மோனிஷா நாவல்கள்
Thooramillai Vidiyal - Episode 23
23
ஜெயந்தி அழைத்து மருத்துவமனைக்கு வழி சொல்லும்படி ஜீவாவிடம் கேட்க, வரும் வழியை அவன் விவரித்தான்.
அதன் பின் ஜீவிதாவிடம், “சித்தி இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்திருவாங்க... நீங்க வேணா கிளம்புங்க... வீட்டுக்கு போய் கொஞ்ச நேரமாவது தூங்குங்க” என்று கூற,
“அம்மாவை ரூமுக்கு ஷிப்ட் பண்ணட்டுமே... அப்புறம் கிளம்புறேன்” என்றாள்.
“எப்போ பண்ணுவாங்கனு தெரியல... சொல்ல முடியாது மதியம் கூட ஆகிடலாம்” எனவும் அவள் முகம் யோசனையாக மாறியது.
“ஐசியூல இருந்ததால அம்மாவை பார்க்கவே முடியல... ரூமுக்கு மாத்துனதும் பார்த்து பேசிட்டு போலாம்னு பார்த்தேன்”
“அதுக்கு என்னங்க.... ரூமுக்கு மாத்தினதும் நானே கால் பண்றேன்... நீங்க வந்து பார்த்துட்டு போங்க”
“சரி கால் பண்ணுங்க” என்று போகவே மனமில்லாமல் அவனிடம் தலையசைத்துவிட்டு இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த சித்ராவிடமும், “பை சித்ரா” என்றாள்.
அவள் இவளை பொருட்படுத்தவே இல்லை.
“அக்கா பை சொல்லு” என்று ஜீவா சொல்லவும்தான் அவள் வேகமாகக் கையசைத்தாள்.
“சரி பார்த்துக்கோங்க நான் கிளம்புறேன்” என்றவள் விழிகள் அவனிடம் நிலைத்திருக்க,
“பார்த்து வண்டி ஓட்டிட்டு போங்க” என்று தலையசைத்துப் புன்னகை செய்தான். பதிலுக்கு அவளும் புன்னகைத்தான்.
உதடுகள் மொழிய முடியா காதல் மொழிகளை அந்தப் புன்னகைகள் கடத்திச் செல்ல, விழிகள் நான்கும் விடை கொடுக்க மனமின்றி விலகின.
அவள் வாயிலைத் தாண்டிய பிறகும் ஏக்கமாக வாசலைப் பார்த்து அவன் நின்றிருக்க அப்போது அவன் தோளைப் பற்றிய சித்ரா, “ஜீவா” என்று வயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள்.
ஜீவிதாவும் கிளம்பிவிட்டாலே என்று யோசித்தவன்,
“சரி வா க்கா” என்று பெண்கள் கழிவறைக்கு அழைத்துச் செல்ல, “நீயும் வா” என்று சித்ரா அவனை உள்ளே இழுத்தாள்.
“நான் வரலக்கா... நீ போ” என, அவள் முரண்டு பிடித்தாள். அப்போது அவர்களைக் கடந்து சென்ற செவிலியரிடம் சித்ரா நிலையை எடுத்துக்கூறி உதவி செய்யும்படி கேட்க அவரும் சம்மதித்தார்.
அவன் வெளியே காத்திருக்கும் சமயத்தில் செல்பேசி அடிக்க, தமிழ் ஐயாவின் எண்ணைப் பார்த்ததும் ஆர்வமாக எடுத்துப் பேசினான்.
அம்மாவின் உடல் நிலை குறித்து விசாரித்துவிட்டு பள்ளியில் நிகழ்ந்தவற்றை எல்லாம் கூறினார்.
“அந்த ஜார்ஜூக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது... அவன்கிட்டயா என் கிளாசை கொடுத்திருக்காங்க” என்று அவன் புலம்பினான்.
“இப்போ அதை பத்தி எல்லாம் யோசிக்காத... அம்மா உடம்பு குணமாகி வரட்டும்” என்றார்.
“அப்புறம் இன்னொரு முக்கியமான விஷயம்” என்றவன் ஜீவிதா உதவிக்கு வந்து நின்றது மற்றும் அவள் காதலை சொன்னதை எல்லாம் சொல்ல அவர் மகிழ்ச்சியுடன்,
“மிக சிறப்பு... சீக்கிரமா இரண்டு பேரும் வீட்டுல பேசி கல்யாணத்தை முடிச்சுடுங்க” என்றார்.
“கல்யாணமா... நீங்க வேற”
“எல்லாம் நல்லதாத்தானே நடந்திருக்கு”
“உங்ககிட்ட சொல்றதுக்கு என்ன” என்றவன் சித்ராவை பற்றிக் கூறிவிட்டு, “சித்ராவை பார்த்துக்கிற பொறுப்பை அவ எப்படி எடுத்துக்குவா” என்றான்.
