மோனிஷா நாவல்கள்

ForumMonisha Completed novels: Anbin VazhiyathuAnbin Vazhiyathu - Final EpisodePost Reply

Post Reply: Anbin Vazhiyathu - Final Episode

<blockquote><div class="quotetitle">Quote from <a class="profile-link highlight-admin" href="#">monisha</a> on November 14, 2024, 9:34 PM</div><h1 style="text-align: center">23</h1>
Whatever satisfies our soul is truth
<img class="aligncenter" src="https://monishanovels.com/wp-content/uploads/2024/11/final.jpg" alt="" width="400" height="400" />
அடுத்த நாள் காலை எழுந்ததும் இரண்டு நாட்களாக என்னைப் பார்க்காததில் கோபமுற்றிருந்த மதி என்னை வறுத்து எடுத்துவிட்டாள். அவளின் செல்லக் கோபத்தைச் சமாளிக்கவே எனக்குப் போதும் போதுமென்றாகிவிட்டது.
எப்படியோ அவளைச் சமாதானம் செய்து ஒரு வழியாகப் பள்ளிக்குச் சென்று விட்டுவிட்டு அலுவலகம் சென்ற நான் அன்றைய என் வேலைகளை விரைவாக முடித்துக் கொண்டு அன்று மாலை அனுவைச் சந்திக்க மருத்துவமனைக்குச் சென்றேன்.
மருத்துவரைப் பார்த்து அவள் உடல் நிலையைப் பற்றி விசாரித்துவிட்டு அறைக்குத் திரும்ப அவள் தனியாகதான் படுத்திருந்தாள்.
“எங்க உதயைக் காணோம்?”
“அவன் காபி வாங்கிட்டு வரப் போயிருக்கான்”
“நான் வரும் போது டாக்டரைப் பார்த்தேன்... டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிடலாம்னு சொன்னாரு... பில் எல்லாம் செட்டில் பண்ணிட்டேன்” என,
“இடிச்சும் தள்ளிட்டு ரொம்ப அக்கறை இருக்க மாதிரி நடிக்குறியா?” என்று கேட்டாள்.  
“நான் உன்கிட்ட முன்னாடியே சொன்னதுதான்... நான் வேணும்டே உன்னை இடிக்கணும்னு நினைக்கல” என,
“எல்லாத்துக்கும் உன்கிட்ட ஒரு காரணம் இருக்கு... ஆனா என்னாலதான் நீ சொல்ற காரணத்தை எல்லாம் முழுசா ஏத்துக்க முடியல” என்றாள்.
“சரி அப்போ என்ன செய்ய போற? அதையாவது சொல்லு” என்று நான் அவளைத் தீவிரமாகக் கேட்க,
“என்னத்த செய்றது... அதான் எதுவும் செய்ய முடியாத பண்ணிட்டியே... மஹாவோட வாழ்க்கையும் சந்தோஷமும் இப்போ உன்னை நம்பி இல்ல இருக்கு” என்றாள்.
“வைஸ் வர்ஸா அனு... என் சந்தோஷமும் வாழ்க்கையும் அவளை நம்பித்தான் இருக்கு” என்றேன் நானும்.
என்னை ஏறிட்டவள், “அவளைப் பத்தி உனக்கு எல்லாமே தெரியுமா அறிவு... அன்பு சொல்லி இருக்கானா?” என்று கேட்க,
“அவளுக்குச் சொந்த பந்தம் யாரும் இல்லன்னு சொல்லி இருக்கான்... மத்தபடி வேறு எதுவும் எனக்குத் தெரியாது” என்றேன்.
“இதுவரைக்கும் தெரியல சரி... ஆனா இப்ப மஹாவைப் பத்தி அவ வாழ்க்கையைப் பத்தி நீ முழுசா தெரிஞ்சு வைச்சுக்க வேண்டியது அவசியம்” என்றவள் மஹாவின் முந்தைய வாழ்க்கையைப் பற்றி சொன்னாள்.  
