மோனிஷா நாவல்கள்
Solladi Sivaskathi - Episode 4
4
அவளின் அழைப்பு
சிவசக்தி அந்தக் கைப்பேசி எண்களைப் பார்த்ததிலிருந்து அவனைத் தொடர்பு கொள்வதா வேண்டாமா எனக் குழப்பத்தோடே இருந்தாள். திவ்யா சக்தியின் தெளிவற்ற மனநிலையைப் பார்த்து தன் கருத்தை அவளிடம் தினிக்க விரும்பாமல் அமைதி காத்தாள்.
இரவு வெகுநேரமாகியும் சக்தியால் உறங்கவே முடியவில்லை.
அவளுடைய அழகான சுவாரஸ்யம் நிறைந்த கல்லூரி நாட்கள் சிவசக்தியை ஆட்கொண்டது.
எஸ். எஸ் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி. சிவசக்தி பி. ஏ. வரலாறு கடைசி வருடம் பயின்று கொண்டிருந்தாள்.
அது தலைமை ஆசிரியர் அலுவலகம். வெளியே நிறைய மாணவர்கள் கூச்சல் குழப்பங்களோடு நிற்க அலுவலகத்தின் உள்ளே ஆங்கிலப் பேராசிரியை அமிர்தா சக்தியை நோக்கி வசைமாறிப் பொழிந்து கொண்டிருந்தாள்.
பின்னோடு அவள் தோழி ஜெயாவும் நின்று நேரத்திற்கு ஏற்றாற் போல் தன் கருத்தை சக்தியின் காதோடு உரைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“பைஃனல் இயர்னு ரொம்ப ஆட ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா?!” என்று அந்தப் பேராசிரியை அந்தத் தோழிகளை நோக்கி மிரட்டலாய் கேட்டாள். ஆனால் அவர்கள் இருவரும் மிரட்சி அடையவில்லை.
“நோ மேடம்” என்று சக்தி உரைத்தாள்.
“மத்த டிபார்ட்மன்ட்ஸோட எப்ப பாரு சண்டை... பிரச்சனை...” என்று அமிர்தாவின் குரல் இன்னும் கோபத்தோடு எதிரொலித்தது.
“நாங்க சண்டை போடல மேடம்... அந்தச் சி. எஸ் சி டிப்பார்மன்ட் விஜய்தான் பஸ் ஸ்டான்ட்ல கேர்ல்ஸை எல்லாம் கிண்டல் பண்ணான்” என்று சக்தி தன் பக்கம் உள்ள நியாயத்தை அச்சமின்றி வெளிப்படுத்த
“ஸோ... நீ உன் டிபார்ட்மன்ட் ஸ்டூண்டஸை கூட்டிக்கிட்டு அவன் கூடச் சண்டைக்குப் போயிட்ட... ரைட்” என்று அமிர்தா குரலை உயர்த்திக் கேள்வி எழுப்பினாள்.
ஜெயா பின்னோடு நின்று கொண்டு,
“அவன் கிண்டல் பண்ணான்னு சொல்றோம்... அதைக் காதுல போட்டுக்காம நம்மலேயே திட்டிட்டிருக்கு... பக்கி” என்று சக்தியின் காதோரம் முணுமுணுத்தாள்.
இப்பொழுது பிரின்ஸிப்பால் சக்தியை நோக்கி “இது காலேஜ்... இங்க நீங்க படிக்க வந்திருக்கீங்க... குரூப் சேர்த்துகிட்டு ரௌடீஸம் பன்றது... அதுவும் பெண்கள்... ரியலி அஷேம் ஆஃப் யூ... இத பாரு சக்தி... நீ பாய்ஸ் கூட எப்ப பாரு வம்புக்குப் போயிட்டிருக்க... இது உனக்கு லாஸ்ட் வார்னிங்... திரும்பி இப்படி நடந்துச்சு… காலேஜை விட்டு சஸ்பென்ட் பண்ணிடுவன்... டூ யூ அன்டர்ஸ்டேண்ட் ?!” என்று கடூரமான குரலில் கத்த,
ஜெயா சக்தியின் காதில், ”அதெல்லாம் பண்ணாது... சும்மா பூச்சாண்டி காட்டுது” என்றாள்.