“இப்போதைக்கு அந்த பொண்ணு நல்ல மாதிரிதானே பழுகுது”
“ஆமா... ஆனா”
“ஆனா வூனா எல்லாம் விடு... முதல் நான் சொல்ற மாதிரி வீட்டுல பேசி கல்யாணத்தை முடிக்குற வழியை பாரு... சரி பள்ளிக்கு நேரமாச்சு... போயிட்டு கூப்பிடுறேன்” என்று அழைப்பைத் துண்டித்தார்.
அவர் சொன்னதை பற்றி அவன் யோசித்திருக்கும் போதே கழிவறையிலிருந்து சித்ராவை அழைத்து வந்த செவிலயர், “ஏங்க இந்த மாதிரி ஆளுங்கள எல்லாம் ஹாஸ்பெட்டில் கூட்டிட்டு வரீங்க... வீட்டுல யார்க்கிட்டயாச்சும் விட்டுட்டு வர வேண்டியதுதானே” என்று எரிச்சலுடன் மொழிந்துவிட்டுச் செல்ல, அவன் என்னவென்று திரும்பிப் பார்த்தான்.
சித்ராவின் ஆடை முழுவதும் நனைந்திருந்தது. நேற்று எல்லாம் ஜீவிதாதான் அவளை அழைத்து சென்றது. அவள் இந்தளவு ஆர்ப்பாட்டம் எதுவும் செய்யவில்லை.
ஆனால் இன்று என்னவானது?
அவள் விஷயத்தில் எப்போதும் எப்படி அவள் நடந்து கொள்வாள் என்று சொல்ல முடியாது. அம்மாவே பல நேரங்களில் திணறுவார் என்று யோசித்து பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டவன்,
“சரி வா க்கா” என்று அழைத்துச் சென்று நாற்காலியில் அமர வைத்தான். அதற்குள் ஜெயந்தியும் இடத்தைக் கண்டுபிடித்து வந்து விட்டார்.
அதன் பின் செல்வியையும் அறைக்கு மாற்றிவிட, ஜீவாவிற்கு ‘அப்பாடா’ என்று இருந்தது. மிகவும் சோர்ந்த படுத்திருந்த அம்மாவைக் கவலையுடன் பார்த்தவன்,
“என்னை மன்னிச்சிடுங்க ம்மா... நான் ஏதோ கோபத்துல” என்று சொல்லும் போதே,
“தப்பெல்லாம் என் பேர்லதான்... நான்தான் உன் வாழ்க்கையை அழிச்சுட்டேன்” என்றார்.
அவன் அதிர்ந்து, “ச்சே ச்சே அப்படி எல்லாம் இல்லமா... நான் ஏதோ புரியாம கோபத்துல கண்ட மாதிரி உளறி கொட்டிட்டேன்... என்னாலதான் உங்களுக்கு இப்படியாகிடுச்சு” என்று அவர் கரம் பிடித்து அவன் அழ துவங்க,
“அப்படி எல்லாம் இல்ல ஜீவா... அழாதே” என்றதும் இடையில் வந்த சித்ராவும், “ஜீவா அழாதே... அழாதே” என்று சமாதானம் செய்தாள்.
அங்கே நின்றிருந்த ஜெயந்தியும், “என்ன ஜீவா குழந்தை மாதிரி அழுதுட்டு... அம்மா சீக்கிரமே நல்லாயிடுவாங்க... அவங்களுக்கு இன்னும் எவ்வளவு பொறுப்பு இருக்கு... உனக்கு நல்ல பொண்ணா பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்... பேரன் பேத்தி எல்லாம் பார்க்கணும்... என்ன க்கா” என்று கூற செல்வியின் விழிகள் மகனை எதிர்பார்ப்புடன் நோக்கின.
அவன் அந்த வார்த்தையைக் காதில் வாங்காதவன் போல, “நான் வீட்டுக்கு போய் குளிச்சுட்டு அம்மாவுக்கும் சித்ராவுக்கும் ட்ரஸ் எடுத்துட்டு வந்துடுறேன்... அதுவரைக்கும் நீங்க பார்த்துக்கோங்க” என்று கூற, “சரி ஜீவா” என்றார்.
அதன் பின் வீட்டிற்கு வந்தவன் அவசரமாக ஒரு குளியலைப் போட்டுவிட்டு தேவையான மாற்று உடைகள் தண்ணீர் போன்றவை எல்லாம் எடுத்து கொண்டு கதவை பூட்டிவிட்டுக் கிளம்ப எத்தனித்த போது ரோஜாச்செடிகள் நினைவு வந்தது.
மீண்டும் உள்ளே சென்று அவற்றிற்கு எல்லாம் தண்ணீர் ஊற்றினான். அந்த காய்ந்த செடியை மட்டும் அருகே அமர்ந்து தொட்டுப் பார்த்தான். அதில் எந்த மாறுதலும் இல்லை என்பதைக் கண்டு லேசாக ஏமாற்றம் அடைந்தவன் ஏக்கப் பெருமூச்சுடன் வெளியே வந்து மீண்டும் வீட்டைப் பூட்ட, அதேசமயத்தில் ஜீவிதாவும் தன் வீட்டைப் பூட்டி கொண்டிருந்தாள்.
