மோனிஷா நாவல்கள்
Rainbow Kanavugal - 12
12
திருமணம் முடிந்து ஒரு மாதம் கடந்து போனதை மதுவால் இப்போதும் நம்ப முடியவில்லை. அந்த ஒரு மாதத்தில் அவள் கனவிலும்கூட கற்பனை செய்திராத உலகின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கு அவளை அழைத்து சென்றிருந்தான்.
நிறைய நிறைய ஆச்சரியங்களும் அதிசயங்களும் கூடவே புதுப்புது காதல் அனுபவங்களும் என்று அஜய் அந்த ஒரு மாதத்தில் அவள் வாழ்க்கையையே புதுவிதமாக மாற்றியிருந்தான்.
பறவையை போல உலகமெல்லாம் சுற்றித் திரிந்த அந்த நாட்களை எண்ணும் போதே அவள் உள்ளம் குதூகலித்தது. வாழ்வின் நினைவு பெட்டகத்தில் ஒரு பொக்கிஷமாக அவளுக்கு அந்த ஒரு மாதம் மாறியிருந்தது என்று சொன்னால் அது மிகையில்லை.
ஆனால் இப்போது புரட்டிப் பார்த்ததால் நடந்தவையெல்லாம் ஒரு கண்கட்டு வித்தைப் போல தோன்றியது அவளுக்கு. வீட்டிற்கு வந்த மறுநாள்தான் அவள் தன்னுடைய ட்விட்டர் முகநூல் பக்கங்கள் மொத்தமாக முடக்கப்பட்டிருப்பதை அறிந்து அதிர்ந்து போனாள்.
அப்போதே தன் தோழி ரேகாவை அவள் அழைக்க, அவளுக்கு வேறு சில அதிர்ச்சியான தகவல்களும் காத்திருந்தன.
எந்த வழக்கை அவள் நடத்தியே தீர வேண்டுமென்று தீவிரமாக இருந்தாலோ அந்த வழக்கை ஒன்றுமே இல்லாமல் செய்திருந்தனர். ஊடகங்களும் அதுப்பற்றி மொத்தமாக மறந்துவிட்டு வேறு செய்திகளுக்கு தாவியிருந்தன. மக்களும் கூட.
அதோடு அல்லாமல் பாதிக்கப்பட்ட அந்தப் பெண்ணின் அம்மாவே, அந்த வழக்கை நடத்த வேண்டாமென்று முடித்து கொண்டார் என்றச் செய்தியைக் கேட்டு அவள் உச்சபட்சமாக அதிர்ந்தாள்.
“ஏன் டி… நீ இதெல்லாம் எனக்கு முன்னடியே ஃபோன் பண்ணி சொல்லல?” என்று ரேகாவிடம் சீற,
“உன் நம்பரைக் காண்டெக்ட் பண்ணவே முடியல மது… அதுவுமில்லாம உன்னை தொந்தரவு பண்ணவும் எனக்கு சங்கடமா இருந்துச்சு” என்றாள்.
“அறிவே இல்லடி உனக்கு?” என்றுத் தோழியிடம் கடிந்து கொண்டவள் சட்டென்று நிறுத்தி, “ஆமா ஏன் என் நம்பரை உன்னால காண்டெக்ட் பண்ண முடியல?” என்றுக் கேட்டாள்.
“தெரியலையே” என்றவள் சொல்ல மதுவின் மூளை வேறு சில விஷயங்களை சிந்தித்துப் பார்த்தது.
அஜயுடன் தேனிலவு புறப்படும் தருவாயில் அவன் தன்னிடம் பரிசாக ஒரு புது செல்பேசியைத் தந்துவிட்டு பழைய பேசியை வீட்டிலேயே வைக்க சொன்னது அந்தச் சமயத்தில் நினைவுக்கு வந்து மனதை நெருடியது.
ஏதேதோ அரத்தமில்லாமல் பயணிக்கும் மூளையைக் கடிவாளமிட்டு நிறுத்தியவள், ‘அப்படியெல்லாம் இருக்காது’ என்று தனக்குத்தானே சொல்லி சமாதானமும் செய்து கொண்டாள்.
ரேகா அப்போது, “மது” என்று அழைக்க, “ம்ம்ம் சொல்லு” என்றாள்.
