைப்பட்டு கொண்டாள்.

“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல… உடம்பு சரியில்லாததால அப்படி இருக்கா” என்று தங்கைக்கு சமாதானம் கூறிய மல்லி,

“வந்ததே லேட்டு… உள்ளே எவ்வளவு வேலை இருக்கு… கதை பேசிட்டு இருக்க” என்றவர் மேலும்,

“நான் பாவனாவை பார்த்துக்கிறேன்… நீ போய் பொண்ணு அழைப்பிற்கு அர்ச்சனா லலிதா கூட மாட இருந்து வேலை செய்” என்றாள்.

“அர்ச்சனா லலிதா கூடவா… அப்போ நீ உன் மருமகள்களோட சமாதானம் ஆகிட்டியா க்கா” என்றவள் ஆச்சரியத்துடன் கேட்க,

“என் மருமகள்களோட நான் சண்டை போடுவேன்… சமாதானம் ஆவேன்… அதெல்லாம் நீ கேட்க கூடாது… போய் வேலையை பாரு” என்று தங்கையை துரத்தியவள், பாவனாவை தனியாக அழைத்து வந்து,

“நான்தான் உன்கிட்ட அந்த விஷயத்தை அப்பவே மறந்துடுன்னு சொன்னேன் இல்ல… இன்னும் நீ அதையே நினைச்சிட்டு மூஞ்சை தூக்கி வைச்சுட்டு இருக்க” என்று மல்லி கேட்கவும் பாவனா சோர்வுடன்,

“எனக்கு பயமா இருக்கு பெரியம்மா” என்றாள்.

உண்மையிலேயே அவள் ரொம்பவும் பயந்து விட்டாள். இன்னும் அந்த உணர்விலிருந்து அவள் இன்னும் மீண்டு வரவில்லை என்பதை அவள் முகம் அப்பட்டமாக காட்டி கொடுக்க மல்லிக்கு அவள் மீது ஏனோ பரிதாபம் வரவில்லை. கடுப்புத்தான் வந்தது.  

“அந்த வீட்டுக்குள்ள போகும் போது மட்டும் பயமா இல்லையா உனக்கு?” என்று முறைப்புடன் கேட்க,

“அப்போ உள்ளே எதுவும் இல்லன்னு நினைச்சேன் பெரிம்மா” என்றாள் பாவனா பாவம் போல முகத்தை வைத்து கொண்டு!

“பாவனா… நடந்தை பத்தி யோசிக்காதே… எல்லாமே ஒரு வகையில நல்லதுக்குதான்…  கரஸ்பான்டென்ட் அந்த வீட்டை டெமாலிஷ் பண்ண ஏற்பாடு பண்ணிட்டாரு” என்றார்.

பாவனா வியப்பாக விழிகளை விரித்தாள். இது ஒரு வகையில் நல்ல விஷயம்தான் என்று எண்ணியவள், “ஒகே பெரியம்மா… நடந்தை பத்தி இனிமே நான் நினைக்க மாட்டேன்” என்றாள்.

 “குட்” என்று அவள் தோளில் தட்டியவர், “சரி… நீ ரிசப்ஷன் ஸ்டார்ட் ஆகுற வரை சின்ன அண்ணனுங்க ரூம்ல இரு… அமிர்தா எல்லாம் உள்ளேதான் இருக்கு” என்று சொல்லி அவளை அந்த அறை வாசலில் விட்டுட்டு அங்கிருந்து அகன்றார் மல்லி. 

அதற்கு பிறகு வரவேற்பு எல்லாம் பரபரவென நடக்க, பெண் அழைப்பிற்கு நேரம் நெருங்கியிருந்தது.

திலகா எப்படியோ அழுது புலம்பி மகளை சம்மதிக்க வைத்துவிட்டார்.

ஸ்ரீலக்ஷ்மிக்கு வெங்கட்டையும் மல்லியையும் கோவிலில் பார்த்த நினைவு மட்டும்தான் இருந்தது. அப்போது மாயா சொன்னது இப்போதும் அவளுக்கு நன்றாக நினைவில் இருந்தது.

“ஏய் அது வெங்கிதானே… வெங்கிதான… வா ஸ்ரீ… வெங்கிகிட்ட பேசலாம்” என்றவள் உற்சாகமாக சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே அவன் காரில் பறந்துவிட்டான். அது மாயாவிற்கு அதீத ஏமாற்றத்தை உண்டுபண்ணியிருந்ததை அவள் நன்கறிவாள்.

ஆனால் அதற்கு பிறகாய் மாயா செய்ததெல்லாம் முற்றிலும் நியாயமற்ற செயல். அவள் ஒரே ஒரு முறை தன்னை பற்றி யோசித்திருக்கலாம். தன்னிடம் கேட்டிருக்கலாம் என்று ஸ்ரீலஷ்மியின் உள்ளம் வெதும்பியது.