“இப்பதான் ஆபிஸ் கிளம்புறீங்களா?” என்று கேட்க,
“ஆபிஸ் இல்ல சைட்டுக்கு போகணும்” என்றவள், “அம்மா எப்படி இருக்காங்க... ரூமுக்கு மாத்திட்டாங்களா?” என்று அவனிடம் கேட்க,
“ம்ம்ம் மாத்திட்டாங்க” என்றான்.
இருவரும் பேசி கொண்டே மின்தூக்கி முன்பு வந்து நிற்க ஜீவா அவளிடம், “கொஞ்ச நேரமாசும் ரெஸ்ட் எடுத்தீங்களா?” என,
“ம்ம்ம்... வந்ததும் சோபாவுல படுத்து கொஞ்ச நேரம் தூங்கிட்டேன்... அப்புறம்தான் சாப்பிட்டு குளிச்சுட்டு கிளம்புனேன்” என்று சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே மின்தூக்கி வந்து நின்றது.
இருவரும் ஏறிக் கொள்ளக் கதவு மூடியவுடன் ஜீவாவின் கரத்தை ஜீவிதா எட்டிப் பிடித்தாள்.
அவன் திரும்பி அவள் முகம் பார்க்கவும், “நான் உங்ககிட்ட ஐ லவ் யூ சொன்னேன்... ஆனா நீங்க என்கிட்ட சொல்லவே இல்ல” என்று கேட்டதும் அவன் என்ன சொல்வதென்று தடுமாறினான்.
‘நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்’ என்று சத்தமிட்டுச் சொல்ல அவனுக்கும் ஆசையாக இருந்த போது அவன் வாழ்க்கை நிலை அவனைச் சொல்லவிடாமல் தடுத்தது .
“என்ன ஜீவா... ஏன் பேச மாட்டுறீங்க” என்றவள் விழிகளில் தேங்கி நின்ற ஏக்கத்தைப் பார்த்தவன்,
“உன் காதல்தான் ஜீவி என் வாழ்க்கையில் கிடைச்ச ஒரே சந்தோசம்... ஆனா” என்று அவன் அடுத்த வார்த்தை சொல்வதற்குள் கதவு திறந்து கொண்டது.
போதாகுறைக்கு அந்த பக்கம் நின்ற மாணிக்கம் இருவரும் நெருக்கமாக நிற்பதையும் ஜீவிதா அவன் கரத்தை பற்றியிருப்பதையும் பார்த்துவிட்டார்.
அந்த நொடியே அவன் கரத்தை விடுத்தாள். அவன், ‘கிளம்புங்க’ என்று அவளிடம் கண்காட்டவும் அங்கிருந்து அகன்றுவிட்டாள்.
நடப்பதைப் புரிந்தும் புரியாமலும் பார்த்த மாணிக்கம், “என்ன ஜீவா... அம்மா எப்படி இருக்காங்க” என்று சாதாரணமாக விசாரிக்க,
“நல்லா இருக்காங்க... ரூமுக்கு மாத்திட்டாங்க... அம்மாவுக்குதான் மாத்து துணி எடுத்துட்டு ஹாஸ்பெட்டில் போயிட்டு இருக்கேன்” என்று அவரின் சந்தேக பார்வையிலிருந்து நழுவிக் கொள்ளப் பார்த்தான்.
ஆனால் அவர் விடாமல், “நேரத்துக்கு அந்த பொண்ணு வந்து உதவி எல்லாம் செஞ்சுதுதான்... ஆனா அதுக்காக எல்லாம் அந்த பொண்ணு நல்ல பொண்ணுன்னு சொல்லிட முடியாது... எதுக்கும் அந்த பொண்ணுகிட்ட கொஞ்சம் பார்த்து பழகு” என்று எச்சரிக்க அவனுக்கு கோபம் மூண்டது.
“சார் ஜீவிதா பத்தி அப்படி எல்லாம் சொல்லாதீங்க” என்று குரலை உயர்த்தியவன்,
“அன்னைக்கு என்ன நடந்ததுன்னு யாருக்குமே முழுசா தெரியாது... அதை பத்தி பேசி இனி எந்த உபயோகமும் இல்ல... இன்னைக்கு அவங்க எப்படி இருக்காங்க... எப்படி நடந்துக்கிறாங்கனு பாருங்க...
அதை விட்டுட்டு பழைய விஷயத்தைப் பேசி பேசி ஒருத்தரை குத்தி கிழிச்சிக்கிட்டே இருக்காதீங்க” என்று விட்டு அவன் கிளம்பிவிட மாணிக்கம் முகம் கடுப்பாக மாறியது.
ஜீவிதா மாதிரி இளம்பெண்ணிற்கு ஜீவா போன்ற ஆண்மகன் வக்காலத்து வாங்குவதற்கு வேறு என்ன காரணங்கள் இருந்துவிடப் போகிறது என்று கீழ்த்தனமாக நினைத்துக் கொண்டார்.
