மோனிஷா நாவல்கள்
Nee Enbathe Naanaga - 11
11
அவமானம்
மீனாவின் பள்ளி ஆண்டுவிழா ரொம்பவும் பிரசித்தியாக நடந்து முடிந்தது. முதலாம் வகுப்புகளில் அன்புச்செல்வி கல்வியில் முதலிடம் பெற்று ஒரு கோப்பையை வாங்கி செழியனை சந்தோஷத்தில் ஆழ்த்திவிட்டாள். அவள் தன் தாயை இழந்த துயரத்திலிருந்து மீண்டு இந்த வெற்றியை பெற்றிருப்பது அத்தனை சாதாரணமான விஷயம் அல்லவே.
ஒரு சிறந்த தந்தைக்கான அங்கீகாரத்தை பெற்றுவிட்ட பெருமைமிகு தருணமாகவே அந்த வெற்றியை கொண்டாடினான் செழியன்.
அதே ஆண்டுவிழாவில் மீனா ஆடிய நடனமும் எல்லோரின் மனதையும் கொள்ளை கொண்டது. அவள் வயதிற்கு சற்றும் பொருத்தமில்லாமல் அத்தனை அசத்தலாக ஆடியிருந்தாள். அங்கே வந்த எல்லோரின் மனதிலும் மீனா ஒரு தனித்துவமான இடத்தை பிடித்திருந்தாள். எல்லோரும் மீனாகுட்டியின் திறமையை கண்டு வியந்து ஜானவியை பாராட்டி தள்ளினர்.
ஆனால் அவள் ஆடிய நடனத்திற்கும் இவளுக்கும் கொஞ்சமும் சம்பந்தமில்லை. எல்லாமே அவள் ஆசிரியர் கொடுத்த பயிற்சிதான். சொல்ல போனால் தன் மகளிடம் இப்படி ஒரு திறமை இருப்பதை ஜானவியே இப்போதுதான் கண்டுகொண்டாள் என்று சொல்ல வேண்டும்.
இப்படியாக அந்த ஆண்டுவிழா குதூகலமாக முடிந்து அந்த சின்ன வாண்டுகளுக்கு விடுமுறையும் வந்தது. இந்த நிலையில் ஜானவி சொல்லியும் கூட மீனாவிற்கு தன் அம்மம்மாவின் வீட்டிற்கு போக விருப்பமில்லை.
அன்புச்செல்வியோடு அந்த விடுமுறையை கழிக்கவே அவள் விருப்பப்ட்டாள். இருப்பினும் ஜானவி கட்டாயத்தின் பேரில் மீனாவை ஒரு பத்து நாள் கிரிஜா வீட்டில் தங்கவிட்டு வந்தாள். ஆனால் ஜானவி அப்போதும் கூட அந்த வீட்டின் வாயிலை மிதிக்கவில்லை.
இதற்கிடையில் மும்முரமாக ஜானவியின் தங்கை ஜமுனாவின் திருமணத்திற்காக பெண் பார்க்கும் படலங்கள் வேறு நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தன. ஜானவி அதில் பெரிதாக தலையிட்டு கொள்ளவுமில்லை.
மீனாவும் அன்புச்செல்வியும் இரண்டாம் வகுப்பில் அடியெடுத்து வைத்தனர். ஜானவி அந்த குடியிருப்பிற்கு வந்து ஒரு வருடங்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. ஜானவிக்கு அவள் வேலையை கவனிக்கவும் மகளை கவனிக்கவுமே நேரம் சரியாக இருந்தது. அவளுக்கு கீழாக இரண்டு பேர் அவள் தொடங்கிய பங்குச்சந்தை நிறுவனத்தில் உதவிக்காக அமர்த்தப்பட்டனர். பெரிதாக இல்லாமல் அவள் வீட்டிலேயே அவர்களும் பணிபுரிந்தனர்.
எதிர்ப்பார்த்ததை விடவும் சொந்த முதலீடுகளில் பன்மடங்கு லாபம் பார்த்தாள் ஜானவி. அவளின் இந்த அபிரமிதமான வளர்ச்சியை பார்த்து அவள் குடும்பமும் கூட வியப்பில் ஆழ்ந்தது. அவள் குடும்பத்திற்கு வேண்டிய செலவுகளுக்கு என்றாவது பணம் கொடுப்பாள். அதுவும் அவர்களாக கேட்டால் மட்டுமே.
இதெல்லாம் ஒருபுறம் இருக்க, ஜானவி செழியனின் நட்பு... வெறும் ஆண் பெண்ணின் சாரசரியான உணர்வுகளுக்கு அடிபணியாமல் இயல்பாகவும் அழகாகவும் தழைத்து ஓங்கி வளர்ந்திருந்தது. ஆனால் அவர்களின் அந்த அழகான நட்பு அவர்கள் வசிக்கும் குடியிருப்பில் உள்ளோர் பலரின் பார்வையிலும் உறுத்தி கொண்டிருந்தது. புரளி பேசுபவர்களுக்கு எல்லை கோடுகளே கிடையாது. அவர்கள் வார்த்தைகளுக்கு மதிப்பு கொடுக்க ஆரம்பித்தால் நாம் யாரும் வாழவே முடியாது.
ஆதலால் ஜானவியும் செழியனும் அரத்தமற்ற அவர்களின் அவதூறான பேச்சுக்களுக்கு மதிப்பு கொடுக்க விரும்பவில்லை. இந்த அல்ப காரணங்களுக்காக அவர்கள் தங்கள் நட்பை விட்டு கொடுக்கவும் விழையவில்லை.
ஆனால் விதி அவர்களை உறவாக இணைத்தே தீருவேன் என கங்கணம்கட்டி கொண்டிருக்கும் போது யார்தான் என்ன செய்ய முடியும்?
அன்று அவர்களின் விதி ஒரு புத்திசாலித்தனமான விளையாட்டை தொடங்கியது
காலையிலேயே குளித்து முடித்து ஜானவி அழகான சிவப்பு நிற சரிகை புடவை அணிந்து கொண்டாள். எப்போதும் அவள் அணியும் கண்ணாடி இப்போது கொஞ்ச நாட்களாக இல்லை. கண்டெக்ட் லென்சுக்கு மாறியிருந்தாள். அவள் முகத்தில் அது கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருந்த போதும் அழகாகவும் இருந்தது.
அவளின் அடர்த்தியான புருவங்களின் கீழ் அந்த விழகள் இயல்பை விடவும் கொஞ்சம் அழகாக புலப்பட, என்றுமில்லாமல் அன்று அவள் கொள்ளை அழகாக இருந்தாள் என்றே சொல்ல வேண்டும்.