சக்தி எரிச்சடைந்தலவாய் ஜெயாவை பார்த்து முறைக்க, அதற்குள் அந்த ஆங்கிலப் பேராசிரியை மீண்டும் சக்தியை நோக்கி
“சரி... அந்த அரிவிந்த் பைக்கை பஞ்சர் பண்ணது யாரு?” என்றாள்.
ஜெயா உடனே முன்னாடி வந்து,
“அது நாங்க இல்ல மேம்” என்றாள்.
“நடிக்காதீங்க... எனக்கு எல்லாத் தெரியும்...” என்று அமிர்தா மிரட்ட, இம்முறை சக்தி கொஞ்சம் கோபம் கொண்டவளாய்,
“காலேஜுக்கு வர்றவங்க பைக்கெல்லாம் பஞ்சர் ஆகிறதுக்கெல்லாம் நாங்க பொறுப்பு ஆக முடியுமா மேம்?” என்றாள்.
“மேடம்... முதல இவங்க பேரண்ட்ஸை கூப்பிட்டு கண்டிச்சு வைக்கச் சொல்லனும்” என்று அந்தப் பேராசிரியை பிரின்ஸ்பாலிடம் உரைத்தாள்.
ஜெயா மிரண்டபடி முன்னாடி வந்து,
“நோ மேடம்... இனிமே இந்த வருஷம் முடிகிற வரைக்கும் எந்தப் பிரச்சனையும் பண்ணமாட்டோம்... ப்ளீஸ் மேடம்” என்று கெஞ்சினாள்.
“என்ன சக்தி... வாட் அபௌட் யூ?” என்று அந்த ஆங்கிலப் பேராசிரியை கேட்க,
“சாரி மேம்... இனிமே இந்த மாதிரி நடக்காது” என்று தலையைக் குனிந்தபடி கோபத்தை மறைத்துக் கொண்டு உரைத்தாள்.
பின்பு சக்தியையும் ஜெயாவையும் மன்னிப்புக் கடிதம் எழுதிக் கையெழுத்திட சொல்லி வாங்கிக் கொண்டனர். சக்தியும் ஜெயாவும் அமைதியாய் வகுப்பறையை நோக்கி நடந்து சென்று கொண்டிருக்க,
“அந்த அமிர்தா வாயிலேயே குத்தனும்... எப்படிப் போட்டு கொடுத்திடுச்சு பாத்தியா... போதாக் குறைக்குப் பேரண்ட்ஸ் கூப்பிட்டு பேசனமுமாமே... ஒரு நாள் என் கையில தனியா மாட்டட்டும்” என்று ஜெயா புலம்பிக் கொண்டே வந்தாள்.
சக்தி அவள் புறம் திரும்பி,
“வாய மூடு ஜெயா... சம்பந்தமில்லாம என்னை ஏன்டி இந்தப் பிரச்சனையில் இழுத்து வீட்டீங்க ?... நான் பாட்டுக்கு கிளாஸ்ல படிச்சிட்டிருந்தேன்... என்னைக் கூட்டிட்டு போய் அந்த விஜய்கிட்ட கோத்துவிட்டுட்டு... கடைசில நான்தான் எல்லாரையும் தூண்டிவிட்ட மாதிரி ஆயிடுச்சு... போதாக் குறைக்கு அந்த அரவிந்த் பைக்கிலக் காத்தை பிடுங்கிவிட்டது நீங்கெல்லாம்... பழி என் மேலயா?!” என்று கேட்டுவிட்டு முறைத்தாள்.
“என்னடி... நம்ம பிரண்டஸ் இல்லயா... எனக்காக நீ திட்டு வாங்க மாட்டியா?!” என்று ஜெயா புன்னகையோடு சொல்ல,
சக்தி கோபத்தோடு, “அப்போ நீ அடி வாங்குடி” என்று அவள் கையிலிருந்த புத்தகத்தை எடுத்து அடிக்க ஆரம்பித்தாள்.
“சக்தி... நோ... அந்தப் புக் இருக்கிற சைஸுக்கு அதைப் படிக்கவே முடியாது... அதுல போய் அடிக்கிறியே... நியாயமா... ஐம் பாவம்” என்று ஜெயா அவளைத் தடுத்தாள்.