இதற்கிடையில் மருத்துவமனையில் சிவகுமாரும் சீதாவும் பழங்களுடன் வந்து செல்வியை பார்த்தனர்.
“என்ன செல்வி... உடம்பை பார்த்துக்க கூடாதா?” என்று அக்கறையாக விசாரித்த சீதா மெதுவாக,
“ஜீவாகிட்ட அந்த பொண்ணு பத்தி சொன்னியா” என்று தன் காரியத்திலும் கண்ணாக இருந்தார். வீடு விற்று அவனுக்கு நிறையப் பணம் வந்திருப்பதால் தன் குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு பெண்ணுடன் கோர்த்துவிட்டுவிடலாம் என்பது அவர் எண்ணம்.
ஆனால் செல்வி முகத்தைத் தொங்கப் போட்டுக் கொண்டு, “அவன் பிடி கொடுத்தே பேச மாட்டுறான் அண்ணி” என்றார்.
அதேசமயம் அங்கே வந்த ஜீவா, “நீங்க எப்போ வந்தீங்க” என்று மாமா மாமி இருவரையும் விசாரித்தான்.
அவனுக்கு பதில் சொன்னவர்கள் அடுத்ததாக அவன் திருமண விஷயத்தை பற்றி ஆரம்பிக்க அவன் நேரடியாகவே தன் விருப்பமின்மையை அவர்களிடம் கூறினான்.
“உங்க அம்மா நல்லபடியா இருக்கணும்னு உனக்கு ஆசையே இல்லியா” என்று சீதாவின் கேள்வி அவனை கோபப்படுத்த,
“என்ன மாமி பேசுறீங்க நீங்க” என்று சீறலாக ஆரம்பித்தவன் கரத்தை செல்வி எட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு,
“ஜீவா” என்று அழைத்தார்.
“ம்மா” என்றவன் அவரை பார்க்க,
“உன் கல்யாணத்தைப் பார்க்க எனக்கு ஆசையா இருக்கு ஜீவா... தெரியல.. ஒரு வேளை அதுதான் என் கடைசி” என்றவர் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே இடையில் நிறுத்தியவன்,
“ப்ளீஸ் இப்படி எல்லாம் பேசாதீங்க” என்றான்.
“உங்க அம்மாவுக்காக கூட நீ கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொல்ல மாட்டீயா?” என்று சீதா இன்னும் ஏற்றிவிட, செல்வி மகனை ஏக்கமாகப் பார்த்தார்.
அவர் உடல்நிலையைக் கருத்தில் கொண்டவன், “சரிம்மா பண்ணிக்குறேன்... நீங்க இப்போ தேவை இல்லாம உடம்பை ஸ்டிரயின் பண்ணிக்காதீங்க” என்று சொல்லி விட்டான். அப்போதைக்கு அவர் உடல் குணமாகிவிட்டால் போதுமென்று நினைத்தான்.
அப்போது அங்கே வந்த மருத்துவர், “இத்தனை பேர் எதுக்கு இங்க இருக்கீங்க... ஒருத்தர் இருந்தா போதாதா?” என்று கேட்க, எல்லோரும் வெளியே வந்தார்கள்.
ஆனால் சித்ரா மட்டும் வரமாட்டேன் என்று அழிச்சாட்டியம் செய்தாள். அவளை ஜீவா இழுத்து பிடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தான்.
செல்வியை சோதித்து முடித்துவிட்டு ஜீவாவிடம் அம்மாவின் உடல் நிலையை விவரித்தவர் இறுதியாக சித்ராவை சுட்டிக்காட்டி, “இவங்கள் மாதிரி இருக்கவங்க ஹாஸ்பெட்டில வைச்சு இருக்கிறது நல்லது இல்ல... முதல் வீட்டுக்கு அழைச்சிட்டு போங்க” என்று சொன்னார்.
ஜீவா உடனே ஜெயந்தியிடம் வந்து, “நீங்க அக்காவை கூட்டிட்டு வீட்டிக்கு போயிடுங்க... நான் அம்மாவை இங்கிருந்து பார்த்துக்கிறேன்” என்றான்.
ஜெயந்தியோ, “நான் வேணா இங்கிருந்து உங்க அம்மாவை பார்த்துக்கிறேன்... நீ சித்ராவை கூட்டிட்டு வீட்டுக்கு போயிட்டு வாயேன்” என்றார்.
“அவன் எப்படி ஜெயந்தி சித்ராவை பார்த்துக்க முடியும்” என்று செல்வி சொல்ல,
“அது சரி... ஆனா உன் பொண்ணு என்கிட்ட இருக்க மாட்டாளே... போன தடவை கூட தோள்பட்டையில கடிச்சு வைச்சுட்டா” என்று அவர் சித்ராவை பார்த்து பயப்பட வேறு வழியில்லாமல் ஜீவா,
“சரி நான் அக்காவை அழைச்சிட்டு வீட்டுக்கு போறேன்... நீங்க இங்கிருந்து அம்மாவை பார்த்துக்கோங்க” என்று விட்டு ஆட்டோ பிடித்து இரவு போல வீடு வந்து சேர்ந்திருந்தான்.