“மஹா ஏழ்மையான குடும்பத்துல பிறந்தவதான்... அவதான் அவங்க வீட்டோட மூத்தப் பொண்ணு... அவங்க அப்பா ஒரு பெயிண்டர்... காலைல வேலை செய்வாரு... இராத்திரியான குடிச்சிட்டு வந்து பொண்டாட்டியை அடிப்பாரு... குடியால பாதிக்கபட்ட பல குடும்பங்களைப் போலதான் மஹா ஃபேமிலியும்.”  
”அவங்க அம்மா வீடு வீடா போய் வீட்டு வேலை செய்றது பூக் கட்டி விற்குறதுன்னு அவங்கதான் குடும்பத்தோட பாரத்தைத் தூக்கிச் சுமந்தவங்க...மஹாவுக்கு நாலு வயசு இருக்கும் போது அவங்களுக்கு இரண்டாவது குழந்தை பிறந்தது... அவ பேருதான் வரலட்சுமி... மஹாவோட தங்கச்சி... தங்கச்சின்னா மஹாவுக்கு ரொம்ப இஷ்டம்.”
”ஆனா அவங்க அப்பாவுக்கோ இரண்டாவதும் பொண்ணா பிறந்துடுச்சுன்னு வருத்தம்... அந்த ஏமாற்றத்தை எல்லாம் மஹா அம்மா மேலதான் காட்டினாரு...”
”நிறைய அடி உதை பணக்கஷ்டம்... எல்லாத்தையும் சமாளிச்சு தாங்கிக்கிட்டு அவங்க அம்மா மஹாவையும் வரலட்சுமியையும் பக்கத்தில இருந்த கவர்மென்ட் ஸ்கூலில படிக்க வைச்சாங்க... குடும்ப சூழ்நிலையால மஹாவால பத்தாவது மேல படிக்க முடியல.”
”அவங்க அம்மா கூட சேர்ந்து அவளும் வீட்டு வேலை எல்லாம் பார்த்துட்டு இருந்தா... கடனை உடனை வாங்கி மஹாவுக்கு மாப்பிளை பார்த்து கல்யாணம் பண்ணலாம்னு முடிவு பண்ண போதுதான் அவங்க வீட்டுல பெரிய விபரீதமே நடந்து போச்சு... வரலட்சுமி யாரோ ஒரு பையனைக் காதலிச்சு கர்ப்பமாகி இருந்திருக்கா... விஷயம் எல்லோருக்கும் தெரிய வந்த போது அவளுக்கு நாலு மாசம்...” 
”மஹா கல்யாணம் நின்னு போனது மட்டும் இல்லாம அவங்க குடும்பத்துல அதுவே பெரிய சண்டையாகி... மஹா அப்பா குடிச்சிட்டு வந்து அவங்க அம்மாவைக் கோபத்துல வெட்டி கொன்னுட்டாரு... வரலட்சுமியையும் வெட்ட பார்த்த போது மஹாதான் அவரைத் தடுத்துக் காப்பாத்துனா... அதுக்கு அப்புறம் எப்படியோ அக்கம் பக்கத்துல இருக்கவங்க அவங்க அப்பாவை போலீஸ்ல பிடிச்சு கொடுத்துட்டாங்க”
”இது நியூஸ் பேப்பர்ல எல்லாம் வந்துச்சு...சொந்தகாரங்க யாரும் மஹாவுக்கும் வரலட்சுமிக்கும் எந்த ஹெல்ப்பும் பண்ண முன் வரல...  வரலட்சுமியை ஏமாத்துன பையன் யாருன்னும் தெரியல... வயித்துல குழந்தை வளர்ந்துட்டதால அபார்ட் பண்ணவும் முடியாத நிலை.”
”கடைசில அவ தங்கச்சியும் குழந்தையைப் பெத்துட்டு இறந்து போயிட்டா... பாவம் மஹாவுக்கு அப்போ பத்தொன்பது இருபது வயசுதான்... கைக் குழந்தையைப் பார்த்துக்கணும்... வேலைக்கும் போகணும்... ஆனா இவ்வளவு பிரச்சனைக்கு இடையிலும் அவ வாழ்க்கையைச் சமாளிச்சு தன்னந்தனியா நின்னு வாழ்ந்திருக்கானா அது எவ்வளவு பெரிய விஷயம் தெரியுமா?”
