மோனிஷா நாவல்கள்
Monisha's AOA - 3
3
தனக்கானது மட்டுமல்ல இந்தப் பூமி. இங்கு வாழும் சகல ஜீவராசிகளுக்குமானதும்தான்.
ஆளுமை என்ற பெயரால் அதனை மனிதன் மறந்து மறுத்து பூமியின் பெரும் வளங்களைக் கடைசி சொட்டுவரை உறிஞ்சி கொண்டிருப்பது பூமித்துரோகம். அதன் விளைவு பேரழிவு!
சத்யா குளிர் தாங்க முடியாமல் நடுங்கி கொண்டிருப்பதைப் பார்த்த ஷெர்லி, அவனுக்காக வேண்டி முன்னமே சோபாவின் மீது எடுத்து வைத்திருந்த ஆடையை அவனிடம் கொடுத்தாள்.
“இது யாரோடது... என் டிரஸ் எங்கே?” என்று கேட்டு சத்யா அவளை கூர்மையாகப் பார்க்க,
அவனைப் பார்த்து சில நொடிகள் தடுமாறியவள், “ப்ளீஸ் இதை வியர் பண்ணிக்கோங்க... இட்ஸ் வெரி கோல்ட் அவுட்சைட்னா” என்று மீண்டும் அந்த ஆடையை அவனிடம் நீட்டி கட்டாயப்படுத்தி அவனைப் பெற்று கொள்ளவும் செய்தாள்.
என்னவோ அவளிடம் சரியில்லையென்று யோசித்தபடி மறுவார்த்தைப் பேசாமல் அந்த முழுக் கை டிஷர்ட்டை அணிந்து கொண்டு அவன் நிமிர்வதற்குள் அவளைக் காணவில்லை.
அவளோ காபி போடுவதில் மும்முராமாக இருக்க, அவளிடம் எப்படி நடந்த விஷயங்களைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வது என்ற தயக்கமும் அச்சமும் அவனைத் தவிப்பில் ஆழ்த்தியது.
அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே அவன் நிற்க, இரண்டு கோப்பைகளில் காபியை நிரப்பி கொண்டு அவள் வெளியே வந்தாள்.
“சத்யா... டேக்இட்” என்று ஒரு கோப்பையை அவனிடம் கொடுக்க, “தேங்க்ஸ்” என்று அதனைப் பெற்று கொண்ட போதும் அவன் முகத்தில் கொஞ்சமும் தெளிவு இல்லை.
அவள் அங்கிருந்த உணவு மேஜை அருகிலிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு தன் கோப்பையை எடுத்து பருகத் தொடங்கினாள்.
சத்யாவிற்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இப்படி ஒரு விஷயம் நடந்த பிறகும் அவளால் எப்படி இவ்வளவு சாதாரணமாக இருக்க முடிகிறது என்று அவளைப் பார்த்தபடி திகைத்து நின்றுவிட்டான்.
“சத்யா கமான்” என்று அவனை அழைத்து அமர சொல்லி செய்கைச் செய்தாள்.
அவன் யோசனையோடு அமர்ந்து அந்தக் காபியைப் பருகினாலும் அவன் பார்வை அவளையே ஆராய்ச்சியாகப் பார்த்திருந்தது.
ஒருவேளை நேற்று இரவு எதுவும் நடக்கவில்லையோ? பிறகு எப்படி அவளின் அறையில் படுத்திருந்தோம்? தன் மேலாடைகள் எங்கே போனது? என்று கேள்விகள் வரிசைக் கட்டி அவன் மூளைக்குள் அணிவகுத்தன.
யோசித்து யோசித்து அவன் மண்டை வெடித்துவிடும் போலிருந்தது. அவளிடம் கேட்க எண்ணிய மனதிற்கு, அவளின் இயல்புநிலை மனதை ஏதோ செய்தது. எப்போதும் போலவே அவள் அவனிடம் பேசினாள்.
கோபமோ அல்லது வேறு எவ்வித புதுமாற்றமும் அவளிடம் இருக்கவில்லை எனும்போது அது பற்றிக் கேட்க அவனுக்கு தைரியம் எழவில்லை. தவறு நடந்திருந்தால் அவளே அது பற்றிப் பேசியிருப்பாள் என்று அவன் எண்ணிய மறுகணம்,
“சத்யா நேத்து நைட்டு” என்று ஷெர்லி அவனிடம் ஏதோ சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
அவனுக்கு அந்த நொடியே பயங்கரமாகப் பொறையேறியது. குடித்தக் காபி எல்லாம் அவன் நாசிக்குள் நுழைந்து கண்கலங்க திக்கி திணறி போனவனைப் பார்த்து மிரண்ட ஷெர்லி வேகமாக ஒரு டிஷுவை அவனிடம் கொடுத்துவிட்டு தண்ணீர் எடுத்து வந்து வைத்தாள்.