ஜானவி மீனாவிற்கும் அதே வண்ணத்தில் ஒரு பட்டுபாவடையை உடுத்திவிட்டாள். மீனாவோ எப்போது அந்த சாக்லேட் பாக்ஸை கையிலேந்துவோம் என்று அதேயே குறுகுறுவென பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
ஏனெனில் அன்று மீனாவின் பிறந்த நாள். “ம்மா ஸ்கூலுக்கு போய் குடுக்கலாம்... பிரேயர்ல பர்த்டே சாங் எல்லாம் பாடுவாங்க” என்று ஆசையாக சொன்ன மகளிடம், “இன்னைக்கு உனக்கு ஸ்கூல் லீவ் மீனு” என்றாள் ஜானவி!
“இன்னைக்கு ஏன் லீவ் விட்டாங்க?” என்று அந்த குழந்தை தன் சின்னஞ்சிறு ஆசைகள் நடக்காத ஏமாற்றத்தில் ஆழாத குறையாக கேட்க,
“இன்னைக்கு சேட்டர் டே மீனு... நான் என்ன பண்ணட்டும்... வேணா நீ மண்டே ஸ்கூலுக்கு போய் உன் பிரெண்ட்ஸ் எல்லோருக்கும் சாக்லேட்ஸ் கொடு” என்று ஜானவி நிதானமாக சொல்ல, மீனா முகம் வாடி போனது. கண்ணீரும் அருவி போல் கொட்ட ஆரம்பித்தது.
“பிறந்த நாள் அதுவும் அழ கூடாது செல்லம்... அம்மா உனக்காக ஒரு பெரிய கிஃப்ட் வாங்கி வைச்சிருக்கேன் தெரியுமா?” என்று ஜானவி அவளிடம்சொன்னதுதான் தாமதம்.
“என்ன கிப்ட்? என்ன கிப்ட்? இப்பவே வேணும்” என்று அவள் ட்ரேக் மாறி இப்போது கிஃப்டிற்காக் அடம் பிடித்து அழ ஆரம்பித்தாள். ஜானவி கடுப்பாகி, “ஐயோ முடியலடி உன் கூட... முதல நாம அன்பு வீட்டுக்கு போய் சாக்லேட் கொடுத்துட்டு வரலாம்” என்றாள்.
அந்த வார்த்தைகளை கேட்ட மீனா ஒருவாறு சமாதானமாகி அந்த சாக்லேட் பாக்ஸை கையில் வாங்கி கொள்ள ஜானவி மகளிடம்,
“அங்கே போய் யார்கிட்டயாச்சும் கிஃப்ட் கேட்டியோ... அப்புறம் அம்மா வாங்கி வைச்சிருக்க கிஃப்டை உனக்கு தரவே மாட்டேன்” என்று கண்டிப்பாக சொல்லி அவளை செழியன் வீட்டிற்கு அழைத்து சென்றாள்.
மூடியிருந்த கதவை திறக்கும் வரை கூட மீனாவிற்கு பொறுமையில்லை. செழியன் கதவை திறந்ததும் தடலாடியாக உள்ளே நுழைந்து தன் தோழியை பார்க்க பாய்ந்து ஓடிவிட்டாள்.
“மீனு” என்று செழியன் குரல் கொடுத்து கொண்டே எதிரே நின்ற ஜானவியை பார்த்து, அவனையும் அறியாமல் அவளின் தோற்றத்தில் அசந்து போனது உண்மை.
பின் அவன் முகம் குழப்பமாக மாற, “இன்னைக்கு என்ன ஸ்பெஷல் ஜானவி? வித்தியாசமா இருக்கீங்க?” என்று அவன் அவளின் உடை மாற்றத்தையும் முகமாற்றத்தையும் ஆராய்வாக பார்த்து கொண்டே கேட்டான்.
“இன்னைக்கு மீனாவுக்கு பர்த்டே” என்று அவள் சொல்ல,
“மீனாவுக்குத்தானே பர்த்டே” என்றவன் அழுத்தி கேட்டு புருவத்தை நெறிக்க அவள் முறைத்து பார்க்கவும், “சரி சரி... சும்மா சொன்னேன்... உள்ளே வாங்க” என்று அவளை உள்ளே அழைத்தான்.
“இருக்கட்டும் செழியன்” என்றவள் தேடலாய் பார்த்து கொண்டே, “மீனா... சாக்லேட் கொடுக்காம எங்க போன?” என்று கேட்க,
அவன் புன்னகைத்து, “முதல அவங்க பிரெண்டுக்குத்தான்... நம்ம எல்லோருக்கும் அப்புறம்தான் ” என்றான்.
“நீங்க உள்ளே வாங்க ஜானவி... அவங்க பொறுமையா வரட்டும்... வந்து உட்காருங்க” என்றான் செழியன்.
ஜானவி தயக்கத்தோடு உள்ளே வர சோபாவில் அமர்ந்து செய்திதாளில் மூழ்கியிருந்த பாண்டியன் ஜானவியை பார்த்துவிட்டு, “வா ம்மா... வா... என்னம்மா விசேஷம்?” என்று அவரும் அதே கேள்வியை கேட்கவும்,
செழியன் உடனே, “மீனுவுக்குத்தான் பர்த்டே... ஆனா” என்று அவன் ஏதோ சொல்ல வாய் திறக்க, “செழியன்” என்று ஜானவி முறைத்து பார்த்தாள்.
பாண்டியன் அப்போது, “மீனாவுக்கு பர்த்டே வா? சூப்பர் சூப்பர்” என்று வியப்பாகி விட்டு, “நீ வாம்மா... வந்து உட்காரு” என்றார்.
ஜானவி அங்கே அமர்ந்து கொண்டு மகள் வெளியே வருவாளா என்று பார்க்க பாண்டியன், “லட்சு.. ஜானவி வந்திருக்கா பாரு... ஒரு காபி எடுத்துட்டு வா” என்றார்.
“ஐயோ! அங்கிள் நான் சாப்பிட்டேன்” என்று சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே சந்தானலட்சுமி சமையலறைவிட்டு வெளியே வந்து, “வா ம்மா” என்று அழைத்தவர்,
“என்னம்மா... எதாச்சும் விசேஷமா?” என்று அதே கேள்வியை அச்சு பிசகமால் கேட்டார்.
செழியன் மீண்டும், “அது மீனாவுகுத்தான் பர்த்டே... ஆனா ஜானவி” என்றதும் அவள் கடுப்பாகி, “செழியன் போதும்” அவள் அவனை முறைக்க பார்த்தாலும் அந்த நொடி அவளையும் மீறி கொண்டு சிரிப்பு எட்டி பார்த்துவிட்டது.