”கெட்டதுலயும் ஒரு நல்லது... அவ தங்கி இருந்த வீட்டு ஓனரம்மாதான் குழந்தையைப் பார்த்துக்க அவளுக்கு சப்போர்டா இருந்தாங்க... பூக் கட்டுறது வீட்டு வேலை செய்றது... ப்ளவுஸ் ஆரி வொர்க்ஸ் பண்ணி குடுக்குறதுன்னு தன்னால என்னவெல்லாம் முடியுமோ அவ்வளவும் செஞ்சு குழந்தையை வளர்த்துக்கிட்டு இருந்திருக்கா.”
”ஆனா ஒரு நாள் அவளுக்கு சப்போர்டா இருந்த அவங்க வீட்டு ஓனரம்மாவும் இறந்து போயிட்டாங்க... அதுக்கு அப்புறம் அங்கிருந்து அவ வீட்டை காலி பண்ணிட்டு வர வேண்டிய சூழ்நிலை.”
”அப்பதான் என் ஃபிரண்டு ஒருத்தி மஹா கதை எல்லாம் சொல்லி அவளுக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியுமான்னு கேட்டாங்க... நானும் என் ஃபிரண்டு அனிதாவும் எங்க ரூமை அவ கூட ஷேர் பண்ணிக்கிட்டோம்.”
”இது தெரிஞ்ச எங்க வீட்டு ஓனர் மஹா குழந்தையோட வீட்டுல தங்க வைச்சிருக்கிறதைத் தெரிஞ்சிக்கிட்டு எங்களையும் சேர்த்து காலி பண்ண சொல்லிட்டாங்க... உங்களுக்கு எதுக்கு கஷ்டம் நான் போயிடுறன்னு மஹா சொன்னாதான்.”
”ஆனா எனக்குதான் அவளை அனுப்ப மனசு வரல... அவளுக்கு நான் எப்படியாவது ஹெல்ப் பண்ணனும்னு முடிவு பண்ண போதுதான் அன்பு ஹெல்ப் பண்ணான்... அவன் ஃபிரண்ட் மூலமா ஒரு வீடு பார்த்துக் கொடுத்தான்.”
”அவ கதை எல்லாம் தெரிஞ்சிக்கிட்ட அன்புவுக்கு அவ மேல சாஃப்ட் கார்னர் உருவாயிடுச்சு... அவளுக்கு நேரடியா ஹெல்ப் பண்ணாம என் மூலமா அவ டைப்பிங் கிளேஸ் சேரவும்.. டி டி பி கத்துக்கவும... ஹெல்ப் பண்ணான்.”
”அவளுக்கு டிடிபி ஜெராக்ஸ் பண்ற ஒரு கடை ஏற்பாடு பண்ணி கொடுத்தான்... அப்படியே கிரி சார் கிட்ட சொல்லி டாகுமென்ட்ஸ் டைப் பண்ற வேலையை அவளுக்கு வாங்கித் தந்தான்.”
”அவன்தான் ஹெல்ப் பண்றான்னு மஹாவுக்கு முதல தெரியாது... அப்புறமா ஒருமுறை நானே அவகிட்ட அன்பு அவளுக்கு செய்ற ஹெல்ப் பத்தி சொன்னேன்... அவளுக்கு ரொம்ப ஆச்சரியம்.”
”தேங்க்ஸ் சொல்ல போகத்தான் முதல அவங்க ஃபிரண்ட்ஷிப் ஸ்டார்ட் ஆச்சு... அப்படியே கொஞ்சம் கொஞ்சமா அன்பு மதியோடவும் ரொம்ப நெருக்கமாகிட்டான்.”  
”இதுல மஹா மதியை எப்பவும் குட்டிமா அம்முன்னுதான் கூப்பிடுவா... நான் கூட அம்முதான் அவ பேர்னு ரொம்ப நாள் நினைச்சிட்டு இருந்தேன்... அப்பதான் மஹா பாப்பாவுக்கு பேரே வைக்கலன்னு தெரிஞ்சுது.”
