மோனிஷா நாவல்கள்

ForumMonisha Ongoing novels: Thooramillai vidiyalThooramillai Vidiyal - Episode 6Post Reply

Post Reply: Thooramillai Vidiyal - Episode 6

<blockquote><div class="quotetitle">Quote from <a class="profile-link highlight-admin" href="#">monisha</a> on November 25, 2024, 10:12 PM</div><h1 style="text-align: center">6</h1>
<img class="aligncenter" src="https://monishanovels.com/wp-content/uploads/2024/11/jeeva6.jpeg" width="400" height="400" />
“சித்தப்பா டீ குடிங்க... மாமா டீ எடுத்துக்கோங்க”ஜீவா தட்டில் தேநீர் குவளைகளுடன் வீட்டைச் சுற்றி வந்தான்.
முன்புற வாயிலில் இருந்த காலி இடத்தில் பெரிய பந்தலிடப்பட்டிருந்தது. சங்கு ஊதும் சத்தமும் தாரை தப்பட்டைகளும் சேர்ந்து அதிர்ந்து கொண்டிருந்தன.
வயது முதிர்ந்தவரின் மரணம் என்பதால் அங்கிருந்த யாரும் பெரிதாகத் துக்கம் அனுசரிக்கவில்லை. பாட்டியின் உடல் கிடத்தப்பட்டிருந்த ஐஸ் பெட்டி முகப்பறையில் வைக்கப்பட்டிருந்தது.
அதன் அருகே பெண்கள் அமர்ந்து கதைப் பேசிக் கொண்டிருக்க, பந்தலுக்குக் கீழே போடப்பட்டிருந்த நாற்காலிகளில் ஆளுக்கொரு திசையில் அமர்ந்து ஆண்கள் செல்பேசிகளை உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அந்தக் கூட்டத்தில் செல்வி மட்டும்தான் அழுது கொண்டிருந்தார். சித்ராவிற்கு கூட்டம் என்றாலே அலர்ஜி என்பதால் அவள் அறைக்குள் முடங்கிவிட்டாள். அவ்வப்போது ஜீவா உள்ளே சென்று தமக்கைக்கு வேண்டியதை எல்லாம் தந்துவிட்டு வந்தான்.
பாட்டியின் மூத்த மகனான சிவக்குமார் அம்மாவின் உடல் அருகே நின்று வருபவர்களுக்கு எல்லாம் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, அவரது மனைவி சீதாவின் கண்களில் பெயருக்குக் கூட இரண்டு சொட்டு கண்ணீர் வரவில்லை.
அவர்களின் இரு மகள்கள் சந்தியா நதியா, இருவரும் வந்ததும் சில நிமிடம் பாட்டியின் அருகே அமர்ந்து அழுது விட்டு, அதன் பின் சத்தமில்லாமல் அறைக்குள் சென்று விட்டார்கள்.
“வெளியே ஆளுங்க எல்லாம் இருக்காங்க... சவுண்டு கம்மியா வைச்சு பார்க்கணும்” என்று சந்தியா தம் மகன்களிடம் சொல்ல, இளையவள் நதியா தன்னுடைய மகளுக்குப் தாய்பால் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அங்கே ஜீவா மட்டும்தான் அலைந்து திரிந்து கொண்டிருந்தான். எல்லா வேலைகளையும் அவனே செய்ய வேண்டியிருந்தது.
சுவரொட்டி ஓட்டுவதற்கு ஏற்பாடு செய்து விட்டு வந்தவன், அடுத்து தேநீர் வாங்கி வந்து உறவினர்களுக்கு எல்லாம் ஊற்றிக் கொடுத்தான்.
காலை பத்து மணிக்கு மயானத்திற்கு எடுத்துச் சென்று உடலை எரியூட்டுவது என்று மாமாவும் மற்ற உறவினர்களும் முடிவு செய்தனர்.
பெரும்பாலும் அவர்களின் உறவினர்கள் எல்லாம் சென்னை வாசிகள்தான் என்பதால் நிறையப் பேர் இரவே வந்து பார்த்துவிட்டார்கள்.
ஒன்பது மணியை நெருங்கவும் சடங்குகள் செய்யத் தயாராகிக் கொண்டிருந்த நிலையில், ஒரு பெரிய கூட்டம் மாலைகளுடன் வந்தன.