சந்தானலட்சுமி, “என்னடா அன்பு?... மாப்பிள்ளை இவர்தான்... ஆனா இவர் போட்டிருக்க ட்ரெஸ் என்னுது இல்ல ங்கற மாறி சொல்லிட்டு இருக்க” என்றான்.
“அதேதான்... எங்கம்மா செம ஷார்ப்... பார்த்தீங்க இல்ல” என்று செழியன் சொல்லி சத்தமாக சிரிக்க ஜானவியின் பார்வை உண்மையிலேயே தீவிரமாக அவனை படையெடுத்தது.
செழியன் உடனே தன் தோரனையை மாற்றி, “இப்ப எதுக்கு ம்மா ஜானவியை கலாய்கிறீங்க... பொண்ணுக்கு பர்த்டேன்னா அம்மா ட்ரெஸ் பண்ணிக்க கூடாதா?” என்று அவள் பேச வேண்டிய வசனத்தை மீண்டும் அவனே பேச,
“அங்கிள் அந்த ப்ளவர் வாஷ்ஷை எடுங்களேன்” என்று பாண்டியனிடம் செழியனை முறைத்து கொண்டே கேட்டாள் ஜானவி.
“வேண்டாம்மா... ப்ளவர் வாஷ் உடைஞ்சிடும்... வேற எதாச்சும் பெருசா” என்று பாண்டியன் தேட,
“அப்பா... யு டூ” என்று செழியன் அஞ்சுவது போல் பாவனை செய்தான்.
சந்தானலட்சுமியால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. அந்த காட்சியை பார்க்கும் போது அவர் மனம் வேறு சில கற்பனைகளுக்குள் சென்றது. என்று அந்த நாள் வரும் என்று ஏக்கமாக மாறியது.
ஜானவி இப்போதெல்லாம் அவர்கள் வீட்டில் ஒருத்தியாகவே மாறியிருந்தாள். ஆனாலும் அவள் என்று செழியன் வாழ்வில் முழுமையாக நுழைய போகிறாள் என்ற எதிர்பார்ப்பு சந்தானலட்சுமி பாண்டியன் இருவருக்கும் பெரிய கனவாகவே மாறியிருந்தது.
செழியன் ஜானவியின் உரையாடல்களை பார்த்து கொண்டு சந்தானலட்சுமி அப்படியே நின்றுவிட, “லட்சு பாட்டி” என்று மீனா அவர் முன்னே வந்து நின்றார்.
சந்தானலட்சுமி அவள் கன்னத்தை கிள்ளி, “என் குட்டி வாயடிக்கு... ஹேப்பி பர்த்டே” என்று வாழ்த்தி அவள் தந்த இனிப்பை எடுத்து கொண்டு அவசரமாக உள்ளே சென்று மீனுவிடம் கொடுக்க ஒரு நூறு ரூபாய் தாளை எடுத்துவந்தார்.
“ஐயோ ஆன்ட்டி காசெல்லாம் வேண்டாம்” என்று ஜானவி சொல்ல,
“ம்மா குழந்தைக்கு காசெல்லாம் கொடுக்காதீங்க” என்று செழியனும் உரைத்தான்.
“அப்ப என்னடா குடுக்கிறது” என்று சந்தானலட்சுமி யோசிக்க மீனா அவர் புடவையை பிடித்து இழுத்து, “கட்டி புடிச்சி உம்மா கொடுங்க பாட்டி... எங்க அம்மம்மா அப்படிதான் கொடுப்பாங்க” என்றாள்.
சந்தானலட்சுமி அவளை அணைத்து கொண்டு முத்தமிட எல்லோர் முகத்திலும் அத்தனை மலர்ச்சி!
அதன் பின் மீனா பாண்டியனுக்கும் செழியனுக்கும் இனிப்பு வழங்க அவன் மீனாவிடம், “சரி என் மீனா குட்டி என்ன கிஃப்ட் வேணும்?” என்று கேட்டான்.
“கிஃப்ட் கேட்க கூடாதுன்னு அம்மா சொல்லி இருக்காங்க அன்பப்பா... அதனால நான் கேட்க மாட்டேன்... வேணா நீங்களே பெரிய பார்பி டாலா வாங்கி தாங்க... ஓகே வா” என்று கேட்ட மகளை பார்த்து ஜானவிக்கு ஒரு பக்கம் சிரிப்பும் வந்ததும். கோபமும் பெருகியது.
‘நீ வீட்டுக்கு வாயேன்’ என்று ஜானவி மகளிடம் கண்ஜாடையிலேயே முறைக்க செழியன் அதை கவனித்துவிட்டு,
“இந்த கண்ணால மிரட்டிர வேலை எல்லாம் வேண்டாம் ஜானவி... என் மீனா குட்டி கேட்டிருக்கா... நான் வாங்கி தருவேன்” என்று அழுத்தி கூறினான்.
“அப்போ எனக்கு” என்று அன்புச்செல்வி இடைபுகுந்து கேட்க, “நான் வாங்கி தரேன்டி செல்லம்... பெரிய டாலா?” என்றாள் ஜானவி அன்புச்செல்வியை மடியில் அமர்த்தி கொண்டு!
“நாம அதை விட பெருசா வந்குவோம் மீனு” என்று செழியன் சொல்ல,
“ஓ! நாங்க இன்னும் பெருசா வாங்குவோம்” என்று ஜானவி ஏட்டிக்கு போட்டியாக சொல்ல,
பாண்டியன் சத்தமாக சிரித்து, “ஆமா... அவங்க குழந்தைகளா இல்ல நீங்க இரண்டு பேரும்குழந்தைகளா?” என்று கேட்க சந்தானலட்சுமி அவர்களின் உரையாடல்களை பார்த்து ரசித்து கொண்டே காபியை கொண்டு வந்து ஜானவியிடம் கொடுத்தார்.
அந்த வாண்டுகளின் மழலை சிரிப்பு சத்தத்தோடு அவர்கள் எல்லோரின் சிரிப்பு சத்தமும் கலந்து அந்த வீடே நிறைந்தது.
அன்புச்செல்வியும் மீனாவும் விளையாடி கொண்டே உள்ளே சென்றுவிட ஜானவி செழியனை பார்த்து, “ஒரு நிமிஷம் வெளியே வாங்களேன்” என்ற அழைத்தாள்.
அவன் புரியாமல், “எங்கே?” என்று கேட்க, “வாங்க சொல்றேன்” என்று அவனை அந்த குடியிருப்பின் கீழ்த்தளத்திற்கு அழைத்து சென்றாள்.
செழியன் கண்கள் ஆச்சர்யத்தில் விரிய, “நல்ல இருக்கா செழியன்? நேத்துதான் டெலிவரி எடுத்தேன்” என்றாள்.