எப்படி இத்தனை சுயநலமாக நடந்து கொண்டாள். இப்போது எங்கே அவள் கண்காணாமல் தொலைந்து போனாள்?

ஒன்றுமே அவளுக்கு புரியவில்லை.

இத்தனை தூரம் வந்த பிறகு இந்த திருமணத்தை நிறுத்த சொல்வதில் எந்தவித நியாயமும் இல்லை.

இதெல்லாம் மாயாவின் வேலை என்று சொன்னால் யாரும் நம்ப போவதுமில்லை.

அதிகபட்சம் அவளுக்கு பைத்தியக்கார பட்டம் கட்டிவிடுவார்கள். அதெல்லாம் அவளுக்கு புதிதும் இல்லை என்றாலும் திலகாவின் அழுகை அவள் மனஉறுதியை தளர்த்திவிட்டது.

வரவேற்பிற்கு தயாராகி  மேடை ஏறிவிட்டாலே ஒழிய அவள் முகத்திலும் மனதிலும் கொஞ்சமும் தெளிவில்லை.

வெங்கட்டை அவள் நிமிர்ந்தும் பார்க்கவில்லை. அவனோ சலிக்காமல் தன்னுடைய மருத்துவ நண்பர்கள் உறவினர்கள் என்று எல்லோருக்கும் அவளுக்கு அறிமுகம் செய்து வைக்க, அவளுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது.

எல்லோரையும் பார்த்து இயந்திரத்தனமாக புன்னகைப்பது அவளுக்கு ரொம்பவும் சங்கடமாக இருந்தது. அதெல்லாம் இயல்பிலேயே அவளுக்கு வராத விஷயம். அதுவும் கொஞ்சம் கூட விருப்பமே இல்லாமல் அந்த மேடையில் நிற்பது அவளுக்கு நெருப்பின் மீது நிற்பது போன்று அத்தனை அவஸ்த்தையாக இருந்தது.

ஒவ்வொரு முறையும் கடுப்பில், ‘அடியேய் மாயா’ என்றவள் மனம் கோபத்தில் கர்ஜித்து கொண்டும் வேதனையில் புழுங்கி கொண்டும் இருந்தது.

 அதுவும் வாழ்த்த வந்தவர்களின் வரிசை அனுமார் வால் போல நீண்டு கொண்டே போக, அவளுக்கு மூச்சு முட்டியது.

அந்த வரவேற்பு நிகழ்ச்சி எப்போது முடியுமென்று காத்திருந்தவள் மேடையை விட்டு இறங்க எத்தனிக்க, “இருங்க மேடம்… உங்களையும் சாரையும் தனியா கொஞ்சம் போட்டோஸ் எடுக்கணும்” என்று அந்த போட்டோகிராபர் அவளை தடுத்து நிறுத்த,

“அதெல்லாம் முடியாது…. போயா” என்றவள் விறுவிறுவென மேடையை விட்டு இறங்கி சென்றுவிட்டாள்.

இந்த காட்சியை பார்த்த மல்லிக்கு அதிர்ச்சியோ அதிர்ச்சி!

‘என்ன இந்த பொண்ணு இப்படி பேசுது’ என்று மல்லி மனதில் நினைத்ததை சித்ரா வார்த்தையாக சொல்லிவிட அருகிலிருந்த நந்தாவோ நக்கலாக,

“உங்க அக்கா… தான் செல்ல பையனுக்காக தேடி கண்டுபிடிச்ச அடக்கமான அமைதியான பொண்ணு இல்ல… அப்படிதான் பேசுவ” என்றார்.

மல்லி முகம் கோபத்தில் சிவக்க, “அவளுக்கு டையர்டாகி இருக்கு… போட்டோ எடுக்க முடியாதுன்னு போறா… அது ஒரு தப்பா?” என்று கேட்க,

“சமாளி… இப்படியே நீ எவ்வளவு நாள் சாமாளிக்க போறேன்னு நானும் பார்க்கிறேன்” என்றவர் அதற்கு மேல் விவாதம் செய்யாமல்  அங்கிருந்து அகன்றுவிட்டார். மல்லி தவிப்புடன் நின்றார்.

ஸ்ரீ கோபமாக பேசி சென்ற காட்சியை பார்த்த வேதவல்லி திலகாவிடம், “உன் பொண்ணுக்கு கொஞ்சம் கூட மேனர்ஸ் தெரியல” என்று சீற, அவருக்கு என்ன சொல்வதென்று புரியவில்லை.