”அப்புறம் அன்புதான் அவளுக்கு மதியழகின்னு பேர் வைச்சான்... அப்படியே மஹா அன்புவோட நட்பு காதலா மாறிடுச்சு... அன்புவை மீட் பண்ண பிறகுதான் மஹாவுக்கு வாழ்க்கைல ஒரு நம்பிக்கையே உருவாச்சு.”
”அது வரைக்கும் ஏனோ தானோன்னு ஒரு வாழக்கையை வாழ்ந்திட்டு இருந்த பொண்ணு அப்பதான் வாழணும்கிற விருப்பத்தோடவும் ஆசையோடவும் வாழ ஆரம்பிச்சா.”
”ஒரு வேளை நீ சொன்ன மாதிரி அன்புவோட ஆக்ஸிடென்ட் தெரிஞ்சிருந்தா மஹா நிச்சயமா நிலைகுலைஞ்சுதான் போயிருப்பா... அவளோட வாழ்க்கைல வரிசையா அவளுக்குத் துணையா இருந்த எல்லோரையும் இழந்தவளுக்கு இந்த இழப்பையும் தாங்க முடிஞ்சிருக்குமான்னு எனக்குத் தெரியல... அவளுக்கு அன்புவால ஏற்பட்ட நம்பிக்கை மொத்தமும் அவன் இறந்த விஷயம் தெரிஞ்சிருந்தா சிதைஞ்சு சின்னா பின்னமா போயிருந்திருக்கும்...” 
”இங்க எதுவுமே காரண காரியம் இல்லாம நடக்கிறது இல்ல... இப்ப யோசிச்சு பார்த்தா தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ அவளுக்கு நீ நல்லதுதான் பண்ணி இருக்கியோன்னு தோனுது” என்றவள் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்துச் சொன்ன போது என் கண்களில் நீர் நிறைந்திருந்தது.
இந்த இளம் வயதில் எவ்வளவு மோசமான அனுபவங்களையும் வலிகளையும் அவள் கடந்து வந்திருக்கிறாள் என்பதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்கக் கூட முடியவில்லை. மஹாவின் போராட்டம் சொல்லி புரிந்து கொள்ள முடிவதல்ல.
எனக்காகதான் நான் அன்புவாக மாறியதாகதான் இத்தனை நாள் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் எல்லாமே மஹாவிற்காக நிகழ்ந்ததோ என்று இப்போது தோன்றியது.
அனு அப்போது, “மஹாவுக்கு நீதான் அறிவுங்குற உண்மை எப்பவுமே தெரியாம....” என்றவள் வார்த்தைகள் அந்தரத்தில் நின்றுவிட, அவள் பார்வை கதவின் பக்கம் அதிர்ச்சியுடன் நோக்கியது.  
“என்ன?” என்று நான் திரும்பி பார்த்த போது அங்கே மஹா நின்றிருக்க பின்னோடு உதய் வந்து கொண்டிருந்தான்.
மஹாவின் கண்கள் காட்டிய அதிர்ச்சிப் பாவத்தைக் காணுகையில் அவளுக்கு உண்மை தெரிந்துவிட்டதோ என்ற பயத்தை எனக்குக் கொடுத்த போதும் அதனைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்,
“நீ எங்க மஹா இங்க?” என்று கேட்டேன்.
என்னை அவள் குழப்பமாகப் பார்த்தபடி நின்றாலே ஒழிய பதில் சொல்லவில்லை. “மஹா” என்று மீண்டும் நான் அழைக்கவும் சுதாரித்துக் கொண்டவள்,
“இல்ல.. நான் மாமா கூட வந்தேன்... இங்கதான் நிரஞ்சனா அம்மா அட்மிட் ஆகி இருக்காங்க... அவங்கள பார்க்க போன போதுதான் உதய் அண்ணாவைப் பார்த்தேன்... அனு அக்கா பைக்ல இருந்து விழுந்து அடிப்பட்டு அட்மிட் ஆகி இருக்கிறதா சொன்னாங்க... அதான் பார்க்கலாம்னு” என்று அவள் உதடுகள் பதில் கூறிய போதும் அவள் கண்களிலிருந்த அதிர்ச்சி அப்படியே நிலைத்திருந்தது.