“ஏ! சூப்பர் ஜானவி... ப்ரென்ட் நியூ கார்... கங்கிராட்ஸ்” என்று சொல்லி கொண்டே அந்த புது காரை சுற்றி பார்த்தவன்,
“செம மாடல்... ஸீட்டிங்... கலர்... எல்லாமே நல்லா இருக்கு... வாவ்! ஆட்டோ மேட்டிக் கியரா?” என்று அவன் வியந்து பார்த்துகொண்டே ஜானவியிடம், “இதுதான் மீனாவோட பர்த்டே சர்ப்ரைஸா?” என்று கேட்டான்.
“ஹ்ம்ம்... லாஸ்ட் மந்த் ரோடுல பார்த்துட்டு... என்கிட்ட
ம்மா இந்த மாதிரி ஒரு கார் வாங்கி அதுல போலாமான்னு கேட்டா” என்று ஜானவி முகம் மலர சொல்ல,
“சத்தியமா முடியலங்க... செகண்ட் ஸ்டேண்டர்ட் பிள்ளைக்கு பொம்மை கார் வாங்கிதான் தருவாங்க... நீங்க என்னடான்னா உண்மை காரே வாங்கி தந்திருக்கீங்க... என்டைர்லி டிஃப்பிரென்ட் மதர் ங்க நீங்க” என்று சொல்லி சிரித்தான்.
“கிண்டல் பண்ணாதீங்க செழியன்”
“ஐயோ! நான் உங்களை பாராட்டினேங்க”
“நீங்க பாராட்டினா கூட கிண்டல் பண்ற மாரிதான் இருக்கு” என்றதும் செழியன் சிரிக்க, “வண்டியை எடுத்துட்டு பக்கத்தில இருக்க பெருமாள் கோவில் போகலாம்னு இருக்கேன்... நீங்களும் அன்புவும் வரீங்களா... ஆன்டியும் அங்கிளையும் கூட கூப்பிடலாம்” என்றாள்.
“எல்லாரையும் கூப்பிடலாம்... ஆனா மேடம் டிரைவ் பண்ணுவீங்களா?” என்று அவன் சந்தேகமாக கேட்க,
“அதெல்லாம் பண்ணுவேன்... டிரைவிங் கிளேஸ் போய் கத்துகிட்டேன்” என்றாள்.
“அப்படின்னா ஓகே” என்று செழியன் சொல்லிவிட்டு வீட்டிற்கு வர,
பாண்டியனிடமும் சந்தானலட்சுமியிடமும் ஜானவி விஷயத்தை உரைத்து அவர்களையும் அழைத்தாள்.
அவர்கள்இருவரும் மகிழ்ந்து ஜானவியை வாழ்த்திய அதேநேரம் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துவிட்டு, “இல்லம்மா நாங்க வரல... நீயும் செழியனும் குழந்தைகளை அழைச்சிட்டு போயிட்டு வாங்களேன்” என்றார்.
“அதில்ல அங்கிள்” என்று ஜானவி ஏதோ சொல்ல எத்தனிக்கவும்,
“கண்டிப்பா அடுத்த தடவை வரோம்மா... இன்னைக்கு நீங்க மட்டும் போயிட்டு வாங்க” என்றார் பாண்டியனும் மனைவியோடு சேர்ந்து கொண்டு!
ஜானவி செழியனை பார்க்க தன் தோழிக்காக அவன் சம்மதமாக தலையசைத்தான். அதன் பின் செழியன் அன்புச்செல்விக்கு பட்டு பாவாடை எல்லாம் உடுத்திவிட்டு தான் மாற்றி கொள்ள படுக்கை மீதிருந்த தன் உடைகளை பார்த்து, “ஏன் ம்மா வேட்டி சட்டை எடுத்து வைச்சிருக்கீங்க... இங்க பக்கத்தில இருக்க கோவிலுக்குத்தானே” என்றான்.
“பக்கத்தில இருக்க கோவிலுக்கு வேட்டி சட்டை போட கூடாதா என்ன?” சந்தானலட்சமி விதாண்டவாதமாக கேட்க,
“அதெல்லாம் வேண்டாம்... நான் பேன்ட் ஷர்ட் போட்டுக்கிறேன்” என்றதும் அன்புச்செல்வி, “அப்பா... இதையே போட்டுகோங்க... நல்லா இருக்கு” என்றாள். தன் பாட்டி கண்ஜாடையில் சொன்னதை அவள் தெளிவாக புரிந்து கொண்டு அப்படியே தன் தந்தையிடம் உரைத்தாள்.
மகள் சொன்னதும் செழியன் சில நொடிகள் யோசித்துவிட்டு, “சரி என் அன்புகுட்டிக்காக போட்டுக்கிறேன்” என்றான்.
சந்தானலட்சுமி தன சமார்த்தியத்தை தானே மெச்சி கொண்டு வெளியே வந்துவிட்டார்.
செழியன் வேட்டி சட்டை அணிந்து கொண்டு தயாராகி இருந்தான். அவனின் கம்பீரத்தையும் மிடுக்கையும் அந்த உடை உயர்த்தி காட்டி கொண்டிருந்தது. சந்தானலட்சுமிக்கும் பாண்டியனுக்கும் மகனை அப்படி பார்க்க கண்கொள்ளா காட்சியாக இருந்தது. இருவரும் மகனை மனதார ரசித்து கொண்டனர்.
செழியன் தன் வீட்டு வாசலுக்கு வந்து, “ஜானவி” என்று அழைக்க,
“ரெடி ரெடி” என்று அவசரமாக வெளியே மகளோடு வந்தவள் செழியனை அந்த உடையில் பார்த்து ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டாள்.
அவள் விழிகளுக்கு இன்று என்னவோ அவன் புதிதாக தெரிந்தான்.
செழியன் அப்போது அவள் அருகில் வந்து, “மறக்காம கதவை பூட்டுங்க” என்றதும் அவள் கடுப்பாகி, “அதெல்லாம் பூட்டுவோம்” என்றாள்.
ஜானவியும் செழியனும் அன்புச்செல்வி மீனாவை அழைத்து கொண்டு தரைதளத்திற்கு வர, அந்த புது காரை பார்த்து மீனாவால் நம்பவே முடியவில்லை. அதேநேரம் அன்புச்செல்விக்கும் குதுகலமானது.
இருவரும் உற்சாகமாக காரின் பின்னிருக்கையில் ஏறி கொண்டு அந்த சந்தோஷத்தை அனுபவிக்க, ஜானவி ஓட்டுநர் இருக்கையில் அமர்ந்து கொள்ள செழியன் அருகே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டான்.
ஐந்து பேர் கச்சிதமாக அமர்ந்து செல்லும் அளவிலான கார் அது.