ஒருவழியாய் இருவரும் சண்டையிட்டபடி வகுப்பறையை வந்தடைய அங்கே மயான அமைதி குடிக்கொண்டிருந்தது. உள்ளே ஆசிரியை இல்லாத போதும் இரண்டு டிபார்ட்மன்டுக்கும் நடந்த கலவரத்தால் அவர்கள் அனைவரும் அப்போதைக்கு அமைதியாய் இருந்தனர் போலும்.
நம் தோழிகள் உள்ளே நுழைந்ததும் மாணவர்களில் ஒருவன்,
“ஏய்... செம கெத்து... நிறையப் பாராட்டு மழை கிடைச்சுதா?” என்று சொல்ல, இப்பொழுது அந்த வகுப்பறை ஆரவாரமானது.
ஜெயா நடந்ததை விவரிக்க சக்தி தன் நாற்காலியில் அமைதியாய் அமர்ந்து கொண்டு புத்தகத்தை மேஜைக்கு அடியில் வைக்கப் போன போது உள்ளே சிறிதாய் வண்ணநிற காகிதத்தால் மூடப்பட்ட ஒரு பரிசு இருந்தது.
அந்தக் கவரின் மேலே, “டூ சிவசக்தி” என்று பெரிதாய் எழுதி இருக்க அவள் கோபத்தோடு எழுந்து,
“யாருடா இந்த வேலையைப் பார்த்தது?” என்று உரக்க கத்தி ஆண்கள் அமர்ந்திருந்த திசை நோக்கினாள்.
மாணவர்கள் எல்லோரும் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.
பின்னர் ஒருவன், “அம்மா தாயே! எங்களுக்கும் அதுக்கும் சம்பந்தமில்லை...” என்றான்.
ஜெயா அந்தப் பரிசை வாங்கிப் பார்த்துவிட்டு,
“இவனுங்க யாராச்சும்தான் இந்த வேலையைப் பார்த்திருப்பானுங்க... திருட்டு பசங்க” என்று சொல்லிக் கொண்டே பிரித்தாள்.
உள்ளே ஒரு கவிதை புத்தகம் இருந்தது.
அதன் தலைப்பு, “விழித்தெழு பெண்ணே!” என்றிருக்கக் கீழே சிவசக்தி என்ற பெயர் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. சிவசக்தி திகைப்போடு அந்தப் புத்தகத்தைப் பிரித்துப் படிக்கத் தொடங்கினாள்.
பின்னர் ஜெயாவின் முகத்தைப் பார்த்து,
“இதெல்லாம் நான் என்னோட டைரில எழுதி வைச்சிருந்த கவிதை” என்று சக்தி அதிர்ச்சியோடு உரைத்தாள்.
“ஓ... அதை யார் புக்கா போட்டிருப்பா?” என்று ஜெயாவுமே புரியாமல் விழித்தாள்.
“டைரி இரண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடியே தொலைஞ்சிடுச்சு ஜெயா” என்றாள் சக்தி.
“யாரு இதை இங்க வைச்சு இருப்பா... கவர்ல ஏதாச்சும் பேர் இருக்கா பாரு...” என்று ஜெயா சொல்ல, சக்தி முற்றிலுமாய் அலசி விட்டு பின்னர் அந்தப் புத்தகத்தைப் பிரித்தாள்.
அதில், “உன் பெயரைப் போலவே… உன் எழுத்தும் அழகு!” என்று எழுதுகோலால் எழுதப்பட்டு இருந்தது.
சக்தி தீவரமாய் யோசிக்க இப்பொழுது ஜெயா சிரித்தபடி,
“உன் மேல இன்டிரஸ்ட் இருக்கிற யாரோ செஞ்சிருக்காங்க... ஆனா இந்தப் புத்திசாலித்தனமான வேலையை நம்ம கிளாஸ் பசங்க எவனும் நிச்சியம் பண்ணி இருக்கமாட்டானுங்க” என்றாள்.
யார் இதைச் செய்தது எனச் சக்தி யோசித்துப் பார்த்து குழப்பமே மிச்சமானது. போதாக் குறைக்குக் கல்லூரியில் சக்தி எங்கே சென்றாலும் அவளின் கவிதையைப் பேராசிரியர்களும் மாணவர்களும் புகழ்ந்து தள்ளினர்.