அவனோ தன் மனநிலையை மறைக்க வாஸ்பேஸின் அருகில் சென்று தன் சட்டையைச் சுத்தம் செய்வது போலத் திரும்பி நிற்க,
“சத்யா வாட் ஹெப்பன்... ஆர் யு ஓகே?” என்று அவன் தோளில் கை வைத்து தடவிக் கொடுத்தாள்.
பட்டென அவளிடமிருந்து விலகி நின்று, “நேத்து நைட்டு என்னாச்சு ஷெர்லி?” என்று அழுத்தமாகக் கேட்க,
அவள் தயக்கமாகப் பார்வையை இப்படியும் அப்படியுமாகத் திருப்பியவள், “அதுக்காகதான் நானே உங்க கிட்ட சாரி கேட்கலாம்னு” என்று மெல்ல தம் வார்த்தைகளைக் கொணர முடியாமல் அவதியுற்றாள்.
‘ஐயோ! அப்போ நான் நினைச்ச மாறியே நடந்திருச்சா?!’ என்று எண்ணிக்கொண்டவன் அப்படியே இருக்கையில் சரிந்தபடித் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டான்.
ஷெர்லி அப்போது, “என் தப்புதான்... ஆனா பரவாயில்ல... டிரஸ் மட்டும்தான் கிழிஞ்சுடுச்சு” என்று சொல்லிக் கொண்டே போக,
அவன் மீண்டும் அதிர்ச்சியாக அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.
“டிரஸ் கிழிஞ்சிடுச்சா? யாரோடது?” என்றவன் கேட்க, “அது... உங்களோடதுதான்... நான் தடுக்க முயற்சி பண்ணியும் அவ்வளவு ஃபோர்ஸ் புல்லா”என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டு சத்யா தாங்க முடியாமல் தலையில் அடித்துக் கொண்டான்.
அவள் உடனடியாக அவனருகில் அமர்ந்து, “ரிலாக்ஸ்” என்க,
அவன் நிமிர்ந்து அவளைக் குற்றவுணர்வோடு பார்த்து, “சாரி ஷெர்லி... நான் குடிச்சிருக்கவே கூடாது... என் மிஸ்டேக்” என்று உரைக்க,
“இதுல உங்க மிஸ்டேக் என்ன இருக்கு சத்யா? எல்லாமே என்னோட அஜாக்கிரதை... நான் உங்களை உள்ளே கூட்டிட்டு வரதுக்கு முன்னாடி யோசிச்சிருக்கணும்” என்று அவள் பாட்டுக்கு நிறுத்தமால் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.
அவன் வேதனையோடு அவளைப் பார்த்து மன்னிப்பு கேட்க எண்ணி, “ஷெர்லி” என்று நிறுத்த அவளோ அவனைப் பேச விடாமல், “பேசாம டாக்டரைப் பார்த்து ஒரு இன்ஜெக்ஷன் போட்டுக்கிட்டா சேஃப் இல்ல?” என்று கேட்ட நொடி அவன் உடல் அதிர்ந்தது.
எப்படி இவ்வளவு சாதாரணமாக சொல்லிவிட்டாள். அவளை அசூயையாகப் பார்த்து, ‘என்ன மாதிரி பொண்ணு இவ?!’ என்று மனதில் எண்ணிக் கொண்ட அதே சமயம் இனியும் இங்கே இருக்க கூடாது என்ற எண்ணம் எழ அவசரமாக முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு,
“நான் கிளம்புறேன்... பிரெண்ட்ஸ் தேடுவாங்க” என்று சொல்லிவிட்டு அவளைத் திரும்பிக் கூடப் பார்க்காமல் வாயிற்கதவைத் திறக்க சென்றான்.
ஷெர்லி அவனின் விசித்திரமான நடவடிக்கையை யோசனையாக பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள்.