ஜானவி வண்டியை இயக்காமல் யோசனையாக பார்த்து கொண்டிருக்க, “ஜானவி உண்மையா உங்களுக்கு டிரைவ் பண்ண தெரியுமா?” என்று சந்தேகமாக இழுத்து கேட்டான் செழியன்.
“தெரியும்... ஆனா அந்தளவு பழகல... அதான் ஒரு தைரியத்துக்கு உங்களையும் கூட கூப்பிட்டேன்” என்று ஜானவி உண்மையை ஒத்துகொண்டாள்.
“அப்ப நான் டெஸ்ட் எலியா?” என்று செழியன் அதிர்ச்சியாக கேட்க,
“கொஞ்சம் அப்படிதான்” என்று சொல்லி ஜானவி காரை இயக்கி வெளியே எடுத்து சென்றாள்.
மாடியிலிருந்து இந்த காட்சியை பார்த்து கொண்டிருந்த சந்தானலட்சுமி தன் கணவனிடம், “என் திருஷ்டியே பட்டிடோம் போல... ரெண்டு பேரும் அவ்வளவு பொருத்தமான ஜோடியா இருக்காங்க” என்று சொல்ல,
“அதெல்லாம் சரிதான்... ஆனா நம்ம நினைச்சது ஒன்னும் நடக்கிறமாறி தெரியலையே... அதுவும் ரெண்டு பேர் மனசுலயும் அப்படி ஒரு எண்ணம் இருக்க மாறியும் தெரியல... அப்படி இருக்கும் போது” என்று பாண்டியன் சொல்லி கொண்டே போனார்.
“அதெல்லாம் நடக்கும்... எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு... நான் கும்பிடுற அந்த சீனிவாச பெருமாள் நடத்தி வைப்பான்”
“அதென்னவோ சரிதான்... இது அந்த கடவுள் கையிலதான் இருக்கு... பார்ப்போம்” என்று பாண்டியன் சொல்ல, இறுதியாக அவர்களின் கடைசி நம்பிக்கை இறைவன்தான்.
ஜானவியும் செழியனும் கோவில் வாசலில் இறங்கியதும், “இருங்க செழியன்... சாமிக்கு அர்ச்சனையும் மாலையும் வாங்கிட்டு... அப்படியே காருக்கு ஒரு மாலை வாங்கிட்டு வந்திடுறேன்” என்று சொல்ல,
“சரி” என்று செழியன் குழந்தைகள் இருவரையும் இறக்கி கையில் பிடித்து கொள்ள, “பொண்டாட்டிக்கு பூ வாங்கி தாங்க” என்று அங்கிருந்த பூ விற்கும் பெண்மணி உரைத்தாள். செழியன் முகம் இருளடர்ந்து போனது.
“என்ன நீங்க? அவங்க என் பிரெண்ட்” என்று செழியன் கடுகடுத்து சொல்ல அந்த பெண் உடனே, “மன்னிச்சுக்கோங்க தம்பி... என்னவோ பார்க்க அப்படி தோணுச்சு... பிள்ளைங்களுக்காச்சும் வாங்குங்களேன்... காலையில இருந்து இன்னும் முதல் போனியே ஆகல” என்று இரக்கமாக கேட்டதும் அவன் மனம் இறங்கி போனது.
“சரி கொடுங்க” என்று செழியன் சொல்லி மல்லி சரத்தை வாங்கி அன்புச்செல்விக்கும் மீனாவிற்கும் சிறு துண்டுகளாக கத்தரித்து அவர்கள் கூந்தலில் சூட்டிவிட்டான்.
பின் ஜானவி மாலை அர்ச்சனை எல்லாம் வாங்கி கொண்டு வர செழியன், “இந்தாங்க ஜானவி” என்று அந்த மலரை அவளிடம் கொடுக்க,
ஜானவி தயக்கமாக அவனை பார்த்தாள்.
“அந்தம்மாதான் முதல் போனி கூட ஆகலன்னு பீல் பண்ணி பேசுனாங்க” என்றவன் விளக்கமளிக்க,
“உடனே நீங்க மனசு இறங்கிடீங்களாக்கும்... அந்தம்மா காலையில இருந்து எத்தனை முதல் போனி பண்ணுச்சோ?” என்று ஜானவி குத்தலாக சொல்ல,
“ஒரு பூக்காரம்மா நம்மல ஏமாற்றி ஒரு பத்து இருபது ரூபா வியாபாரம் பண்ணி என்ன பெரிய பங்களாவா கட்டிட போறாங்க... அன்னன்னைக்கு ஜீவனத்துக்கு அல்லாடிறவங்க பாவம்!” என்று சொல்லி கொண்டே அந்த பூவை அவளிடம் நீட்டினான்.
“தெய்வமே! நான் பூவை வைச்சுக்கிறேன்... உங்க ஃப்லாசபி மட்டும் வேணாம் ப்ளீஸ்” என்று அவனை பார்த்து அவள் கெஞ்சலாக சொல்ல,
“என்ன கலாய்யா?” என்று கேட்டு முறைத்தான்.
“புரிஞ்சா சரி” என்று சொன்னவள் தன் கையிலிருந்த மாலை அர்ச்சனை எல்லாம் பார்த்து, “பூவை எப்படி வைச்சிக்க” என்று கேட்க,
“அதெல்லாம் என்கிட்ட கொடுங்க” என்று அவன் வாங்கி கொண்டு அந்த மல்லி பூவை அவளிடம் கொடுத்தான்.
இந்த காட்சியை தூரத்தில் நின்று பார்ப்பவர்களின் கண்ணோட்டம் அவர்களை என்னவாக எண்ணி கொள்ளும். தவறு பார்ப்பபவனின் பார்வையிலா இல்லை இதுதான் விதியின் விளையாட்டா?
ஆனால் இது பற்றியெல்லாம் எந்தவித சிந்தனையும் துளி கூட இல்லாமல் ஜானவியும் செழியனும் இறைவனை தரிசித்து முடித்து காருக்கும் பூஜை போட்டுவிட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டனர்.
ஜானவி அதன் பின் செழியனையும் அன்புவையும் அவர்கள் அடுக்குமாடி குடியிருப்பின் வாசலில் இறக்கிவிட்டு, “நாங்க அம்மா வீட்டுக்கு போயிட்டு வரோம்” என்று சொல்ல,
“சரி” என்றான் செழியன். ஆனால் அன்புச்செல்வி, “நானும் வரேன் ஜானும்மா” என்றாள். அவளுக்கு அந்த கார் பயணம் வெகுவாக பிடித்திருந்தது.
“வேண்டாம் அன்பு... அவங்க போயிட்டு சீக்கிரம் வந்திருவாங்க” என்று செழியன் சொல்ல அன்புச்செல்வியின் முகம் தொங்கி போனது.