அவள் கேட்டு விட்டாளா கேட்கவில்லையா என்று எனக்கு தெளிவாகத் தெரியவில்லை.
அனு பதட்டத்துடன் என்னைப் பார்க்க நான் மறுப்பாகத் தலையசைத்தேன். தன் படபடப்பை ஒருவாறு மறைத்துக் கொண்டவள் மஹாவிடம், “எனக்கு ஒன்னும் இல்ல மஹா சாதாரண அடிதான்... டாக்டர் டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிடலாம்னு சொல்லிட்டாரு” என்று கூற, அதன் பின் மஹா கொஞ்சம் இயல்பாகப் பேசினாள். அடிப்பட்ட விவரங்களைப் பற்றிக் கேட்டு அக்கறையுடன் அனுவை விசாரித்தாள்.
அதன் பின்பு நானும் மஹாவுடன் சென்று தேவிகா அனுமதிக்கபட்ட அறைக்குச் சென்று அவரை நலம் விசாரித்துவிட்டு, பின் நிரஞ்சனாவிற்கும் தைரியம் கூறிவிட்டு வெளியே வந்தேன்.
மஹா மதியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு முன்னே நடக்க என்னுடன் நடந்த வந்த அப்பாவிடம், “இந்த ஹாஸ்பிட்டல்தான் வரப் போறன்னு சொல்லி இருக்கக் கூடாதா நீங்க?” என்று கடுகடுக்க,
“நீ அனுவை இந்த ஹாஸ்பிட்டல்தான் சேர்த்தன்னு என்கிட்ட சொல்லி இருக்கக் கூடாதா” என்றவரும் பதிலுக்கு என்னிடம் கடுகடுத்தார்.
“இரண்டு பேருமே தப்பு செஞ்சுட்டோம்” என்றேன்.
“இப்போ என்னதான் ஆச்சு? அதைச் சொல்லு முதல”
“நானும் அனுவும் பேசுனதை மஹா கேட்டாளோன்னு கொஞ்சம் டவுட்டா இருக்கு” என,
“என்னடா சொல்ற?” என்றவர் அதிர,
“ஆமா பா” என்றேன்.
அதன் பின் எதுவும் பேசாமல் யோசித்துக் கொண்டே நடந்தவர், “எனக்கு என்னவோ அவ எதுவும் கேட்டிருக்க மாட்டான்னுதான் தோனுது... நீ டென்ஷனாகி எதுவும் உளறிக் கொட்டி வைக்காதே” என,
“சரி” என்று காரை எடுத்துவிட்டு, “மஹாவும் மதியும் என் கூட வரட்டும்பா” என்று சொல்லிவிட்டு அவர்கள் இருவரையும் என் காரில் ஏற்றிக் கொண்டேன்.
மதி கெஞ்சலுடன், “அப்பா... அப்பா... அந்தப் பெரிய மாலுக்குப் போகலாம்பா” என்று கேட்க,
“சரி போலாமே” என்று நான் சொல்ல, 
“அதெல்லாம் வேண்டாம்... வீட்டுக்குப் போலாம்” என்றாள் மஹா. அவள் முகம் இறுக்கமாக இருந்தது.
“என்னாச்சு மஹா? ஒரு மாதிரி இருக்க?” என்று நான் கேட்கவும் என்னைத் திரும்பி ஒரு மாதிரி பார்த்தவள் மீண்டும் தன் பார்வையைச் சாலை புறம் திருப்பிக் கொண்டு, “ஒண்ணும் இல்ல” என்றாள்.
அவள் என்ன யோசிக்கிறாளோ தெரியவில்லை. ஆனால் அவள் இயல்பாக இல்லை என்று மட்டும் புரிந்தது. நானாக எதுவும் பேச்சுக் கொடுத்து மாட்டிக் கொள்ளக் கூடாது என்று அமைதியாக வந்தேன்.