அவளின் கவிதை புத்தகம் எல்லா வகுப்பறைகளிலும் மற்றும் பேராசிரியர்கள் அறையிலும் கூட ஒன்றொன்று வைக்கப்பட்டிருந்தது. சிவசக்திக்கு ஒரு பக்கம் ஆச்சர்யமும் இன்னொரு பக்கம் எரிச்சலும் விளைந்திருந்தது.
என்ன நோக்கத்தோடு யார் இவ்வாறு செய்திருக்க முடியும் என்ற கேள்விக்கான விடையை சக்தியால் இன்றுவரை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அன்று ஆரம்பித்த கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு இன்னும் முடிந்தபாடில்லை.
சிவசக்தி ஓரளவுக்கு உடல் நலம் பெற்றுவிட்ட காரணத்தினால் அவள் மருத்துவமனையில் இருந்து கிளம்ப ஆயுத்தமானாள். திவ்யா எல்லாப் பொருட்களையும் எடுத்து வைத்துக் கொள்ளப் பில் கட்ட சென்ற ஜெகதீஷ் ஏமாற்றத்தோடு திரும்பிவந்தான்.
“யாரோ பில் பே பண்ணிட்டாங்களாமே?” என்றான்.
திவ்யா சக்தியை நோக்க, அவள் முகம் அவன் மீதான வெறுப்பைப் பிரதிபலித்தது.
எப்படியோ பெரும் மரணப் போராட்டத்திற்குப் பின் சக்தி திவ்யா வீட்டை வந்தடைந்தாள். திவ்யாவின் மகள் தீக்ஷா பிறந்த குழந்தையாய் இருந்த போது சக்தி வந்து பார்த்ததோடு சரி.
மற்றபடி திவ்யாவுடன் போனில் பேசும் போது தீக்ஷாவை பற்றி விசாரித்து அறிந்து கொள்வாள். மீண்டும் சக்திக்கு தீக்ஷாவை பார்க்க இந்தத் தடவைதான் நேரம் கிட்டியது. இன்று சக்தி தீக்ஷாவை சந்தித்த போது அவள் நன்றாகவே நடக்கப் பழகி இருந்தாள்.
சக்தி வந்த குறுகிய நேரத்தில் தீக்ஷாவோடு நெருக்கமானாள். நடந்தவை எல்லாம் மறந்து தீக்ஷாவோடு இன்னொரு குழந்தையாகவே சக்தி மாறிப் போனாள். இந்தச் சந்தோஷம் நீடிக்க சக்திக்கு ஆசையாக இருந்தாலும் திவ்யாவின் பெற்றோருக்கு ஏனோ அவளின் வருகை பிடிக்கவில்லை. அது அவர்களின் செயலிலும் முகத்திலும் நன்றாகவே தெரிந்தது.
அதனைப் புரிந்து கொண்ட சக்தி, வந்த மறு நாளே புறப்பட வேண்டும் எனத் திவ்யாவிடம் சொன்னாள். சக்தியின் பிடிவாதம் திவ்யாவிற்குக் கோபத்தை ஏற்படுத்த அவர்களுக்குள் பெரும் வாக்குவாதம் நிகழ்ந்தது. கடைசியில் அவர்கள் பேச்சு திசைமாறி நாம் கேட்க நினைத்த கேள்வியைத் திவ்யா கேட்டுவிட்டாள்.
“நீ ஏன் அந்த நம்பருக்கு கால் பண்ணி பேசல?”
“நான் எதுக்குப் பேசனும்... அவனுக்கு நிச்சயமா என் நம்பர் தெரிஞ்சிருக்கும்... வேணும்னா அவனே என்னைக் கான்டெக்ட் பண்ணட்டும்... எனக்கு ஏன் நம்பர் அனுப்பனும் ? நானா அவனுக்குக் கால் பண்ணனும்னு எதுக்கு எதிர்பார்க்கிறான் ?” என்றாள் சக்தி.
திவ்யா கலகலவெனச் சிரித்து விட்டு,
“இதெல்லாம் காரணமில்ல சக்தி... நீ அவன்கிட்ட பேசனா அவன் உன்னை இம்பிரஸ்ட் பண்ணிடுவானோன்னு பயப்படுற”
“நோ வே”என்று சக்தி அலட்சியமாய்ப் பதிலளித்தாள்.
“அப்புறம்... என்ன காரணம்?”