“அன்பப்பா... அனுப்பி விடுங்க... நான் பத்திரமா கூட்டிட்டு போயிட்டு கூட்டிட்டு வந்து விட்டுடறேன்” என்று மீனா பெரிய மனுஷிதனமாக பேசவும் செழியன் முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது.
“அனுப்பி விடுங்க செழியன்... இங்க பக்கத்திலதான்... நான் போயிட்டு உடனே திரும்பிடுவேன்” என்று ஜானவியும் சொல்ல அவன் மட்டும் தயக்கமாக மகளை பார்த்தான். ஆனால் அன்புச்செல்வி அடம்பிடிக்கவில்லை. முகத்தை மட்டும் சோகமே உருவமாக வைத்து கொண்டாள்.
அதற்கு மேல் செழியனால் மறுக்க முடியவில்லை. பெருமூச்சு விட்டு கொண்டு, “சரி அன்பும்மா... போயிட்டு வாங்க... ஆனா சேட்டை எல்லாம் பண்ண கூடாது... ஜானும்மா சொல் பேச்சு கேட்டு சமத்தா நடந்துக்கணும்” என்று அவன் அறிவுரை வழங்கினான்.
“அதெல்லாம் அவ சமத்தா இருப்பா” என்று ஜானவி சொல்லி அன்புவையும் மீனாவையும் ஒன்றாக முன்னிருக்கையில் அமர்த்திவிட்டாள்.
“ஓகே ஜானவி... பார்த்து பத்திரம்” என்று செழியன் அவர்களை வழியனுப்பிவிட்டான்.
ஜானவி சந்தோஷமான மனநிலையோடு தன் அம்மா வீட்டிற்கு சென்று கொண்டிருந்தாள். அவளை பொறுத்தவரை தலைநிமிர்ந்து சுயமாக நிற்பதை தன் வாழ்வின் வெற்றியாக கருதினாள். கர்வாமாக அந்த வெற்றியை பறைசாற்றி கொள்ளும் விதமாக அங்கே சென்று தன் தாய் வீட்டின் வாயிலுக்குள் காலெடுத்து வைத்தாள். விதி அவளுக்காக என்ன யோசித்து வைத்திருக்கிறது என்று கிஞ்சிற்றும் அறியாது!
“ம்மா” என்று அவள் அழைத்து கொண்டே உள்ளே வர மீனா அன்புவிடம், “இதுதான் எங்க அம்மம்மா வீடு” என்று அறிமுகம் செய்து அழைத்து வந்து கொண்டிருந்தாள்.
கிரிஜா அப்போது மகளிடம், “அங்கேயே நில்லுடி... நீ ஒன்னும் உள்ளே வர வேண்டாம்” என்று சத்தமிட்டார். ஜோதி உட்பட எல்லோரும் முகப்பறையில்தான் ஆஜராகி இருந்தனர்.
அத்தனை நேரம் ஜானவிக்கு இருந்த சந்தோஷமான மனநிலை பறிபோனது. கிரிஜாவின் குரலில் அரண்டு அன்புச்செல்வி ஜானவியின் கரத்தை கெட்டியாக பற்றி கொண்டாள்.
அங்கே இருந்த எல்லோரின் பார்வையும் அன்புச்செல்வியின் மீது விழுந்தது.
சங்கரன் அப்போது, “கிரிஜா அவசரப்படாதே... பொறுமையா பேசலாம்” என்று சொல்ல ஜோதி உடனே,
“அவ செஞ்ச வைச்ச காரியத்திற்கு பொறுமையா வேற பேசுவாங்களா?” என்றாள்.
ஜானவி புரியாமல், “என்ன செஞ்சுட்டாங்க... இப்ப எதுக்கு நீ தேவையில்லாம என்னை பத்தி பேசுற” என்று ஜோதியை பார்த்து கேட்டாள்.
“நான் பேச கூடாதுதான்... ஆனா நீ போட்ட சபதத்தில ஜெய்ச்சிட்ட இல்ல...” என்று கேட்டு எகத்தாளமாக ஒரு பார்வை பார்த்தாள் ஜோதி!
“ஆமா நான் சபதத்தில் ஜெய்ச்சிட்டேன்தான்” என்று ஜானவி கர்வமாக சொல்ல,
“பார்த்தியா ம்மா” என்று ஜோதி தன் அம்மாவை பார்த்தாள்.
கிரிஜாவின் சீற்றம் கட்டுகடங்கமால் போனது.
“குடும்ப மானத்தை வாங்கிட்டு இதுல என்னடி பெருமை உனக்கு... பாவி பாவி... எங்க கிட்ட எல்லாம் ஒரு வார்த்தை சொல்லணும்னு கூட தோணலயா? உன் இஷடத்துக்கு என்ன வேணா பண்ணுவியா” என்று மகளை சரமாரியாக திட்டி கொண்டே ஜானவியை அடிக்கவும் செய்தார்.
மீனா அதிர்ந்து நிற்க அன்பு அழவே ஆரம்பித்துவிட்டாள். ஜானவிக்கு நடப்பது ஒன்றுமே புரியவில்லை. அப்படி என்ன குற்றம் செய்தோம் என்று கூட புரியாமல் தன் அம்மாவின் அடியை அவள் வாங்கி கொண்டிருக்க,
“கிரிஜா” என்று சங்கரன் சத்தமிட்டு மனைவியை பிடித்து இழுத்து, “அறிவு கேட்டு போச்சா உனக்கு... தோளுக்கு மேல வளர்ந்த பொண்ணை போய் அடிக்கிற” என்று கத்தினார்.
“தப்புதான்... இப்படி ஒருத்தியை பெத்து வளர்த்ததுக்கு நான் என்னைத்தான் அடிச்சுக்கணும்... என்னத்தான் அடிச்சுக்கணும்” என்று கிரிஜா அழுது கொண்டே தலையிலடித்து கொள்ள,
“போதும்... இப்ப நான் என்ன பண்ணிட்டேன்னு இப்படி எல்லாம் பேசுறீங்க” என்று ஜானவி குரலையுயர்த்தவும்,
“அந்த கர்மத்தை வேற நாங்க எங்க வாயால சொல்லணுமாக்கும்” என்று ஜோதி அவளை இளக்காரமாக பார்த்தாள்.
“மவளே! இப்படியே ஏடாகூடமா எதாச்சும் பேசிட்டு இருந்த அக்கான்னு கூட பார்க்க மாட்டேன்... செவுலு பேந்திரும்” என்று சொல்லி ஜானவி ஜோதியிடம் கை ஒங்க,
“ஜானவி” என்று கிரிஜா கோபமாக கத்தினார்.