“மாலுக்குப் போலாம்” என்று நச்சரித்துக் கொண்டு வந்த மகளை வீட்டிற்கும் வந்ததும் நீச்சல் குளத்தில் குளிக்கச் செய்து அமைதிப்படுத்தினேன். ஆனால் மஹா வீட்டிற்கு வந்த பிறகும் கூட அப்படியேதான் இருந்தாள்.  
 அன்று இரவு உணவு முடித்து நான்தான் மதியை உறங்க செய்து படுக்க வைத்தேன்.
மஹா ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன் சோஃபாவில் முகத்தை மூடியபடி அமர்ந்திருக்க அவள் அருகே சென்று பேசக் கூட எனக்குப் பயமாக இருந்தது. என்ன கேட்டு வைப்பாளோ? எப்படி சமாளிக்க போகிறோமோ? என்ற எண்ணத்துடன் மெல்லச் சென்று அவள் அருகே நான் அமர்ந்த கணம் எழுந்து நின்று கொண்டாள்.
“என்னாச்சு மஹா?” என்று நான் அழைக்கவும் திரும்பி என்னை ஏறஇறங்க ஒரு பார்வை பார்த்தாள். அந்த பார்வையில் ஒரு அந்நியத்தன்மை இருந்தது.
“நம்ம கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நீங்க என்னைப் பார்க்க வந்தீங்க இல்ல” என்றவள் கேட்கவும் எனக்குப் பதட்டமேற புரிந்தும் புரியாமலும் நான் ஆமோதிப்பாகத் தலையசைத்தேன்.
“அப்போ நீங்க எனக்கு என்ன கிஃப்ட் பண்ணீங்க?” என்று கேட்டுவிட நான் படபடத்தேன். அவள் கேட்கும் கேள்விக்கான பதில் எனக்குத் தெரியவில்லை என்பதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்,
“ஏன் கேட்குற மஹா?” என்று சகஜமாக இருப்பதாகக் காட்டிக் கொண்டாலும் என் இதயம் தாறுமாறாக அடித்துக் கொண்டது.
“ஏன் கேட்குறேன்னு அப்புறம் சொல்றேன்... நீங்க பதில் சொல்லுங்க” அவள் தீர்க்கமாக என் கண்களைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.
நிச்சயம் நானும் அனுவும் பேசியதை அவள் கேட்டுவிட்டாள். இப்போது என்ன செய்வது?
அன்பு என்னுடன் இருந்த காலத்தில் அவன் என்ன வாங்கினாலும் என்னிடம் காட்டாமல் இருந்ததில்லை. ஆனால் அவன் இறப்தற்கு முந்தைய இரண்டு வாரங்களில் எங்கள் இருவருக்கும் பேச்சு வார்த்தையே இல்லை. அவன் மஹாவிற்கு என்ன வாங்கிக் கொடுத்திருப்பான் என்று எனக்கு நிச்சயமாகத் தெரியாது.  
நான் எந்தவித உணர்வையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் சிலை போல நிற்க, “உங்களைத்தான் கேட்குறேன்... அது என்ன கிஃப்ட்னு சொல்லுங்க” என்றாள். இம்முறை மஹாவின் குரல் உயர்ந்திருந்தது. அவள் பார்வை என்னைக் கூர்மையாக முற்றுகையிட, பதில் சொல்லியாக வேண்டும்.
இல்லை என்றால் அவள் நான் அன்பு இல்லை என்பதைக் கண்டுபிடித்துவிடுவாள்.
‘இப்போ என்ன பண்றது... அது என்ன கிஃப்ட்டு?’ என்று யோசிக்கும் போது என் காதில் அன்புவின் குரல் ஒலித்தது.
‘அவ கழுத்துல இருக்க டாலர் செயின்... டாலர் லவ் சிம்பிள்ல எங்க பேரோட பர்ஸ்ட் எழுத்தை வைச்சு டிசைன் பண்ணது... மேலே எம்... தலை கீழா ஏ’ 
ஒரு நொடி திகைத்து மீண்டு பின் அதே பதிலை மஹாவிடம் அச்சு பிசகாமல் சொல்லி முடிக்கவும் அவள் முகம் சட்டென்று இலகுவாக மாறியது.