“நானா எதுக்குப் பேசனும்னு தோணுது அண்ணி... அப்புறம் அதை அவன் அட்வான்டேஜாக எடுத்துகிட்டா... காதல் அது இதுன்னு ஏதாச்சும் கற்பனை பண்ணிக்கிட்டா?”
“காதலா இருந்தால்தான் என்ன?” என்றாள் திவ்யா புன்னகையோடு!
“காதல் ஒரு பைத்தியக்காரத்தனம்... பெண்களைப் பலவீனமாக்கிற யுக்தி... எனக்கு அதில் உடன்பாடில்லை” என்று சக்தி பதிலுரைக்க, அது பசுமரத்தாணியாய் இளம் வயதிலேயே அவள் மனதில் ஆழ பதிந்த எண்ணம்.
“காதல் பத்தின உன்னோட எண்ணம் ரொம்பத் தப்பு சக்தி... நீ பாத்துப் பழகிய பெண்கள் எல்லாம் ஏதோ ஒரு காரணத்தினால் காதல் கல்யாணத்தில் தோத்து போனவங்க...
அதனால உன் வாழ்க்கையும் அப்படி ஆயிடுமோன்னு நீ நினைக்கிற... நீ சொன்னவரைக்கும் அந்தப் பர்ஸன் உன்னை உண்மையிலேயே நேசிக்கிறாருன்னு நான் நினைக்கிறேன்...
ஆனா அந்த அன்பை நீ உன் தப்பான கண்ணோட்டத்தால் உதாசீனப்படுத்தற... இப்பவும் அவரா போன் பண்ணாம உன்னைப் பேச சொல்லி நம்பர் அனுப்பி இருக்கிறாருன்னா... உன் விருப்பத்துக்கு அவர் ரொம்ப மதிப்பு கொடுக்கிறாரு...
சரி இதெல்லாம் போகட்டும்... உன் உயிரை காப்பாத்தினவருக்கு ஒரு போன் பண்ணி நன்றி கூடச் சொல்ல மாட்டியா...? இது கொஞ்சம் கூட நியாயமே இல்லை...” என்று திவ்யா சொல்ல, சக்தி எதுவும் பேசாமல் அமைதியாய் நின்றாள்.
திவ்யா மேலும் “ஒழுங்கா போன் பண்ணிப் பேசு... இந்த விஷயத்தை இன்னும் வளர்க்காம ஒரு முடிவுக்குக் கொண்டு வா” என்று சொல்லி விட்டு அங்கிருந்து அகன்றாள்.
திவ்யாவின் அழுத்தமான வார்த்தைகள் ஏன் தான் அவனிடம் பேச தயங்குகிறோம் என்ற கேள்வியை அவளுக்குள் எழுப்பியது. அவன்தான் தன் உயிரைக் காப்பாற்றியவன் என்பதை எப்படி மறந்தோம்.
ஏதோ வீம்புக்கென்று அவனிடம் நன்றி கூட உரைக்காமல் இருப்பது நியாயமற்ற செயல். இவ்வாறு எண்ணம் தோன்றிய மறுகணமே சக்தி தன் பேகிலிருந்த அட்டையைத் தேடி எடுத்து அந்த எண்ணிற்குத் தன் கைப்பேசியின் மூலம் அழைப்பு விடுத்தாள்.
என்ன பேசுவதென்று யோசித்தபடி சக்தியின் செவியில் அழைப்பு மணி கேட்டது. அந்த ஒலி ஒருவித பதட்டத்தை ஏற்படுத்தியது.
முதல்முறையாய் அந்த முகம் தெரியாத நபரோடு பேசப் போகிறோம். அவன் என்ன பேசப் போகிறான்? தான் என்ன பேசுவது? என்று சக்தி எண்ணமிட்டுக் கொண்டிருக்க மணி சத்தம் நின்று, “ஹெலோ” என்ற வார்த்தைக்குப் பதிலாய் “சக்தி...” என்று ஒரு ஆண்மை நிரம்பிய குரல் அவள் பெயரை அழைத்தது.
சிவசக்திக்கு லேசாய் தொண்டை அடைத்து பேச்சு வர மறுத்தது. இவள் அமைதியாய் இருக்க, அவன் மீண்டும்
“சக்தி... ஆர் யூ தேர் ?” என்றான்.
இம்முறை தெளிவோடும் தீர்க்கமாகவும் “எஸ்” என்றாள் சிவசக்தி.