ஜானவி மூச்சை இழுத்துவிட்டு கொண்டு, “இதுக்கு மேல இந்த வீட்டில நான் நின்னேன்... எனக்கு சத்தியமா பைத்தியம் பிடிச்சிரும்” என்று சொல்லி மீனாவையும் அன்புவையும் தன் கரங்களில் பிடித்து கொண்டு அவள் வெளியேற பார்க்க,
கிரிஜா அப்போது, “அப்படியே போயிடு... இனிமே இந்த வீட்டு பக்கமே வராதே... நானும் உங்க அப்பாவும் செத்தா கூட நீ இந்த வீட்டு பக்கம் வர கூடாது... சொல்லிட்டேன்” என்றதும் ஜானவி அதிர்ந்து திரும்ப கிரிஜா உடைந்து அழ ஆரம்பித்தார்.
“என்ன வார்த்தை சொல்றீங்க ம்மா?” என்று ஜானவி கண்ணீர் தளும்ப கேட்க, “ஆமா வர கூடாது” என்று மகளிடம் மீண்டும் அழுத்தமாக உரைத்தார்.
ஜானவி தன் தந்தையை பார்த்து, “என்னப்பா பேசறாங்க இவங்க” என்று கேட்க,
“ஏன் ஜானு? உனக்கு இரண்டாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னா ஆசை இருந்தா... அதை நீ எங்ககிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு செஞ்சிருக்கலாம் இல்ல” என்றார்.
அந்த வார்த்தைகளை கேட்ட ஜானவிக்கு இந்த உலகமே தலைகீழாக சுழன்ற உணர்வு!
“யாரு இப்போ ரெண்டாவது கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா?” என்றவள் அதிர்ச்சியோடு கேட்க, “அதான் நிற்கிறாளே... அந்த பொண்ணு... அவளோட அப்பாவை” என்று அன்புச்செல்வியை சுட்டி காட்டி சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே ஜானவி இடைநிறுத்தி,
“போதும் நிறுத்து... உன் இஷடத்துக்கு பேசாதே... நானும் செழியனும் பிரெண்ட்ஸ்” என்றாள்.
“நீ நிறுத்துடி முதல... நீயும் அந்த ஆளும் எப்படின்னுதான் இந்த ஊரே சொல்லுதே” என்ற ஜோதியின் வார்த்தையை கேட்டதும், “செழியனை பத்தி பேச எல்லாம் உனக்கு தகுதியே இல்ல” என்று ஜானவி சீற்றமானாள்.
“சீ வாயை மூடிறி... செய்றதெல்லாம் செஞ்சிட்டு அவகிட்ட ஏன் எகிற” என்று கிரிஜா கோபமாக கேட்க,
“ஐயோ! அவ உளறா ம்மா... அவ சொல்ற மாறியெல்லாம் எதுவும் இல்ல” என்றாள் ஜானவி!
ஜெகன் அவன் பங்கிற்கு, “ஏன் க்கா பொய் சொல்ற... நான் உன் வீட்டுக்கும் வரும் போதெல்லாம் பார்த்திருக்கேனே” என்றான். ஜானவி இடிந்து போய் நின்றுவிட்டாள்.
கிரிஜா மகனிடம், “ஏன் டா... இதை பத்தி என்கிட்ட முதலையே சொல்லல” என்று கிரிஜா மகனிடம் ஆவேசமாக கேட்க, “இல்லம்மா... அப்படி இருக்காதுன்னு நினைச்சேன்” என்றான் ஜெகன்.
ஜோதி, “அதான் நானும் சொன்னேன்... இதுல நான் உளறன்னாம்... அந்த கன்றாவியை நான்தான் பார்த்தேனே... ஜோடியா இரண்டு பெரும் மாலையும் கையுமா கோவிலுக்குள்ள போனாங்க... போதா குறைக்கு அவங்க பூ வாங்கி தர்ரறது என்ன? இவ அதை தலையில வைச்சிக்கிறது என்ன?” என்று ஜோதி மேலே பேசி கொண்டே போக ஜானவிக்கு வார்த்தைகள் வராமல் தொண்டைக்குள் சிக்கி கொண்ட உணர்வு. தான் ஏன் இப்படி ஒரு காரியத்தை செய்து தொலைத்தோம் என்று தன்னைத்தானே கடிந்து கொண்டாள்.
ஜானவியின் அந்த மௌனம் ஜோதிக்கு இன்னும் சாதகமானது.
“ஏன் டி... அப்படியே பிடிச்சு வைச்ச பிள்ளையார் மாறி நிற்கிற... இப்ப வாயை திறந்து சொல்லு பார்ப்போம்... நீங்க ரெண்டு பேரும் பிரெண்ட்ஸ்ன்னு” எண்டு ஜோதி திருத்தமாக கேட்க ஜானவி முகம் வாடி நின்றாள். கண்களில் நீர் நிரம்பியது.
ஜோதி நிறுத்தாமல் பேசினாள்.
“கோவில என் வீட்டுகார் வேற கூட இருந்தாரு... அந்த மனுஷன் எங்க இந்த கன்றாவியை பார்த்து தொலைசிர போறாரோன்னு சாமியை கூட கும்பிடாம பயந்து கூட்டிட்டு வந்துட்டேன்... இல்லாட்டி அங்கேயே செவுல ஒன்னு விட்டிருப்பேன்...
ஐயோ! போச்சு... என் மாமியார் வீட்டில் என் மானமே போக போகுது... உன் தங்கச்சி இப்படி” என்று மேலே சொல்லாமல் ஜோதி நிறுத்தி கொண்டாலும் அடுத்த வார்த்தைக்கான அர்த்தம் என்னவென்று ஜானவிக்கு புரியாமல் இல்லை.
ஜானவிக்கு ஏனோ தன் மீதுதான் தவறோ என்று குற்றவுணர்வு உண்டாகும் அளவிற்கு பேசினாள் ஜோதி.
ஜானவி மனம்நொந்து, “இப்பவும் நீங்க நினைக்கிற மாறி எல்லாம் கிடையாது” என்று நிதானமாக கூற, “அப்படியா?” என்று ஜோதி வேகமாக ஜானவியை நெருங்கி அவள் தோள் பட்டையில் ப்ளவுஸின் ஓரத்தில் கையை விட, “என்னடி பண்ற” என்று இழுத்து தன் தமக்கையை தள்ளிவிட்டாள்.
ஜானவி அவமானமாக விலகி வர ஜோதி அந்த நொடி, “அவ தாலி கூட கட்டிக்கல போலம்மா... ச்சே... இது இன்னும் அசிங்கம்” என்றாள்.
ஜானவிக்கு பெரிதாக அழ வேண்டும் போலிருந்தது. அவள் பக்கத்தின் நியாயத்தை கேட்க அங்கே யாருமே இல்லை.