பதினைந்து வருடத்திற்கும் மேலாக அந்தத் தனியார்ப் பள்ளியில் வாசுகி தலைமை ஆசிரியராகப் பணியாற்றி வந்திருக்கிறார். அந்தப் பள்ளியின் முதல்வர், தாளாளர் மற்றும் அவருடன் பணி புரிந்த ஆசிரியர்கள் என்று ஒரு பெருங்கூட்டம் வந்தது.
அது மட்டுமல்லாது அவரிடம் படித்த பழைய மாணவர்களும் நேரில் வந்து பாட்டியின் பூத உடலுக்கு மரியாதை செலுத்திவிட்டுச் சென்றார்கள்.
பாட்டியிடம் படித்த பலரும் இன்று நல்ல வேலையிலும் பதவியிலும் இருக்கிறார்கள். வாட்ஸப் குழுக்கள் மற்றும் பேஸ்புக் மூலமாக அவரின் மரணச் செய்தி காட்டுத்தீயாகப் பரவியதில் அத்தனை பேரும் அங்கே குவிந்துவிட்டார்கள்.
ஜீவாவும் பாட்டியிடம் படித்தவன்தான். அவருடன்தான் அவன் எப்போதும் பள்ளிக்குச் செல்வான்.
ஆனால் பள்ளியில் பாட்டி மிகவும் கண்டிப்பானவர். மாணவர்கள் எல்லாம் அவரை பார்த்தாலே பயந்து நடுங்குவார்கள். அதனாலேயே ஜீவாவிற்கு அவருடைய பேரன் என்று சிலபல சலுகைகள் உண்டு.
மாலை நேரங்களில் பாட்டியால் அவனை அழைத்துச் செல்ல முடியாத போது அவருடைய மாணவர்கள் யாராவது சைக்கிளில் கொண்டு சென்று அவனை வீட்டில் விட்டு வருவார்கள்.
ஒரு வகையில் அவன் இன்று ஆசிரியர் வேலையில் இருக்கவும் பாட்டிதான் காரணம். ஆனால் இதெல்லாம் அவனுக்கே கூட மறந்துவிட்டது.
பாட்டியின் உடலைப் பார்த்து மாலை போட்டுவிட்டு வந்த பழைய மாணவர்கள் எல்லாம் ஜீவாவின் கையை இறுக பற்றி கொண்டு,
 “வாசுகி மிஸ் இல்லனா நாங்க இல்ல” என்று கதறி அழுது விட்டுப் போனார்கள்.
அவர்கள் அழுகைகள் ஜீவாவின் மனதைக் கனக்கச் செய்தது. தன் பாட்டிக்காக அவன் அந்தளவுக்குக் கூட அழவில்லை. உண்மையில் அவன் அழுதானா என்று கூட அவனுக்கு நினைவில்லை.
காலம் அடித்து செல்லும் ஓட்டத்தில் நமக்குக் கிடைக்கப்பெற்ற சில அன்புகளை, சில அழகான தருணங்களை, நம்மை செதுக்கிய சில கணங்களை நாம் மறந்து போகிறோம். 
அவனை உருவாக்கியதில் முக்கிய பங்கு அவன் பாட்டிக்கு உண்டு.
அத்தனை நேரம் இல்லாமல் அப்போதுதான் பாட்டியின் முகத்தைச் சென்று பார்க்கவே தோன்றியது அவனுக்கு.
ஒடுங்கி போன உடலும் சுருங்கிய தோல்களையும் தாண்டி பாட்டியின் பொலிவான முகமும் அவர் கை பிடித்து கதை பேசி கொண்டே பள்ளிக்கு சென்ற தருணங்கள் யாவும் அவன் நினைவுக்கு வந்தன.
<img class="aligncenter" src="https://monishanovels.com/wp-content/uploads/2024/11/jeevathiniking.jpeg" alt="" width="400" height="400" />
அந்த நொடி, ‘இப்போ ஆரம்பிச்சாதான் சரியா இருக்கும்’ என்று ஈமச்சடங்கு செய்வோர் முன்வந்து சொல்ல, ஜீவாவின் மனம் பதற்றம் கொண்டது.  