அப்போது பார்த்து வாயிலில் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த டேனி பயங்கரமாக குரைத்தபடி சத்யா மீது பாய வரவும், அவன் மீண்டும் மின்னல் வேகத்தில் வீட்டிற்குள் நுழைந்து கதவைத் தாளிட்டான்.
சத்யாவிற்கு இதயம் படபடவென துடிக்க, அவன் மூடிய கதவில் பல்லி போல் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தான். ஷெர்லிக்கு அவன் செய்கையைப் பார்த்து சிரிப்பு பீறிட்டுக் கொண்டு வர, அவள் சத்தமாகவே சிரித்துவிட்டாள்.
அவள் மேலும் அவனைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே, “டேனியை நைட்டே நான் கட்டி வைச்சிட்டேன் சத்யா” என்று அவள் சொல்லும் போதுதான் அவன் மூளைக்கு உரைத்தது.
டேனி கட்டிப்போடப்பட்டிருப்பதை அவன் கவனிக்கவில்லை. பதட்டத்தில் ஓடி வந்துவிட்டான். அப்போதுதான் அவனுக்கு மறந்த நினைவுகள் எல்லாம் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அணிவகுத்தன.
இரவு அவன் ஷெர்லியை அணைக்கும் போதே அவள் அவனை விலக்கிவிட்டு எழுந்து கொண்டாள்.
அரைகுறை போதை நிலையில், “நீங்க படுத்துக்கோங்க... நான் டிரஸ் சேஞ் பண்ணிட்டு வரேன்” என்று அவள் சொல்லிவிட்டு தன் அறைக்குள் சென்றது நினைவுக்கு வந்தது.
அவள் அங்கிருந்து அகன்ற பின்பு அவனுக்குத் தலைச் சுற்றிக் கொண்டு மயக்கம் வரும் போலிருந்தது. அங்கிருந்த உணவு மேஜையிலிருந்த தண்ணீர் ஜக்கைப் பார்த்துவிட்டு அதனை எடுக்க வேண்டி அவன் தள்ளாடி நடந்து வந்த சமயம்,
அதன் அருகிலிருந்த டேனி நறநறவென பல்லைக் கடித்தபடி படுகூர்மையாக அவனை வஞ்சத்தோடு பார்த்தது. சத்யாவிற்கு ஏறிய போதையெல்லாம் இறங்க, அவன் தட்டுதடுமாறி ஓட அதுவும் விடாமல் துரத்த,
அவன் என்ன செய்வதென்று புரியாமல் ஷெர்லியின் அறைக் கதவைத் தட்டவும் அவள் கதவைத் திறக்கவும் சரியாகயிருந்தது. வேகமாக அறைக்குள் வந்தவன் தரைவிரிப்பில் கால் தடுக்கிய வேகத்தில் மெத்தையில் விழுந்தான்.
ஒருபுறம் பயம் மறுபுறம் போதை என அவன் தன் தேகத்தின் கட்டுபாட்டு நிலையை இழந்து மயக்க நிலைக்கு சென்றுவிட, டேனி அந்த நொடி அவன் முதுகின் மீது பாய்ந்துவிட்டது.
நல்ல வேளையாக அவன் மேலே கனமான ஜெர்கின் இருந்ததால் அது வாயில் அதுமட்டுமே அகப்பட்டு கொண்டது.
ஷெர்லி மிரட்சியுற்று, “டேனி” என்று கத்திக் கொண்டே அதனை இழுக்க, அவன் அணிந்திருந்த ஜெர்கினையும் மேற்சட்டையையும் அது தன் கூரிய பற்களால் கிழித்திருந்தது.
அந்தக் காட்சியை சத்யா தன் மனக்கண் முன் பார்த்தான். அவனுக்கு டேனி துரத்தி அவன் ஓடி வந்த விஷயம் நினைவிற்கு வந்தது.
படபடப்பில் இரவு நடந்ததிற்கு, சத்யா இப்போது அவன் மேலங்கத்தைத் தொட்டுத் தடவிப் பார்த்துக் கொண்டான். டேனியின் பல் தடம் பதிந்திருக்குமோ என்ற பயம் உண்டான சமயம்தான் நடந்த விஷயங்களின் தெளிவு பிறந்தது.
அதன் பிறகு என்ன நடந்திருக்கும் என்று அவனால் யூகித்து கொள்ள முடிந்தது. அவன் கிழிந்த உடைகளைக் கழற்றிவிட்டு அவள் அவனை நன்றாகப் படுக்கையில் கிடத்திவிட்டு வந்திருக்க வேண்டும்.
