மோனிஷா நாவல்கள்
Nee Enbathe naanaga - 6
6
மோதல்
ஜானவி தன் கரத்தை பற்றியிருந்த அன்புச்செழியனை திரும்பி பார்த்து முறைத்து, “ஹலோ கையை விடுங்க” என்றதும் அவள் கரத்தை விடுவித்தவன் ,
“சாரிங்க... மீனுவை அடிச்சிற போறீங்களோன்னுதான் கையை பிடிச்சேன்” என்று அவன் தயங்கியபடி சொல்ல,
“என் பொண்ணை நான் அடிப்பேன்... உங்களுக்கு என்ன?” என்று கேட்டு அவனை கடுகடுப்பாக பார்த்தாள். அவனோ மேலே எதுவும் பேசாமல் மௌனமாக நின்றான்.
அவள் அதன் பின் தன் மகள் புறம் திரும்பி, “எதுக்குடி இங்கே வந்த? உன்னை எங்கெல்லாம்டி நான் தேடறது” என்று மீனாவின் கரத்தை பற்றி வெளியே இழுத்து கொண்டு போனாள்.
“இல்லம்மா... என் பிரெண்ட் அன்பு” என்று மீனா ஏதோ பேச வாய் திறக்க, “பேசாதே... பின்னிடுவேன் உன்னை” என்று தன் வீட்டிற்குள் அழைத்து கொண்டு அவள் செல்லும் போது, “ஜானவி ஒரு நிமிஷம்” என்று செழியனின் அழைப்பு அவளை திகைத்து போக செய்தது.
அவனை குழப்பமாய் திரும்பி, “என் பேர் எப்படி உங்களுக்கு தெரியும்?” என்று கேட்க,
“அது... மீனாதான் சொன்னா” என்றான்.
மகளை முறைத்து பார்த்தவள், “அவ சொன்னா நீங்க உடனே என்னை பெயரிட்டு கூப்பிட்டிட்டுவீங்களா? உங்களுக்கு கொஞ்சம் கூட மேனர்சே தெரியாதா?” என்று அவள் கத்த, “ம்மா... என் பிரெண்ட் அன்புச்செல்வியோட அப்பா ம்மா” என்று மீனா இடையில் புகுந்து பதிலளித்தாள்.
“பிரெண்டா?” என்று ஜானவி குழப்பமாக மகளை பார்க்க,
அப்போது செழியன், “ஆமா... என் பொண்ணும் உங்க பொண்ணும் பிரெண்ட்ஸ்தான்... ஸ்கூலில் ஒரே கிளாஸ்... அன் ஒரே ஸ்டேண்டர்ட்” என்று பதிலளித்தான்.
அவனை அவள் யோசனையாய் பார்க்க, “என் பொண்ணு அன்புதான் மீனாவை பார்த்துட்டு வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு இருக்கா” என்றவன் மேலும் சொல்ல,
ஜானவி இப்போது மீனாவை முறைத்து பார்த்து, “கூப்பிட்டா மேடம் உடனே போயிடுவீங்களா... என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு போகணும்னு தோணல... கொஞ்ச நேரத்தில பைத்தியகாரி மாறி இந்த அப்பார்ட்மென்ட் முழுக்க என்னை அலைய விட்டுட்ட... உன்னை” என்று மகளிடம் கொந்தளித்தாள்.
“ப்ளீஸ் ங்க மீனுவை திட்டாதீங்க... பாவம் அவளுக்கு என்ன தெரியும்... ஏதோ பிரெண்டை பார்த்த சந்தோஷத்தில உங்ககிட்ட சொல்லாம வந்துட்டா” என்று அவன் நிதானமாக எடுத்துரைத்தான்.