“பாட்டியை பார்க்க பழைய ஸ்டூடன்ட்ஸ் எல்லாம் வந்துட்டு இருக்காங்க... இன்னும் கொஞ்ச நேரம் வெயிட் பண்ணலாமே” என்று அவன் மாமாவிடம் கூற,  
“வேணாம் வேண்டாம்... டைமாயிடுச்சு பண்ணிடலாம்” என்று மறுத்துவிட்டார். மற்ற உறவினர்களும் அவசரப்படுத்த, அதற்கு மேல் அவன் பேச்சு அங்கே எடுபடாது என்று புரிந்தது.
அவன் செய்ய வேண்டிய சடங்கு தவிர மற்ற எதற்கும் அவன் முன்னே செல்லவில்லை. பாட்டியின் உடலை மயானத்திற்குத் தூக்கிச் சென்ற பிறகும் கூட அவர் உடலைப் பார்க்க ஆட்கள் வந்த வண்ணம் இருந்தார்கள்.
சிவகுமார்தான் கொள்ளி வைத்தார். அவரிடம் படித்த மாணவர்களும் மயானம் வரை வந்து அவர் உடலை எரியூட்டும் வரை நின்று பார்த்து விட்டு கண்ணீர் வடித்து கொண்டே போனார்கள்.
ஜீவாவிற்கு வியப்பாக இருந்தது. அவன் ஓரமாக நின்று பாட்டியின் உடலைத் தீநாக்குகள் விழுங்குவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போது கிளம்பிய புகையில்,
‘அம்மாவையும் அக்காவையும் நீதான் ஜீவா பார்த்துக்கணும்... அவங்கள விட்டுறாத’ என்று ஒரு குரல் காற்றில் கலந்து வந்து அவன் காதில் விழுந்தது.
கண்களிலிருந்து கண்ணீராக வடிந்தது. அவர் உடலிலிருந்து உயிர் பிரிந்த கணத்தில் கூட அவன் பெரிதாக வருத்தப்படவில்லை. ஒரு வகையில் அவன் அந்த நொடி ஆசுவாசமாக உணர்ந்தான்.
குற்றவுணர்வுடன் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தவன், குளித்து விட்டு தன் அறைக்குச் சென்றான். தனிமையில் கத்தி அழ வேண்டும் போலிருந்தது.
அப்போது சித்ரா, “பசிக்குது ஜீவா” என்று அவன் முதுகைச் சுரண்டினாள்.
தன் கண்ணீரை உள்ளிழுத்துக் கொண்டவன்,
“சாப்பாடு சொல்லி இருக்கேன் க்கா... வந்துடும்”என்று விட்டு வெளியே வர சிவகுமார்,
“இந்தா ஜீவா” என்று பணத்தாள்களை எண்ணி நீட்டினார்.
“இருக்கட்டும் மாமா” என்றவன் சொல்ல,
“நீதான் பந்தல் எல்லாத்துக்கும் காசு கொடுத்த... வைச்சுக்கோ” என்று சொல்லி அவற்றை மொத்தமாக அவன் கையில் திணித்துவிட்டுச் சென்றார்.
அவருக்கு எந்தளவு வருத்தம் இருந்தது என்று அவனுக்குத் தெரியவில்லை.
அந்த பணத்தை ஜீவா அம்மாவிடம் கொடுத்து, “மாமா கொடுத்தாரு... உள்ளே வைச்சுடு” என்று விட்டு வெளியே வந்தான்.
அவனுக்குக் கொஞ்சம் நேரமாவது தனியாக எங்கேயாவது அமர்ந்து அழ வேண்டும் போலிருந்தது.
மாடி ஏறிச் சென்றான். அந்தத் தோட்டம், பூக்களும் காய்களுமாகச் செழிப்புடன் காட்சியளித்தன.
செடிகள் வளர்ப்பது பாட்டிக்கு ஆதிகாலத்திலிருந்தே பிடித்தமான விஷயம். ஆனால் பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பிறகுதான் அவருக்கு அதற்கு நேரம் கிட்டியது.
இந்த மாடித் தோட்டம் முழுக்க முழுக்க அவரது உழைப்பில் செழித்ததுதான்.
அவர் உடல் நிலை குன்றவும் மாடியேறி வந்து தோட்டத்தை அவரால் கவனிக்க முடியாமல் போன நிலையில்,
“செடிக்கு எல்லாம் தண்ணி ஊத்து ஜீவா” என்றார். அன்றிலிருந்து அவன்தான் காலையும் மாலையும் தண்ணீர் ஊற்றிக் கொண்டிருக்கிறான்.