ஷெர்லி பேசியவற்றிருக்கான அர்த்தமும் அவள் இன்ஜெக்ஷன் என்று ஏன் சொன்னால் என்று இப்போது புரிந்தது. அவளைத் தவறாக எண்ணிக் கொண்ட தன் அறிவீனத்தை எண்ணி சத்யா வருத்தம் கொண்டான்.
கண்களை மூடி அவன் இன்னும் அச்சம் நீங்காமல் நின்றிருக்க ஷெர்லி அவனருகே வந்து, “சத்யா” என்று அழைக்க, அவன் விழிகளைத் திறந்து குற்றவுணர்வோடு அவளைப் பார்த்து, “ஐம் சாரி... ஐம் எக்ஸ்டிரிமிலி சாரி ஷெர்லி” என்றான்.
“ஃபார் வாட்?” என்று அவனைக் குழப்பமாகப் பார்த்துவிட்டு, தன் கரத்திலிருந்த தண்ணீர் கிளாசை நீட்டி, “பர்ஸ்ட் சிட்... அன் ஹேவ் சம் வாட்டர்” என்றாள்.
அந்தத் தண்ணீரை மொத்தமாகக் குடித்து முடித்துவிட்டு அந்த முகப்பறையின் சோபாவில் அமர்ந்து முகத்தை மூடி கொண்டான். ஷெர்லியைத் தவறான பார்வைப் பார்த்ததில் தொடங்கி அனுசுயாவின் அழைப்பை ஏற்காதது வரை உள்ளுர ஏதோ ஆழமாகக் குத்திக் கிழித்தது போன்ற உணர்வு!
“சத்யா ஏன் என்னாச்சு?” என்று அவள் அவன் நிலையைப் பார்த்து பதட்டத்தோடுக் கேட்க அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன், “அது... நேத்து நைட்... உங்ககிட்ட” என்று ஆரம்பிக்கும் போதே அவன் சொல்ல வருவதை அவள் புரிந்து கொண்டு முறுவலித்து,
“அதைப் பத்தி விடுங்க... நீங்க சுய நினைவோட அப்படி நடந்துக்கல” என்றாள்.
“ஷெர்லி... உங்களுக்கு” என்றவன் கேட்க வரவும் இடைமறித்து, “அந்த விஷயத்தை ப்ளீஸ் விடுங்க... நான் இப்போ உங்க கிட்ட வேற ஒரு ஃபேவர் கேட்கப் போறேன்... அதுக்கு நீங்க மறுக்காம சம்மதிக்கணும்” என்றாள்.
அவனோ அவள் மீண்டும் என்ன வெடியைப் போட போகிறாளோ என்று பயந்து கொண்டிருக்கும் போதே, “நானும் உங்க கூட தமிழ்நாட்டுக்கு வரட்டுமா? விசா எல்லாம் அப்ளைப் பண்ணி வாங்கிட்டேன்” என்று சொல்லி அவனை அதிர்ச்சியுற செய்தாள்.
ஷெர்லி அவனிடம் இந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசத்தான் வெகுநேரமாக முயன்று கொண்டிருந்தாள். சத்யாவின் குழப்பமான மனநிலையால் அவளால் பேச முடியாமல் போனது.
சத்யா எதுவும் பேசாமல் அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தான். இதுவரை அவள் கேட்ட எல்லாவற்றிருக்கும் சுலபமாக சம்மதம் சொன்னது போல் இம்முறை சம்மதம் சொல்லக் கூடாது என்று எண்ணி கொண்டவன்,
“உங்களுக்கு ஏன் தமிழ்நாட்டுக்கு வரணும் ஷெர்லி? அதுக்கு என்ன அவசியம்?” என்று அவளை ஆழம் பார்க்கும் நோக்கத்தோடு அந்தக் கேள்வியைக் கேட்க,
“அது... சும்மா பார்க்கணும்னுதான்” என்று இம்முறையும் அவளிடம் வெறும் சமாளிப்புதான் பதிலாக வந்தது. ஆனால் அவன் விடுவதாக இல்லை.
“இல்ல வேற காரணம் இருக்கு... நீங்க தமிழ் கத்துக்கிட்டது பின்னாடியும் வேறேதோ ஸ்ட்ராங்கான ரீசன் இருக்கு”
சத்யாவின் இந்தக் கேள்வியில் சற்றுத் திணறித்தான் போனாள் ஷெர்லி. பதிலின்றி சில நொடிகள் தரையைப் பார்த்தபடி ஆழ்ந்த சிந்தனையில் அமர்ந்திருந்தவள்,
“எஸ்… ரீசன் இருக்கு” என்று அவன் முகத்தைப் பார்த்தாள்.