அவர்கள் வருவதை பால்கனி வழியாகப் பார்த்த ஜீவிதா அவன் வீட்டுப் பூட்டைத் திறக்கப் போகவும்,
“ஜீவா” என்று கதவைத் திறந்து வந்து நின்றாள்.
“சைட்டுக்கு போயிட்டு வந்துட்டீங்களா?”
“பக்கத்துலதான்.... அதான் சீக்கிரம் போயிட்டு வேலையை முடிச்சுட்டு வந்துட்டேன்” என்றவள் மேலும், “இரண்டு பேரும் சாப்பிடீங்களா?” என்று கேட்க,
“இனிமேதான்... ஆர்டர் போடணும்” என்றான்.
“அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம்... நான் எடுத்துட்டு வரேன்” என,
“உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்” என்றான்.
“அதெல்லாம் ஒன்னும் சிரமம் இல்ல” என்றவள் தன் வீட்டிற்குள் நகர்ந்தாள். சோர்வுடன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தவன் சோபாவின் மீது சாய்ந்து கண்களை மூடி கொண்டான்.
ஏதோ சத்தம் கேட்டு அவன் கண்ணைத் திறக்க சித்ரா தன் உடை முழுவதையும் கழற்றி எறிந்துவிட்டாள். அவனுக்குத் தூக்கிவாரி போட்டது.
“அக்கா என்னக்கா நீ” என்றவன் உடனடியாக உள்ளே சென்று ஒரு நைட்டியை தேடி எடுத்து வந்து அவளுக்குப் போட்டுவிட்டான்.
அதற்குள் அவன் இதயம் படபடவென்று துடிக்கத் துவங்கிவிட்டது. வாயிலில் கதவு தட்டும் ஓசை கேட்கக் கீழே கிடந்த ஆடைகளை எல்லாம் ஓரமாக எடுத்து போட்டுவிட்டு வந்து கதவை திறந்தான்.
இரவு உணவுடன் ஜீவிதா நிற்கவும், “அதுக்குள்ளே ரெடி பண்ணிடீங்களா?” என்று வியக்க,
“என்னவோ தோணுச்சு... நீங்க ஹாஸ்பெட்டில இருந்து வருவீங்கன்னு... அதான் உங்களுக்கும் சேர்த்து செஞ்சுட்டேன்” என்றாள்.
“தேங்க்ஸ்”
“தேங்க்ஸ் எல்லாம் இருக்கட்டும்... முதல இந்த ஹாட்பேகை பிடிங்க” என,
“சாரி சாரி” என்று அதனை பெற்று கொண்டவன் அங்கிருந்த மேஜையில் வைத்தான்.
“நல்ல வாசனை... உள்ளே என்ன இருக்கு” என்று அவன் கேட்க, “புலாவ்” என்றவள் அவனிடம்,
“தட்டு எடுத்துட்டு வாங்களேன்” என்றதும் சமையலறைக்குள் சென்று தட்டி எடுத்து வந்து தந்தான்.
“சித்ரா நீங்களும் சாப்பிட வாங்க” என்று ஜீவிதா அழைக்க அவள் இவளை மேலும் கீழுமாக ஒரு பார்வை பார்த்தாள்.
“நான் அக்காவுக்கு போட்டு தர்றேன்” என்றவன் அவளுக்குத் தனியாகத் தட்டில் வைத்துக் கொடுக்க, அதனை வாங்கிக் கொண்டவள் அமைதியாகச் சாப்பிட்டாள்.
“அவங்களே சாப்பிட்டுருவாங்களா?”
“சாப்பிடுவா... ஆனா என்ன... மேலே எல்லாம் கொட்டிக்குவா... அதான் வெளியே நாங்களே ஊட்டிவிட்டுறது” என்று விட்டு,
“ஆமா நீங்க சாப்பிடல” என்று கேட்டான்.
“நான் அப்புறமா சாப்பிடுறேன்”
“அது என்ன அப்புறம்” என்று அவன் உள்ளே சென்று அவளுக்கும் தட்டு எடுத்து வந்து வைத்தான்.
“முதல நீங்க சாப்பிட்டு பார்த்து எப்படி இருக்குனு சொல்லுங்க” என்றவள் ஆவலாக அவன் முகம் பார்க்க உணவை வாயில் வைத்ததும் , “ம்ம்ம்ம் செமையா இருக்குங்க” என்று பாராட்டியவன், “ஆனா உங்களை பார்த்தா இவ்வளவு சூப்பரா சமைக்குற ஆள் மாதிரி தெரியலியே” என்று விட,
“அதென்ன பார்த்தா தெரியல” என்று அவள் அவனை முறைத்தாள்.
“இல்லங்க... ஆபிஸ் போறீங்களே.. போதாகுறைக்கு தனியா வேற இருக்கீங்க... ஸோ சமைக்க எல்லாம் டைம் கிடைக்குமானு”
“எப்பவுமே செய்ய மாட்டேன்... எப்பயாச்சும்தான்... அதுவும் இல்லாம என் நைனிம்மா எனக்கு நல்லா சமைக்க கத்து கொடுத்து இருக்காங்க” என்றாள்.