ஆனால் பாட்டியைப் போல அதனைப் பார்த்துப் பார்த்து எல்லாம் அவன் கவனித்துக் கொள்வதில்லை. ஏதோ கடமைக்கு என்றுதான் செய்கிறான்.
அவன் என்னதான் அசிரத்தையாகவும் அலட்சியமாகவும் அந்த வேலையைச் செய்தாலும் அந்தத் தோட்டம் தன் செழுமையைத் துளி கூட  இழக்கவில்லை என்பதுதான் ஆச்சரியம்.
இன்னும் கேட்டால் முன்பை விடவும் அதிகமாகப் பூக்கவும் காய்க்கவும் செய்கிறது. ஒரு வகையில் விதை போட்டு இந்தச் செடிகளை எல்லாம் இந்தளவு பாட்டி முன்பே வளர்த்துவிட்டதுதான் காரணம்.
அந்தத்  தோட்டத்தின் பசுமை அவன் மனதை ஏதோ செய்தது. அத்தனை நேரம் தொண்டையை அடைத்துக் கொண்டிருந்த துக்கமெல்லாம் செழித்துப் பூத்திருந்த அந்தச் செடிகளைப் பார்த்ததும் இன்னும் அதிகமானது. அவனுக்குள் இருந்த அழுகை வெடித்து வெளியே வந்தது.
அப்படியே மண்டியிட்டுக் கொண்டு ஜீவா குலுங்கிக் குலுங்கி அழ ஆரம்பித்தான். சில நிமிடங்களுக்கு நிறுத்தாமல் அழுதான்.
அப்போது, “மாமா” என்ற ஒரு குரல் கேட்கவும் ஜீவா நிமிர்ந்தான். சிவகுமாரின் இரண்டாவது மகள் நதியா இடுப்பில் குழந்தைக்குச் சோறு ஊட்டியபடி வந்து நிற்க முகத்தை அவசரமாகத் துடைத்துக் கொண்டான்.
“அழுதுட்டு இருக்கீங்களா... என்ன மாமா... பாட்டி வயசாகிதானே இறந்து போனாங்க” என்று சொல்ல,
“நீ பாட்டி கூட வளரல நதி...  உனக்கு என் வேதனை புரியாது?” என்று முகத்திலடித்தது போல அவன் சொல்லிவிட அவளுக்குச் சுருக்கென்றது.
“பாட்டியை விட்டு போனோம்னு நாங்க ஒன்னும் நினைக்கலயே” என்றவள் கோபத்துடன் சொல்ல,
“நான் அந்த அர்த்தத்துல சொல்லல” என்று மறுத்தாலும் அவன் மனதிற்குத் தெரியும். அவன் அதே அர்த்தத்தில்தான் சொன்னான் என்று.
அவனை வருத்தத்துடன் பார்த்த நதியா, “எங்களுக்கு பாட்டி மேல பாசம் எல்லாம் இருந்துச்சு.. பாட்டிக்குதான் எங்க மேல பாசமே இல்ல... அவங்களுக்கு உங்களைத்தான் பிடிக்கும்” என்று கூற, அவன் கோபமானான்.
“யார் அப்படிச் சொன்னது உனக்கு?” என்றவன் குரல் உயர,
“யார் சொல்லணும்... எல்லாம் எங்களுக்கே தெரியும்... நான் உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கலங்கிற கோபத்துல கடைசி வரை அவங்க என்கிட்ட பேசவே இல்ல” என்றவள் சொல்லவும் எரிச்சலானவன்,
“அவங்க உடம்பு சரி இல்லாம இருந்தாங்க... அதுக்கு அப்புறம் உன்கிட்டனு இல்ல... யார்கிட்டயும் அவங்க சரியா பேசவே இல்ல... இன்னும் கேட்டா அவங்களுக்கு என் பேர் கூட சாகும் போது நினைவு இல்ல... தெரியுமா உனக்கு
என்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் உங்க அப்பா பேரைத்தான் சொல்லுவாங்க” என, அவள் அதற்கு என்ன சொல்வதென்று புரியாமல் தலையைத் தாழ்த்திக் கொள்ள,
“அவங்க நல்லா நடமாடிட்டு இருந்தா... உன் கல்யாணத்துக் கு கூட வந்திருப்பாங்க” என்று கூற,
சில நொடிகள் அமைதியாக நின்றவள் பின் அவனை நிமிர்ந்து நோக்கி,  
“எனக்கும் உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க கூடாதுன்னு எல்லாம் இல்ல... அம்மாதான் பிடிவாதமா வேணாம்னுட்டாங்க” என்றாள். அவன் பெருமூச்சுடன்,  
“விடு நதி... அதெல்லாம் முடிஞ்சு போன கதை” என்றான்.