“இன்னொரு விஷயத்தை சொல்லவே மறந்திட்டேன்” என்க,
“இன்னொரு விஷயம் வேறயா?” என்று மது சலித்துக்கொண்டாள். என்ன சொல்ல போகிறாளோ என்று அவள் பதட்டம் கொள்ள,
“உன்னை கோர்ட்ல சுட வந்தாங்க இல்ல… அதை அப்படியே ப்ளேட்டைத் திருப்பி போட்டுட்டாங்க” என்றாள் ரேகா.
“என்னடி சொல்ற?” அவள் புரியாமல் வினவ,
“அவங்க ஒன்னும்… உன்னை சுடலையாம்? அந்த ரவுடி அவனுக்கு தண்டனை வாங்கி கொடுத்த போலிஸ்காரனை காழ்புணர்சசி காரணமாக சுட்டானாமாம்? அந்தப் போலிஸ்காரனே இதை ஒத்துகிட்டுப் பேட்டிக் கொடுத்தான்”
“இதெல்லாம் எப்போ நடந்தது ரேகா?”
“நீ ஊருக்கு கிளம்பி போன பிறகுதான் நடந்தது… கோழை பசங்க… நீ இல்லாத நேரமா பார்த்துப் பேசி இருக்கானுங்க… நீ இருக்கும் போது இப்படி பேசியிருந்தா நீ அவனுங்களை சும்மா விட்டிருப்பியா… கிழிச்சு தொங்க விட்டிருக்க மாட்ட” என்று தோழி சொன்ன நொடி மது பெருமூச்செறிந்தாள்.
‘இனி இந்த விஷயத்தில் எதுவுமே செய்ய முடியாது’ என்ற விரக்தி நிலை அவளை ஆட்கொண்டுவிட,
“சரி நான் அப்புறம் பேசுறேன்… நீ ஃபோனை வை” என்று இணைப்பைத் துண்டித்துவிட்டாள்.
ரேகா சொன்னவற்றைப் பற்றித் தீவிரமாக யோசித்தவள், அஜய் வாங்கி தந்த அந்த நவீனரக செல்பேசியை எடுத்து ஆராய்ந்தாள்.
கடந்த ஒரு மாதத்தில் சில குறிப்பிட்ட அழைப்புகள் மட்டுமே அதில் வந்திருந்தன. பெரும்பாலும் அது அவள் பெற்றோர்களின் அழைப்புகளாக மட்டுமே இருந்தன. அவளாக யாருக்கு அழைத்தாலும் அதிலிருந்து அழைப்புகள் செல்லாமல் போனது நினைவுக்கு வந்தது.
“நாம எப்போ வீட்டுக்கு போவோம்?” என்று அவள் கேட்கும் போதெல்லாம், “இந்த ட்ரிப் உனக்கு சந்தோஷமா இல்லையா? என் கூட இருக்க உனக்குப் பிடிக்கலையா?” போன்ற கேள்விகளைக் கேட்டுத் திசைத் திருப்பிவிடுவதும், அவள் வேறு விஷயங்களைப் பற்றிக் கேள்வி எழுப்பும் போது யோசிக்க விடாமல் அவன் தந்த முத்தங்களும் எப்போதும் அணைப்பிலேயே வைத்திருந்த அவன் கரங்களும் என்று நடந்தவற்றை யோசித்து பார்த்து மேலும் மேலும் அவள் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்தாள்.
அவனுடைய கைபிடிக்குள் இந்த ஒரு மாதமும் தன்னை வைத்திருந்தானோ?
இந்தக் கேள்வி உதித்த மறுகணமே அவன் மருத்துவமனையில் திருமணத்தை ஒரு மாதத்திற்குள் முடிக்க கேட்டதும் சேர்த்து நினைவுக்கு வந்தது. எந்த இடத்திலும் தான் அவன் எண்ணத்தை உணராத வண்ணம் சாமர்த்தியமாக அவன் நடந்திருக்கிறான்.
அந்தளவு அவன் காதல் தன் மூளையை மழுங்கி போக செய்திருக்கிறது என்று யோசிக்கும் போதே அவள் உள்ளம் எரிமலையாக தகிக்க அஜய் எப்போது வருவான் என்றுப் படுக்கையில் சாய்ந்தபடிக் காத்திருந்தாள்.