“பரவாயில்லங்க” என்றவர்கள் பேசிக் கொண்டே உண்டு முடித்தனர்.
“சரி ஓகே... நான் கிளம்புறேன்” என்றவள் பாத்திரங்களை எடுத்து கொள்ளவும்,
“நானா வேணா எடுத்துட்டு வந்து தரவா”
“இல்ல பரவாயில்ல” என்றவள் வாசலுக்கு வெளியே சென்றதும்,
“உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்” என்றான்.
“சொல்லுங்க ஜீவா”
“இங்கே வேண்டாம்” என்றவன் தயக்கத்துடன், “சித்ரா தூங்குனதும் நான் உங்களைப் பார்க்க வரட்டுமா?” என, அவனை உறுத்து பார்த்தாள்.
“ஐயோ இல்லங்க... ஜஸ்ட் பேசணும்... உங்ககிட்ட நேர்ல” என்றவன் பதறி வைத்ததில் அவள் புன்னகை செய்து,
“சரி அதுக்கு என்ன வாங்க” என்று விட்டு சென்றாள்.
‘எப்படியாச்சும் அவளுக்கு தன் நிலைமை புரிய வைக்க வேண்டுமென்று’ எண்ணி கொண்டே உள்ளே நுழைந்த ஜீவா பொம்மை படத்தில் மூழ்கி இருந்த சித்ராவை பார்த்தான்.
எப்படி இருந்தாலும் இன்னும் சில நிமிடங்களில் அவள் உறங்கிவிடுவாள் என்று நினைத்தான். ஆனால் அவன் உடைமாற்றி வீட்டை எல்லாம் சுத்தம் செய்த பிறகும் அவள் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.
அவன் அயர்ந்து போய் சோபாவில் சாய்ந்து படுத்தவனுக்குக் கண்களைச் சுழற்றிக் கொண்டு வந்தது. எங்கே உறங்கி விட போகிறோமோ நிமிர்ந்து அமர்ந்தவன் இதற்கு மேல் சரிப்பட்டு வராது என்று எண்ணி,
“அக்கா வா தூங்கலாம்” என்று தொலைக்காட்சியை அணைத்துவிட்டு அவளை அறைக்குள் சென்று படுக்க வைத்தாள்.
முரண்டு பிடித்தவள் அதன் பின் ஒரு வழியாக உறங்கிவிட ஜீவா சத்தமில்லாமல் விளக்கை அணைத்துவிட்டு கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு ஜீவிதாவின் வீட்டின் முன்னே வந்து நின்றான்.
இந்த சமயத்தில் அவள் வீட்டிற்குச் செல்வதும் பேசுவதும் சரியாக வருமா? என்றவன் தயங்கி நிற்க, அதற்குள் ஜீவிதாவே வந்து கதவை திறந்துவிட்டாள்.
“நான் பெல் அடிக்கவே இல்லையேங்க”
“என் கதவுல கேமரா வைச்சிருக்கேன்” எனறதுமே அதிர்ந்தவன்,
“நிஜமாவா” என்று அந்த கதவை ஆராய்ச்சியாக பார்க்க அவள் சிரித்துவிட்டு,
“சும்மா சொன்னேன்... நான் நீங்க வரீங்களான்னு பார்க்க கதவைத் திறந்தேன்” என்று சொன்னவள்,
“உள்ளே வாங்க” என்று அவனுக்கு வழி விட்டு,
“உட்காருங்க” என்று சோபாவை காண்பித்தாள். அவன் வீட்டைச் சுற்றிப் பார்க்க,
“நீங்க வரீங்கன்னு சொன்னதால கொஞ்சம் கலைஞ்சு இருந்து பொருள் எல்லாம் சரி பண்ணேன்... இல்லனா பார்க்கக் படுகன்றாவியா இருக்கு” என்றாள்.
“அதனால் என்னங்க”
“பார்த்ததும் பயந்து ஓடிட்டீங்கனா... நைனிம்மா எனக்கு சமைக்க கத்து கொடுத்த மாதிரி சுத்தம் பண்ணவும் கத்து தந்தாங்க... ஆனா அது மட்டும் எனக்கு வரவே இல்ல” என்று இயல்பாகப் பேசிக் கொண்டே அவன் அமர்ந்த சோபாவின் எதிர்புறத்தில் அகலும் அமர்ந்தாள்.
“எல்லோருக்கு எல்லாமே வந்துடாது... வரணும்னு இல்ல” என்றவன் சொல்ல, “ம்ம்ம்” என்று ஆமோதிப்பாகத் தலையசைத்தான்.