அப்போது நதியின் மகள் செடியிலிருந்த பூவை எட்டி பறிக்கப் போகவும்,
“அதெல்லாம் தொடக் கூடாது” என்று அவள் அதட்டினாள்.
“குழந்தைதானே... விடு” என்று அவனே அந்தப் பூவை பறித்துக் கொடுக்க அதனை ஆசையாகப் பெற்றுக் கொண்ட சின்னவள் தன் பொக்கை வாய் திறந்து அழகாகச் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பு அவனுக்குப் பாட்டியை நினைவுபடுத்தவும்,
“உன் பொண்ணுக்கு நம்ம பாட்டி ஜாடை இருக்கு” என, “நிஜமாவா” என்று கேட்டாள்.
“நிஜமாதான் சொல்றேன்” என்றவன் குழந்தையின் கன்னத்தைக் கிள்ளி கொஞ்சவும் அப்போது அந்த இடத்தைச் சுற்றிப் பார்த்த நதி,
“இந்த மொத்தத் தோட்டத்தையும் நீங்கதான் பார்த்துக்கிறீங்களா மாமா?” என்று வியப்புடன் கேட்டாள்.
“எல்லா பாட்டி வைச்ச செடிங்கதான்... நான் சும்மா தண்ணி ஊத்துறேன்.” என்று சொல்லும் போது மீண்டும் அவன் கண்களில் கண்ணீர் சொட்டியது.
அவன் வருந்துவதைப் பார்த்து அவள் முகமும் வாடியது. அப்போது, “நதி” என்று அழைப்பு கேட்க,
“அம்மா கூப்பிடுறாங்க... நான் கீழே போறேன்”என்றவள் இறங்கிவிட்டாள்.
அவன் ஒரு காலத்தில் அவளை மணம் முடிக்க ஆசைப்பட்டது எல்லாம் உண்மைதான்.
ஆனால் அவள் தனக்கு இல்லை என்றான பின் அவன் ஓரளவு தன் மனதைச் சமாதானம் செய்து கொண்டான்.
ஆனால் அவன் அம்மாவால்தான் அந்த ஏமாற்றத்தைத் தாங்கவே முடியவில்லை. அதிலிருந்து அவர் மாமாவிடம் பேசுவதும் இல்லை.
ஆதலால் அவன் மட்டுமே நதியாவின் திருமணத்திற்குச் சென்று வந்தான். அவள் மணந்து கொண்டவனின் செல்வச்செழிப்பை எல்லாம் பார்த்த போது தன்னை மாமி நிராகரித்ததன் காரணம் ஓரளவு அவனுக்கு விளங்கியது.
இந்த யோசனையில் இருந்தவன் பக்கத்திலிருந்து யாரோ தன்னை தீவிரமாகக் கவனிப்பது போல உணரவும் திரும்பிப் பார்த்தான். உயரமாக நின்ற லிங்கம் டவர்ஸ் தெரிந்தது. ஆனால் அங்கே யாரும் இல்லை.
அப்போது வீட்டு வாயிலில் டெலிவரி வண்டி வந்து நிற்கவும், அவன் கவனம் அந்தப் பக்கம் திரும்பியது.
“சாப்பாடு வந்திருச்சு போல” என்று விட்டு இறங்கிச் சென்றுவிட, தூண் மறைவிலிருந்து ஜீவிதா வெளியே வந்தாள்.  </blockquote>

Cancel

“தூரமில்லை விடியல்” என்னுடைய புத்தம் புது தொடர் துவங்கப்பட்டுள்ளது. வாசித்து மகிழுங்கள். எனது நூல்களை புத்தகமாக வாங்க 9444462284 பிரியா நிலையத்தை தொடர்பு கொள்ளுங்கள். நன்றி – மோனிஷா