நேற்று நடுநிசி நேரத்தில்தான் அவர்கள் பயணம் முடிந்து விமான நிலையத்திலிருந்து வீடு திரும்பியது. காலை விடிந்ததும் அலுவலகம் புறப்பட்டவன், “நல்லா ரெஸ்ட் எடு… வெளியே எங்கேயும் போகாதே… வேற வேலை எதுவா இருந்தாலும் நாளைக்குப் பார்த்துக்கலாம்” என்று அழுத்தி இரண்டு மூன்று முறை சொல்லிவிட்டுச் சென்றான்.
சென்றவன் இன்னும் வீடு திரும்பவில்லை. அந்தக் காத்திருப்பு அவள் கோபத்தை இன்னும் இன்னும் அதிகரித்தது.
இரவு உணவுக்காக சுரேஷும் பாஸ்கரனும் மாறி மாறி அவளை அழைக்க, பசியில்லை என்று சொல்லி அவர்கள் இருவரையும் எப்படியோ பேசிசமாளித்து அனுப்பிவிட்டாள்.
ரேகாவிடம் பேசிய பிறகான நிறைய யோசனைகள் அவளை மனதளவில் ரொம்பவும் பாதித்திருந்தது. அவனுக்காக காத்திருந்து காத்திருந்து ஓய்ந்து போனவளாக படுக்கையில் சரிந்துவிட்டாள்.
அஜய் வரும் போது அவள் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள். மது உணவு உட்கொள்ளாத விஷயத்தை அவன் வந்ததுமே பாஸ்கரன் தெரியப்படுத்தியிருந்தார்.
அறைக்குள் நுழைந்தவன் அவள் படுக்கையில் அசைவின்றி படுத்திருப்பதைப் பார்த்து உறங்கிவிட்டாளோ என்று எண்ணி அவளை தொந்தரவு செய்ய வேண்டாமென்று சத்தமின்றி உடைகளை மாற்றிவிட்டு அவளை அணைத்துக்கொண்டுப் படுத்து கொள்ள, அவள் உறக்கம் களைந்தது. .
அந்த நொடியே தன் மீதிருந்த அவன் கரத்தைத்தட்டிவிட்டு எழுந்து கொண்டாள்.
“நீ இன்னும் தூங்கலையா மது?” என்றவன் கேட்க, அவள் பதிலேதும் பேசமால் அவனை முறைத்துப் பார்த்திருந்தாள்.
“ஆமா… நீ சாப்பிடலன்னு அப்பா சொன்னாரு… ஏன்?” என்றவன் கேட்க அவள் மெளனமாக அமர்ந்திருந்தாள்.
“ப்ச்… என்ன லேட்டா வந்துட்டேன்னு கோபமா?” என்றவன் எழுந்து அவள் கரத்தைப் பிடிக்க எத்தனிக்கும்போதே அவன் கையை உதறிவிட்டு எழுந்து நின்றிருந்தாள்.
“என்னாச்சு மது?” என்றவனும் எழுந்து அவள் அருகில் வர,
“என்னாச்சுன்னு உனக்கு தெரியாதா?” என்றவள் பார்வை அவனை ஏற இறங்க கடுப்பாகப் பார்க்க, அவன் புருவங்கள் முடிச்சிட்டன.
“எனக்கு தெரியலயே மது? என்ன விஷயம்னு சொல்லு?” என்றவன் நிதானமாக கேட்க,
“நான் அந்தக் கேஸை வாதாட கூடாதுன்னுதான் ஒரு மாசம் ஹனிமூன் ட்ரிப்னு சொல்லி என்னை ஊர் ஊரா சுத்த வைச்சியா அஜய்?” என்றுக் கேட்டாள்.
அந்தக் கேள்விக்கு அவன் பதில் ஏதும் பேசாமல் அமைதியாகிவிட,
“நீ சைலண்டா இருக்கிறதைப் பார்த்தா… அப்போ அதான் காரணம்” என்று அவள் அவனை நேர்கொண்டுப் பார்க்க,
“அப்படி எல்லாம் இல்ல மது?” என்றவன் மறுத்தாலும் அவன் விழிகள் அவள் விழிகளைப் பார்க்காமல் தவிர்த்தன.
“பொய் சொல்லாதே அஜய்” என்றவள் அவனைத் தீயாகப் பார்த்த கணம், “ப்ச்… இப்ப எதுக்கு நீ இவ்வளவு கோபப்படுற…எதுவா இருந்தாலும் பொறுமையா பேசிக்கலாம்… உட்காரு” என்றவன் அவள் தோள்களைப் பற்றி படுக்கையில் அமர வைக்க எத்தனிக்கவும் அவனைத் தள்ளிவிட்டவள்,
“எல்லாத்தையும் செஞ்சிட்டு… எவ்வளவு கூலா பேசுற நீ.. அதுவும் எனக்கு யார் கிட்ட இருந்தும் ஃபோன் கூட வாரதபடி ப்ளேன் பண்ணி பண்ணியிருக்க” என்று உக்கிரமானாள். அந்த நொடி அவன் பொறுமையும் பறந்திருந்தது.