அதன் பின் தீர்க்கமான பார்வையோடு சத்யாவைப் பார்த்துவிட்டு ஷெர்லி தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து, “நீங்க என் கூட ஒரு நிமிஷம் வாங்க சத்யா” என்றழைக்க, அவன் அவளைக் குழப்பமாகப் பார்த்துவிட்டு அவள் செல்லும் திசை நோக்கி பின்தொடர்ந்தான்.
அவள் வேகமாக ஒரு அறைக்குள் புகுந்தாள். பின்னர் அந்த அறையின் நடுவிலிருந்த தரையில் சதுர வடிவில் அகலமாக இருந்த மரப்பலகையைத் தூக்கிவிட்டு அதற்குள் ஏணி போன்றிருந்த படிக்கட்டு அமைப்பில் இறங்கினாள்.
அவள் செல்வது அந்த வீட்டின் அடித்தளத்தின் அறை போல என்று யூகித்த சத்யாவிற்கு அவளைப் பின்தொடர அச்சமாக இருந்தது. அவன் நின்று கொண்டிருக்கும் போதே அவள் இறங்கிவிட்டாள். வேறு வழியில்லை. என்னதான் இருக்கிறது பார்த்துவிடுவோம் என்று ஆர்வத்தில் சத்யா தன் கைப்பேசியின் டார்ச்சைப் போட்டுவிட்டு மெல்ல உள்ளே இறங்க தொடங்கினான். அவனுக்கு அதில் இறங்குவது மிகவும் சிரமமாக இருந்தது. அதேநேரம் பயமாகவும்!
அந்த இடம் வேறு முழுக்க இருள் சூழ்ந்து கிடந்ததால் கால்களை எங்கே வைக்கிறோம் என்று தெரியாமல் தன் பேசியின் ஒளிர்ந்த வெளிச்சத்தைக் காண்பித்து வெகு ஜாக்கிரதையாக தன் பாதங்களை ஊன்றி இறங்கினான்.
அவன் தட்டுதடுமாறி இறங்கியதால் அவன் இறங்க தாமதமானது. அவளோ முன்னமே இறங்கி அவன் கண்ணக்கு மறைவாக சென்றுவிட்டிருந்தாள். எந்த வெளிச்சமும் நுழைய அந்த அறைக்குள் வழிகளும் இல்லை. ஆதலால் கொஞ்சம் பயங்கரமான இருளாகவே இருந்தது.
எதற்கு தேவையில்லாமல் அவள் பின்னோடு வந்தோம். பேசாமல் சென்றுவிடலாமா என்று அவன் எண்ணிய சமயம் அந்த அறையின் மின்விளக்குகள் பளிச்சிட்டன.
லேசாக அவன் படபடப்பு குறைந்த தருவாயில் அந்த குளிரான சூழ்நிலையிலும் வியர்த்து வடிந்துவிட்ட தன் நெற்றியைத் துடைத்து கொண்டு, “ஊப்ஸ்” என்று நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டு ஷெர்லியைத் தேடினான். ஆனால் அவள் அவன் பார்வைக்குத் தென்படவில்லை.
அவள் எங்கே போயிருப்பாள் என்று படபடப்பானான். அதேநேரம் அவள்தான் இந்த விளக்குகளைப் போட்டிருப்பாள் என்று யோசித்து மூச்சை இழுத்துவிட்டுக் கொண்டான்.
ஆனால் அவன் நிம்மதி சில வினாடிகள் கூட நீடிக்கவில்லை. அந்த அறைக்குள் அவன் அடியெடுத்து வைத்தவுடன் அவன் பார்த்த பயங்கர காட்சி அவனை அரண்டு போக செய்தது.
“ஆஆஆஆஅ... அம்மா!” என்று அலறிக் கொண்டே அந்த ஏணியை நோக்கி ஏற போனவன் அது ஆட்டம் கண்டதில் சமநிலை இழந்து கால்கள் வழுக்கி அவன் தரையில் சரிய, அந்த அமானுஷ்ய அறைக்குள் அவன் குரலே அவனுக்கு எதிரொலித்து அவனை மேலும் அச்சமூட்டியது.