அதன் என்ன பேசிக் கொள்வது என்று தெரியாமல் சில நொடிகளுக்கு இருவரும் மௌனமாகிவிட்டனர். முதல் முறை தனிமையில் சந்தித்து கொள்வதில் ஒருவித இறுக்கமும் தவிப்பும் உண்டாகி இருந்த நிலையில்,
“காபி குடிக்குறீங்களா?” என்று எதையாவது பேச வேண்டுமென்று அவள் கேட்க,
“தூங்குற நேரத்துல காபியா?” என்று அவளை விசித்திரமாகப் பார்த்தான்.
“நான்தான் நைட்ல தூங்குறதே இல்லையே... ஸோ சம்டைம்ஸ் குடிப்பேன்?... ஆ உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கா... “நம்ம பர்ஸ்ட் மீட்டிங் காபி ஷாப்ல ப்ளான் பண்ணோமே?” என்று அவள் பேச்சைத் தொடர,
“அன்னைக்கு நான் வரணும்னுதாங்க நினைச்சேன்... என் மாமா மாமி வந்து கெடுத்துட்டாங்க... அன்னைக்கு உங்களை காக்க வைச்சதுக்கு சாரிங்க” என்று சொல்ல,
“அது பரவாயில்ல விடுங்க... ஆனா அன்னைக்கு உங்களுக்கு கிப்ட் ஒன்னு கொடுக்கிறேன்னு சொன்னேன் ஞாபகம் இருக்கா” என்று அவள் கேட்க,
“ஆமா” என்றவன் ஆர்வமாக பார்த்தள்.
“இதான் அந்த கிப்ட்” என்று அவள் அந்த சிறிய புத்தகத்தை நீட்டினாள். “இதுவா” என்றபடி அதனை வாங்கி பிரித்தான்.
முதல் பக்கத்தில் அவர்களின் பழைய வீட்டின் படம் இருந்ததைக் கண்டு அதிசயித்து அவளை ஏறிட்டவன் அடுத்தடுத்த பக்கங்களைத் திருப்பத் திருப்ப அப்படியே திகைப்பில் ஆழ்ந்துவிட்டான்.
அந்தப் பக்கங்கள் முழுக்கவும் அவன் மட்டுமே இருந்தான். வெவ்வேறு சூழ்நிலைகளில் வெவ்வேறு மாதிரி நின்று கொண்டும் நடந்து கொண்டும்.
திக்குமுக்காடிப் போனவன், “இதெல்லாம்?” என்று நிறுத்தி, “அந்த ஆப்ல நம்ம பேசுறதுக்கு முன்னாடி வரைஞ்சது மாதிரி இருக்கு” என்று ஆச்சரியமாகக் கேட்க,
“ஆமா அதுக்கு முன்னாடியே உங்களை நான் என் ஆபிஸ் காரிடார்ல நீங்க தோட்டத்துக்கு தண்ணீர் ஊற்றும் போது பார்த்திருக்கேன்
ஒருதடவ உங்க பாட்டி இறந்த அன்னைக்கு நீங்க அழுதுட்டு இருந்தீங்க இல்ல... என்னவோ அதை பார்த்த பிறகுதான் எனக்கு உங்க மேல இன்ட்ரஸ்ட் வந்துச்சு... அப்புறம்தான் அந்த ஆப்ல போட்டோ பார்த்து லைக் பண்ணது” என்றவள் சொல்ல அவன் மிகவும் சிரமப்பட்டு தனக்குள் தளும்பிய உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான்.
இந்த உலகத்தில் தான் யாருக்குமே முக்கியம் இல்லை. தான் ஓர் அர்த்தமற்று பிறப்பு என்றெல்லாம் நினைத்து நினைத்து உள்ளூர அவன் நிறையப் புழுங்கி இருக்கிறான். நொந்து அழுதிருக்கிறான்.
ஆனால் இந்தப் பெண் அது அத்தனையும் பொய்யாக்கிவிட்டாள். அவனை அணுஅணுவாக நேசிக்கவும் ஆராதிக்கவும் செய்திருக்கிறாள்.
தன் வாழ்வில் தனக்குக் கிடைக்கவே கிடைக்காது என்ற நேசத்தையும் அன்பையும்... எல்லாவற்றிற்கும் மேல் கனவிலும் நினைத்துப் பாராத அபரிமிதமான காதலையும் அவள் கொட்டிக் கொடுக்க தயாராக இருக்கும் போது வேண்டாமென்று தூக்கிப் போட எவனுக்குத்தான் மனசு வரும்.
அவ்வளவு நல்லவனாக வாழ்ந்து என்ன சாதிக்கப் போகிறோம். இப்படி ஒருத்தி உறவாகக் கிடைக்கிறாள் எனில் வேறு என்ன வேண்டும் என்ற சிந்தனையில் ஆழ்ந்து அவன் மூழ்கிவிட்டதில் அவளின் ஜீவா என்ற அழைப்பு அவன் காதில் விழவே இல்லை.
ஆதலால் பிணைத்திருந்த அவன் கரங்களைத் தொட்டு, “ஜீவா” என்று அழைக்க அவன் கண்கள் அவள் மீது பதிந்தன. அந்தப் பார்வையின் அர்த்தம் புரியாமல், “என்னாச்சு ஜீவா” என்று கேட்க வாயெடுக்கவும், “ஐ லவ் யூ” என்றான்.