“ஆமான்டி பண்ணேன்… உன் அகௌன்ட் எல்லாத்தையும் ப்ளாக் பண்ணதுகூட நான்தான்” என்று அவன் சொன்ன கணம் அவள் கோபம் உச்சத்தைத் தொட,
“ஏன் டா இப்படிப் பண்ண? இது மட்டும்தான் பண்ணியா இல்ல இன்னும் வேறெதாச்சும் பண்ணி இருக்கியா… உனக்கு அந்த கிரிமினல்ஸ்க்கும் என்ன வித்தியாசம்… ஒருவேளை அவங்க சொல்லித்தான் நீ இதெல்லாம் செஞ்சியா?” என்று அவன் சட்டையைக் கொத்தாகப் பிடித்து கொண்டு உலுக்கத் தொடங்கினாள்.
“ஷட்அப் மது” என்று ஆங்காரமாக கத்தியவன், “யார் சொல்லியும் நான் எதுவும் செய்யல… நான் எல்லாமே உனக்காகதான் செஞ்சேன்… உனக்கு எதுவும் ஆகிடகூடாதுன்னு செஞ்சேன்” என்று முடிக்க அவள் அவன் சொன்னதைக் கேட்டு பதிலேதும் பேச முடியாமல் நின்றிருந்தாள்.
“புரிஞ்சிக்கோ மது… எல்லாமே நான் உன் நல்லதுக்காகதான் செஞ்சேன்” என்றவன் அவளை அணைத்துக் கொள்ள வந்த அந்த நொடி, “விடு… என்னைத் தொடாதே” என்று அவனை விட்டு விலகியவள்,
“நீ யாரு என் நல்லதுக்காக யோசிக்க?” என்றாள்.
“நான் யோசிக்காம உனக்காக வேறயாருடி யோசிப்பா” என்றவன் அவளை வலுக்கட்டாயமாக தன் கைவளைக்குள் கொண்டு வந்திருந்தான்.
அவன் பிடி வெகுவாக இறுக அவள் மிரண்டு விழிக்க, “நீ அந்த கேசை எடுத்து நடத்த கூடாதுன்னுதான் நான் இவ்வளவும் செஞ்சேன்… அந்த கேஸுன்னு இல்ல… இனிமே நீ எந்தக் கேஸையும் எடுத்து நடத்த கூடாது” என்றான் அதிகாரமாக!
அவன் வார்த்தைகளைக் கேட்டு அவள் விழிகளில் கனலேறியது. “அது என் ப்ரோஃபஷன்… அதை நான் யாருக்காகவும் விட்டுக் கொடுக்க முடியாது” என்றாள்.
“என்னால உன்னை விட்டுக் கொடுக்க முடியாது… எனக்கு நீ முக்கியம் மது… நீ மட்டும்தான் முக்கியம்… உன் பாதுக்காப்புதான் எனக்கு முதல… உன் ப்ரோஃபஷனால உனக்கு பிரச்சனை வரும்னா நீ அதை செய்ய நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்” என்று அவன் அழுத்தம் திருத்தமாக சொல்லி முடிக்க,
“அப்படின்னா நான் உன் கூட இருக்க மாட்டேன்” என்றவள் அவனுக்கு பதிலடி தந்தாள்.
அதோடு அவள் பிரயத்தனப்பட்டு அவன் அணைப்பிலிருந்து வெளியேற, அதிர்ச்சியோடு நின்றவன்,
“அப்போ என்னைவிட உனக்கு உன் ப்ரோஃபஷன்தான் முக்கியமா?” என்று வினவினான்.
“ஆமா… எனக்கு என் ப்ரோஃபஷன்தான் முக்கியம்… எனக்கு அதுதான் முதல” என்றாள் தீர்க்கமாக!
“திரும்ப சொல்லு” என்று அஜயின் குரல் கரகரக்க,
“எத்தனை தடவை சொன்னாலும் அதான்… எனக்கு என் ப்ரோஃபஷன்தான் முதல… அப்புறம்தான் எனக்கு யாரா இருந்தாலும்” என்றுத் தெளிவாகச் சொன்னாள்.