போட்டோகிராபர் வெங்கட்டிடம், “என்ன சார்… மேடம் இப்படி சொல்லிட்டு போறாங்க” என்று கேட்க,

“அவங்க டையர்டா இருக்காங்க போல…விடுங்க… நாளைக்கு எடுத்துக்கலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு அவன் தன் அறைக்கு வந்துவிட்டான். பின்னோடு வந்த அவன் நண்பன் ஹமீதோ,

“எனக்கென்னவோ சரியா படல… இப்ப கூட ஒரு தடவை நல்லா யோசிச்சிக்கோ” என்று அறிவுறுத்தினான்.

வெங்கட் அவனை முறைத்து பார்க்க ஹமித் அவனிடம் அமைதியாக, “நான் சொன்ன விஷயத்தை எல்லாம் விடு… இப்போ அந்த பொண்ணு பேசிட்டு போனதை பார்த்தா அவளுக்கு இந்த கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லையோன்னு தோணுது” என்றான்.

வெங்கட்டிற்கும் அவள் மேடை ஏறிய நொடியிலிருந்து தற்சமயம் நடந்த வரை யோசித்து பார்க்கும் போது நண்பன் சொன்னது போலதான் இருந்தது. ஆனால் அப்படியிருக்க வாய்ப்பே இல்லை.

“பிடிக்கலன்னு என்னால யோசிக்க முடியல… வேறு ஏதாவது காரணம் இருக்கலாம்” என்றான்.

“அதெப்படி அவ்வளவு உறுதியா சொல்ற?”

“என் பர்த்டே அன்னைக்கு நடுராத்திரில் சுவரேறி குதிச்சு வந்து ப்ளவர்ஸ் கார்ட்ஸ் கொடுத்து விஷ் பண்ணிட்டு போனா? பிடிக்காதவ ஏன் இதெல்லாம் செய்யணும்” என்ற வெங்கட்டின் கேள்வியில் ஹமித் விக்கித்து போனான்.

“நிஜமா நீ சொன்ன சம்பவம் நடந்ததுதா?”

“அது மட்டுமில்ல… நாங்க இரண்டு பேரும் தனியா மீட் பண்ணி இருக்கோம்… போன்ல பேசி இருக்கோம்” என்றான்.

“நேத்து பேசுனியா?”

“ம்ம்ம் பேசுனேனே”

“இப்போ ஒரு தடவை ஃபோன் போட்டு பேசு” என்று ஹமித் சொல்ல,

“எதுக்குடா… அவளே பாவம் ஏதோ டென்ஷன்ல இருக்கா… இதுல நான் வேற ஃபோன் போட்டு அவளை டென்ஷன் படுத்தணுமா?”

“அது என்ன டென்ஷன்னு உனக்கு தெரிஞ்சுக்க வேண்டாமா?”

“அவளுக்கு ஆயிரம் டென்ஷன் இருக்கும்… அதெல்லாத்தையும் அவ என்கிட்ட சொல்லணும்னு நான் எதிர்பார்க்கிறதே தப்பு”

“இந்த வியாக்கியானம் எல்லாம் பேசாதே… சும்மா ஒரு கால் போட்டு பேசி பாரேன்” என்று ஹமித் சொல்ல, வெங்கட் தன் கைபேசியை எடுத்து ஸ்ரீக்கு அழைத்தான்.

சரியாக அதே சமயத்தில் தன் செல்பேசியை எடுத்து தூக்கி போட்டு உடைக்க இருந்தவள், ‘வெங்கி டார்லிங்’ என்று ஒளிர்ந்த பெயரை பார்த்து அதிர்ந்து நின்றுவிட்டாள்.

‘வெங்கி டார்லிங்கா… ஆஆஆ… ஐயோ ஐயோ’ என்று தலையிலடித்து கொண்டவள்,

“நீ மட்டும் இப்போ சாகாம இருக்கணும்… உன்னை நானே கொலை பண்ணி இருப்பேன்” என்று கோபமாக தோழியை திட்டி தீர்த்து கொண்டிருந்தாள். இன்னொரு புறம் வெங்கி டார்லிங்கிடமிருந்து தொடர்ச்சியாக அழைப்புக்கள் வந்து கொண்டிருக்க கடுப்பான ஸ்ரீ,

‘அடியேய் மாயா… பிசாசே… இவ்வளவு குழப்பத்தையும் பண்ணிட்டு எங்கடி போன… இப்போ எங்கடி இருக்க’ என்று கத்தினாள்.  கதறினாள்.

அவள் கோபத்திற்கும் கேள்விக்கும் எந்த பதிலும் வரவில்லை.

மாயா என்பவள் எங்கோ மாயாமாகி போயிருந்தாள்.