அவள் முகம் புன்னகை பூத்த கணத்தில் தன் கரத்தை பற்றியிருந்த அவள் கரத்தை எடுத்து தன் உதட்டில் அழுத்திக் கொண்டு, “ஐ லவ் யூ” என்று மீண்டும் மீண்டும் சொன்னான்.
அவள் கன்னங்கள் வெட்கத்தில் சிவக்க, சில நிமிடங்களுக்கு அந்த கரத்தை அப்படியே விடாமல் பற்றியிருந்தவன், “நீ என்னை விட்டுட்டு போயிட மாட்ட இல்ல” என்று கேட்டான்.
முதன்முறையாக அவன் வார்த்தைகள் ஒருமைக்கு மாறி உரிமையுடன் ஒலிக்க, “நான் ஏன் உங்களை விட்டு போக போறேன்” என்று அவள் பதில் சொன்னாள்.
“எந்த மாதிரியான சூழ்நிலை வந்தாலும் போகக் கூடாது” என்றவன் அழுத்தமாகக் கேட்க அவள் புன்னகையுடன், “ம்ம்ம்” என அவன் கரம் அவள் கன்னத்தை தொட்டது.
அந்த தொடுகையில் அவள் முகம் காட்டிய பதற்றத்தை உணர்ந்தவன் பட்டென்று எழுந்து நின்று கொண்டான்.
“சரி நானா வீட்டுக்கு போறேன்... இதுக்கு மேல நான் இங்கிருந்தா நல்லா இருக்காது” என்ற அவன் வாசலை நோக்கி நடந்தான்.
அவன் கதவை திறக்க போவதற்குள், “ஜீவா ஜீவா” என்றதும் அவன் திரும்பி நிற்கவும், “ஐ லவ் யூ டூ” என்று சொல்லி அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.
திகைப்புற்றவன், “நீங்க இப்படி எல்லாம் பண்ணா எனக்கு வீட்டுக்கு போகவே மனசு வராதுங்க” என்று கூற,
“அதென்ன கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்ன நீன்னு சொன்னீங்க... இப்போ எனன் திரும்பவும் நீங்க” என்று கேட்க,
“அப்படியா சொன்னேன்” என்றவன் குழப்பமாக வினவ, “ம்ம்ம்ம்” என்றாள்.
“சரி இப்போ நீயா... நீங்களா... எப்படி கூப்பிடட்டும்?”
“நீ” என்றவள் சொல்ல, “அப்போ நீயும் நீன்னு சொல்லணும்” என்றதும் அவள், “டீல்” என்றாள்.
“சரி நீ விட்டா நான் வீட்டுக்கு போவேன்” என்றவன் மீண்டும் கூற கல்மிஷமான புன்னகையுடன் அவனை ஏறிட்டவள்,
“போகணுமா” என்று கேட்க,
“அக்கா வீட்டுல தனியா இருக்கா” என்று அவன் குரல் ஏக்கத்துடன் ஒலித்தது.
“ஆமா இல்ல”
“ஆமா” என்றவன் சொன்னதும், “சரி போ” என்றவள் அவனை விடுவித்துவிட, “குட் நைட்... கொஞ்ச நேரமாச்சும் தூங்க ட்ரை பண்ணு” என்று அவள் கன்னம் தட்டி சொன்னான்.
“கஷ்டம்”
“கண்ணை மூடிட்டு ராஜா சாங்க்ஸ் போட்டு கேளு... வரும்”
“என்ன பாட்டு... அதையும் சொல்லிட்டு போ ஜீவா”
“தென்றல் வந்து தீண்டும் போது” என்றவன் அவளைப் பார்த்தபடியே தன் வீட்டிற்குள் நுழைய, அவளும் வாசலில் நின்று அவன் செல்லும் வரை பார்த்திருந்தாள்.
அதன் பின் சோபாவில் சரிந்து கண்களை மூடி அவன் சொன்ன பாடலைக் கேட்கத் துவங்கினாள்.
ஈரம் விழுந்தாலே
நிலத்திலே எல்லாம் துளிர்க்குது
நேசம் பொறந்தாலே
உடம்பெல்லாம் ஏதோ சிலிர்க்குது
ஆலம் விழுதாக
ஆசைகள் ஊஞ்சல் ஆடுது
அலையும் மனம் போல
அழகெல்லாம் கோலம் போடுது
குயிலே குயிலினமே
அந்த இசையால் கூவுதம்மா
கிளியே கிளியினமே
அதைக் கதையாய் பேசுதம்மா
கதையாய் விடுகதையாய்
ஆவதில்லையே அன்புதான்
கண்கள் காணா உணர்வுகளின் உலகத்திற்குள் சங்கமித்தது அவள் மனம். அவள் உடலோ உறக்கத்திற்கும் உணர்வுகளுக்கும் இடையில் தனியாக அந்தரத்தில் மிதந்தது.