“அப்போ உனக்கு நான் முக்கியமில்ல இல்ல?” என்றுக் கேட்ட அஜயின் தொனி மாறியிருந்தது. அவன் பார்வையில் தெரிந்த அழுத்தமான வலி அவள் கோபத்தை மட்டுபடுத்திவிட,
“நீ முக்கியமில்லன்னு நான் சொல்லல அஜய்” என்று நிதானித்தாள்.
“இல்ல… நீ அப்படிதான்டி சொன்ன… நான் முக்கியமில்லன்னு சொன்ன” என்றவன் வெடித்தான். அவன் பார்வையில் வெறியேற அதனை உணர்ந்தவள்,
“அப்படி இல்ல அஜய்” என்று அவனை சமாதானம் செய்ய முற்பட்டாள். அவனோ தன் கார் சாவியைக் கையிலெடுத்துக் கொண்டு அறைக் கதவை திறக்க செல்ல,
“அஜய் எங்க போற?” என்றுப் படபடப்போடுக் கேட்டாள்.
“எங்கேயோ போறேன்” என்றவன் அவள் புறம் திரும்பி நின்று,
“சாக போறேன்… உனக்கென்ன… உனக்குதான் நான் முக்கியமில்லையே” என்றுச் சொல்லிவிட்டு விறுவிறுவென வெளியேறியிருந்தான். அவள் இதயம் ஒரு நொடி நின்றுத்துடித்தது.
அவள் பதறியபடி, “அஜய் வேண்டாம்” என்று அவனைத் தடுப்பதற்குள் சீறியபடி வாயிலைவிட்டுக் கடந்திருந்தது அந்த கார்.
‘சே! எனக்கு அறிவே இல்ல… யோசிக்காம இப்படி பேசியிருக்க கூடாது… கடவுளே!’ என்று அவள் தலையிலடித்துக் கொண்டு உள்ளம் பதைபதைத்துப் போனாள்.
மீண்டும் அறையை நோக்கி அவள் செல்ல, அவன் தன் கைபேசியையும் எடுத்து செல்லவில்லை. அவள் பதட்டம் மேலும் அதிகரித்தது.
‘ஐயோ! எதாச்சும் பண்ணிப்பானோ… கோபத்தில வண்டியை அக்சிடென்ட் பண்ணிட்டா… ஏன் நான் இப்படியெல்லாம் யோசிக்கிறேன்? இல்ல இல்ல ஏதோ கோபத்தில அப்படி சொல்லிட்டுப்போறான்… உஹும்... அப்படியெல்லாம் பண்ணிக்கமாட்டான்… பண்ணிக்க கூடாது’ அவள் நிலைக்கொள்ளாமல் தவித்தாள்.
“அஜய் திரும்பி வந்திருடா… ஐம் சாரி… நான் தெரியாமபேசிட்டேன்” என்று அழுதுக் கொண்டே மானசீகமாக அவனிடம் பலமுறை மன்னிப்பு கோரினாள்.
நேரம் ஆக ஆக அவளின் பயம் அதிகரித்துக் கொண்டே சென்றது.
“மாமா கிட்ட சொல்வோமா? சுரேஷ் கிட்ட சொல்வோமா?” என்று அறையை விட்டு ஒவ்வொரு முறையும் வெளியேறியவள், எப்படி சொல்வது என்ன சொல்வது, ‘அவங்க மட்டும் என்ன செய்வாங்க… ஃபோனும் இங்கே இருக்கே!’ என்று மீண்டும் சுவரில்லடித்த பந்து போல அறைக்கே திரும்பினாள்.
அந்த அறையின் பால்கனி வழியாக அவன் வருகிறானா என்று எதிர்பார்த்து கால்கடுக்க நின்றிருந்தாள். நேரம் கடந்து சென்றதுதான் மிச்சம். அவன் வரவில்லை.
அவள் தவிப்பு அதிகரித்து கொண்டே போனது. ஒரு நிலைக்கு மேல் உள்ளம் கலங்கி தரையில் சரிந்தாள்.
‘அஜய் திரும்பி வந்திரு’ என்று அவள் மனம் மட்டும் இறைஞ்சி கொண்டே இருந்தது. கண்ணீர் வழிந்து வழிந்து வற்றிப் போய் அவள் கன்னங்களில் கண்ணீர் தடங்கள் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தது.