கிரிஜா ஜோதியின் புறம் திரும்பி, “ஆமா... இதுக்கு மேல அசிங்கப்படணுமா? விடுடி... முதல அவளை வெளியே போக சொல்லு... இப்படி ஒரு பொண்ணு எனக்கு வேண்டவே வேண்டாம்... இப்படி ஒருத்தியை நான் பெத்துக்கலன்னே நினைச்சுக்கிறேன்... இப்பதான் ஜமுனாவுக்கு ஒரு வரன் முடியிற மாறி இருந்துச்சு... இப்போ இந்த விஷயம் தெரிஞ்சா அவங்க எப்படி ஒத்துப்பாங்க... ஐயோ! இப்படி மானத்தை வாங்கிட்டளா?” என்று புலம்பி கொண்டிருக்க,
ஜானவி மெதுவாக எல்லோரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தாள். மீனாவும் அன்புவும் ஒரு ஓரமாக நின்று என்னவென்று புரியாமல் நடப்பதை பார்த்து கொண்டிருந்தனர். அன்புவின் பார்வையில் அத்தனை மிரட்சி!
குழந்தைகளை பார்த்தும் ஜானவியின் அழுகை தானாகவே உள்ளே சென்றுவிட்டது. அவள் அழுதால் அது அவர்களையும் சேர்த்து பாதிக்குமே.
“நம்ம போகலாம்” என்று ஜானவி அந்த குழந்தைகளிடம் சொல்லவும் அன்பு வேகமாக அவள் காலை கட்டி கொண்டு அழ ஆரம்பிக்க, அவளை இறங்கி கட்டி கொண்டு, “ஒன்னும் இல்லடா” என்று சமாதானம் செய்தாள்.
ஆனால் மீனா அழவில்லை. “எதுக்கு எங்க அம்மாகிட்ட எல்லோரும் சண்டை போடுறீங்க?” என்று அந்த மழலை கேட்க, கிரிஜாவிற்கு பேத்தியின் வார்த்தைகளை கேட்டு கண்ணீர் பெருகியது.
“எதுக்கு உங்க அம்மாகிட்ட சண்டை போட்டும்னு... நீயே அவ கிட்ட கேளு” என்று ஜோதி சொல்ல,
“போங்க பெரிம்மா... நீங்க ரொம்ப மோசம்” என்றாள் மீனா!
“நான் மோசம்தான்... உங்க அம்மா செய்ற தப்பை எல்லாம் கேட்கறேன்னே... நான் மோசம்தான்”
“குழ்நதை கிட்ட ஏன்டி இப்படி எல்லாம் பேசுற” என்று கிரிஜா மகளை அதட்டிவிட்டு, “நீ அம்மம்மா கிட்ட வாடி தங்கம்” என்று அழைத்தார்.
“நான் வரமாட்டேன்... நீங்க அம்மாவை அடிச்சீங்க” என்று மீனா கோபமாக சொல்ல ஜானவி அப்போது மகளை பார்த்து, “மீனு...”என்று அழைத்து,
“நான் சொல்றதை அப்படியே எல்லோர்கிட்டயும் சொல்றியா?” என்று கேட்டாள். அவள், “ஹ்ம்ம்” என்று தலையசைக்க,
“இனிமே அன்பப்பாதான் என்னோட அப்பான்னு சொல்லு” என்றாள் ஜானவி அழுத்தமாக!
எல்லோரும் அதிர்ச்சியாக மீனா அவர்களை பார்த்து, “இனிமே அன்பப்பாதான் என்னோட அப்பா... ஜானும்மாதான் அன்புக்கு அம்மா” என்று அவளாக அடுத்த வசனத்தை சேர்த்து கொள்ள ஜானவிக்கு அந்த சூழ்நிலையிலும் சிரிப்பு வந்துவிட்டது.
“நிஜமாவா ஜானும்மா” என்று மீனா சொன்ன வார்த்தையில் அன்பு தலையை நிமிர்த்தி வியப்பாக ஜானவியிடம் கேட்க, “ஆமான்டி தங்கம்” என்றாள்.
ஜானவி புறப்படுவதற்கு முன்னதாக தன் வீட்டினர் புறம் திரும்பி,
“நான் எதை செஞ்சிட்டேன்னு இந்த குதி குதிகிறீங்களோ அதை நான் இதுவரைக்கும் செய்யல... செய்யணும்னு நான் யோசிக்கவும் கூட இல்ல... ஆனா இப்போ செய்யணும் தோணுது.
நான் செழியனை கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா உங்க மானம் எல்லாம் போகும்... நீங்கெல்லாம் அசிங்கப்படுவீங்கன்னா நான் அதை செய்வேன்... செஞ்சே தீருவேன்” என்று அவள் அவர்களிடம் தீர்க்கமாக சொல்லிவிட்டு மீனாவையும் அன்புவையும் அழைத்து கொண்டு அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டாள்.
********
ஜானவி அவளின் குடியிருப்பை அடைந்ததும் அன்புவும் மீனாவும் செழியன் வீட்டிற்குள் ஓடிவிட்டனர். ஜானவி தன் வீட்டின் கதவை திறந்து உள்ளே நுழைந்தாள். நேராக படுக்கையில் சென்று விழுந்தவள் கட்டுக்குள் வைத்திருந்த உணர்வுகளை எல்லாம் கண்ணீராக பெருக்கினாள்.
அழுதாள். அழுதாள். அவள் விழி நீர் வற்றி போகும் வரை அழுதாள்.
அப்போது அவள் வீட்டின் வாயிற்கதவு தட்டப்பட, ஜானவி முகத்தை துடைத்து கொண்டு கதவை திறக்க, செழியன்தான் வாசலில் நின்றிருந்தான். அவன் முகத்தில் குழப்பம் படர்ந்திருந்தது.
அதேநேரம் ஜானவி நின்ற கோலத்தை பார்த்து அவன் உள்ளம் பதறி போனது. புடவை மடிப்பெல்லாம் களைந்து நெற்றியில் பொட்டில்லாமல் விழிகள் சிவந்து முகம் வாட துவண்ட மலராக நின்றிருந்தாள்.
“ஜானவி என்னாச்சு? ஏன் இப்படி இருக்கீங்க... பசங்க வேற ஏதேதோ சொல்றாங்க... எனக்கு ஒண்ணும் புரியல” என்று செழியன் கேட்டு கொண்டு வாசலில் நிற்க,
“உள்ளே வாங்க... உங்ககிட்ட பேசணும்” என்றாள்.
செழியன் குழப்பமாக வாசலிலேயே நிற்க, “ப்ளீஸ் செழியன்... உள்ளே வாங்க” என்று சொல்லிவிட்டு அவள் உள்ளே சென்றாள்.
செழியன் தயக்கமாக அவள் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.
Nice