அந்த நொடியே என்னை இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டவள், “சாரி அன்பு... நீங்களும் அனுவும் பேசுனதை ஏதோ குழப்பத்துல கேட்டுட்டுத் தப்பா புரிஞ்சிக்கிட்டேன்... என்னை மன்னிச்சடுங்க... நான் அந்த மாதிரி உங்களைச் சந்தேகப்பட்டிருக்கக் கூடாது” என, நான் சிலையாகச் சமைந்துவிட்டேன்.
மஹா மேலும், “நம்ம கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நாள் நைட் இந்த செயினை எனக்கு நீங்க கிஃப்ட் பண்ணிட்டு... நாம இதுக்கப்புறம் வாழ போற வாழ்க்கையைப் பத்தி நீ கற்பனை கூடச் செய்து பார்த்திருக்க மாட்ட மஹா... நம்ம லைஃப் இனிமே அப்ப்ப்ப்படி இருக்கப் போகுதுன்னு சொன்னீங்க இல்ல.”
”அப்ப கூட நான் உங்க கூட இவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கப் போறேன்... வாழப் போறன்னு எல்லாம் நினைக்கவே இல்ல அன்பு... ஆனா இப்போ உங்க கூட வாழுற ஒவ்வொரு நிமிஷமும் நான் அந்தளவு சந்தோஷத்தை உணர்றேன்” என்று நெகிழ்ச்சியுடன் கூற, என் மனம் ஆசுவாசமானது.
“இந்த வார்த்தை எல்லாம் நான் உன்கிட்ட சொல்ல வேண்டியது மஹா... என் வாழ்க்கையைச் சந்தோஷமா மாத்துன தேவதை நீதான்” என்று சொல்லி மஹாவை என்னுடன் இறுக அணைத்துக் கொண்ட நான் சுற்றும் முற்றும் தேடலாகப் பார்த்தேன்.
இத்தனை நாளாக என் கண்முன்னே தெரியும் அன்புவின் உருவமும் அன்புவின் குரலும் நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தது போல என்னுடைய பிரமையோ கற்பனையோ இல்லை.
அவன் அன்புதான்... என்னுடைய அன்பு!  
‘எங்க இருக்க அன்பு நீ?’ என்று என் மனக்குரலில் அவனிடம் பேச,
‘உனக்குள்ளதான்டா இருக்கேன்’ என்ற அன்புவின் பதில் குரல் காற்றோடு என் காதில் ஒலித்தப் போது என் தேகம் முழுவதும் சிலிர்த்தடங்க, கண்களில் கண்ணீர் கரைபுரண்டோடியது.
எல்லாம் என் செயல்... என் முடிவு... என் தீர்மானம் என்று இத்தனை நாளாக நினைத்திருந்தேன். இல்லை! எல்லமே அவன் செயல்...! அன்புவின் செயல்!
எந்த எதிர்பார்ப்புமற்று அன்பைப் பொழியும் ஒரு புனித ஆத்மாவாக என்னைச் சுற்றி எனக்குள்ளாக வாழும் அன்பவன்.
அன்பின் வழியதில்... அன்புடன் நான்...
*******************நிறைவு********************
இந்த நாவலை முழுமையாக வாசித்து முடித்த நட்புக்களுக்கு நன்றிகள். படித்து முடித்ததும் உங்கள் மனதிற்குத் தோன்றும் எண்ணத்தை அது எதுவாயினும் கருத்துக்களாகப் பகிர்ந்து கொள்ளலாம்.</blockquote>

Cancel

“தூரமில்லை விடியல்” என்னுடைய புத்தம் புது தொடர் துவங்கப்பட்டுள்ளது. வாசித்து மகிழுங்கள். எனது நூல்களை புத்தகமாக வாங்க 9444462284 பிரியா நிலையத்தை தொடர்பு கொள்ளுங்கள். நன்றி – மோனிஷா