அவளுக்கே புரியவில்லை. இப்படியெல்லாம் ஒரு நாளும் தான் அழுததே இல்லையே.
அஜயின் மீதான காதல் தன்னை இப்படிக் கோழையாக மாற்றிவிட்டதே! காதலின் முன்னிலையில் அவளின் தைரியம் சமார்த்தியம் சமயோசித புத்தியெல்லாம் மொத்தமாக அடிப்பட்டு போனது.
அஜய் நல்லபடியாக வந்து சேர்ந்து விட வேண்டும் என்று எண்ணம் மட்டுமே அவளின் தேகத்தின் ஒவ்வொரு செல்களிலும் எதிரொலித்து கொண்டிருந்தது.
அந்த இரவு முழுக்க அஜய் தவறாக எதுவும் முடிவெடுத்துவிடக் கூடாதே என்று நொடிக்கு நொடி பயந்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு நிலைக்கு மேல் தரையில் அமர்ந்திருந்தவள் கால்களை மடித்து தலைச் சாய்த்து உறங்கிவிட்டிருந்தாள்.
விடியலினை அறிவிக்கும் பறவையின் சத்தங்கள் அவள் உள்ளுணர்வை எழுப்பிவிட, பதறிக் கொண்டு விழித்து பார்த்தாள். அந்த அறை முழுக்கவும் சுற்றி பார்த்தாள். அவன் இல்லை.
“மாமா கிட்ட சொல்லிடனும்” என்று அறையை விட்டு வெளியே செல்ல பார்த்தவள், ஏதோ ஒரு உந்துதலில் மீண்டும் பால்கனி வழியாக சென்றுப் பார்த்தாள்.
அஜய் எடுத்து சென்ற கார் வாசலில் நின்றிருந்தது. அத்தனை நேரம் அவள் மனதை அழுத்திக் கொண்டிருந்த பாரம் விலக, ஆசுவாசமாக மூச்சை இழுத்துவிட்டுக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்.
இருள் விலகியிருக்கவில்லை. சூரியன் மெதுவாக மேலெழும்பிக் கொண்டிருந்தான். காரில் சாவி மட்டும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் தோட்டத்தை சுற்றிலும் அவள் அலைந்து திரிந்து தேடிப் பார்க்க, அவன் எங்கேயும் காணவில்லை. உள்ளம் படபடக்க வீட்டிற்குள் வந்தாள்.
நிசப்தமான நிலையில் அந்த வீடே அமைதி கோலம் பூண்டிருந்தது. எல்லோருடைய அறை கதவுகளும் மூடிய நிலையிலிருக்க, சத்தம் எழுப்பாமல் அந்த முகப்பறையைச் சுற்றி வந்தாள். அவன் அவள் பார்வைக்கு தென்படவேயில்லை.
மீண்டும் விழிகளில் கண்ணீர் திரள ‘எங்கடா போன நீ’ என்று உடைந்து நிற்கும் போது ஓரமாக இருந்த வலது பக்க அறை நினைவு வந்தது.
‘அத்தை ரூம்ல’ என்று யோசித்தவள் வேகமாக அந்த அறைக்குள் சென்று பார்க்க, அவன் அங்கேதான் இருந்தான்.
தாய் மடிக்காக ஏங்கும் குழந்தை போல தன் அம்மாவின் கையைப் பற்றியவாறு தலை சாய்த்தபடி வீற்றிருந்தான்.
அவனைப் பார்த்தப் பிறகுதான் அவளுக்கு உயிரே வந்தது. விழிகளின் கண்ணீர் மெல்ல அவள் கன்னங்களில் இறங்கியது. அந்தக் கணத்தில் சந்தோஷம் துக்கம் என்று இரண்டையும் ஒரு சேர ஒன்றாக அனுபவித்தாள்.
அந்தச் சம்பவத்திற்கு பிறகு எந்தச் சூழ்நிலையிலும் அவன் காதலை சோதித்து பார்க்கும் விஷப் பரிட்சையை அவள் செய்ய எத்தனிக்கவில்லை. அவன் உயிரை விடவும் தன் ஆசை, கனவு, இலட்சியம் இது எதுவுமே முக்கியமில்லை என்ற மனநிலைக்கு அவள் வந்திருந்தாள் என்று சொல்வதை விட அவள் அந்த நிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருந்தாள் என்று சொன்னால் சரியாக இருக்கும்.
Super ma