“போதும்... என் பொண்ணை நான் திட்டணுமா வேண்டாமான்னு எல்லாம் நீங்க சொல்ல வேண்டாம்... அவளை காணாம தேடின வலியும் கஷ்டமும் எனக்குதான் தெரியும்” என்று அவள் வெறுப்போடு சொல்லிவிட்டு,
“ஹ்ம்ம்... அட்வைஸ் எல்லாம் ஈசியா பண்ணிடுவாங்க... அவங்கவங்களுக்கு வந்தாதான் தெரியும்” என்று முனகி கொண்டே வீட்டிற்குள் தன் மகளை இழுத்து சென்றுவிட்டாள்.
இதற்கு மேல் அவளிடம் பேசுவது வீண் என்று அவனும் மௌனமாகிட உள்ளே சென்றவுடன் கத்த தொடங்கிய ஜானவி, “இனிமே அந்த வீட்டு பக்கம் போனே உன் காலை உடைச்சிடுவேன்” என்று மகளிடம் காட்டமாக உரைக்க அது அவன் காதிலும் விழுந்தது.
சந்தானலட்சுமி நடந்த நிகழ்வை பார்த்துவிட்டு, “என்னடா அந்த பொண்ணு வாசலில் நின்னு இப்படி கத்திட்டு போகுது... சரியான வாயாடியா இருப்பா போல” என்று மகனிடம் சொல்ல,
“விடுங்க ம்மா... ஏதோ பொண்ணை காணோமேங்கிற டென்ஷன்ல கத்திட்டு போறாங்க” என்று தன் அம்மாவை சமாதானப்படுத்தி கொண்டே உள்ளே வந்தான்.
“அதுக்கு ஏன்டா உன்னை கத்தணும்... இருந்தாலும் ஒரு பொண்ணுக்கு இவ்வளவு கோபம் இருக்க கூடாதுடா” என்றவர் சொல்ல,
“அப்போ ஆம்பளைங்களுக்கு இருக்கலாமா?” என்று தன் தாயிடம் எகத்தாளமாக எதிர்கேள்வி கேட்டான்.
“உனக்கு போய் சப்போர்ட் பண்ணேன் பாரு... என்னை சொல்லணும்” என்று மகனை பார்த்து நொடித்து கொண்டு சந்தானலட்சுமி மீண்டும் தன் வீட்டு வேலையை தொடர ஆரம்பித்தார்.
செழியன் சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டுவிட அனபுச்செல்வியும் வந்து தன் தந்தையின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டு, “மீனாவோட அம்மா ரொம்ப பேட் இல்ல ப்பா” என்றாள் .
“சேச்சே... அப்படி எல்லாம் இல்ல அன்பும்மா” என்று செழியன் உடனடியாக மறுக்க,
“அப்புறம் ஏன் மீனுவை அடிக்க வந்தாங்க... உங்ககிட்டயும் சண்டை போட்டாங்க” என்று அன்புச்செல்வி தான் பார்த்த நிகழ்வை வைத்து அவள் அறிவுக்கு எட்டியவரை கேட்டு வைத்தாள்.
“அன்பும்மா” என்று மகளை மடியில் அமர்த்தி கொண்டவன், “மீனு அவங்க அம்மாகிட்ட சொல்லாம இங்க வந்தது தப்பு... அதான் அவளை அடிக்க வந்தாங்க... அப்புறம் என்கிட்ட அவங்க சண்டை எல்லாம் போடல... ஜஸ்ட் பேசுனாங்க... அவ்வளவுதான்” என்றவன் மகளிடம்தெளிவாக விளக்கம் கொடுக்க,
“ஆனாலும் அடிக்கிறது தப்புதானே... அப்படிதானே நீங்க என்கிட்ட சொல்லி இருக்கீங்க” என்றாள்.
“குழந்தைங்க தப்பு செஞ்சா அவங்க தப்பை திருத்திக்க அம்மா அப்பா டீச்சர்ஸ் எல்லாம் அடிக்கலாம்... அது ஒன்னும் தப்பில்ல”
“நான் தப்பு செய்யும் போது கூட நீங்க என்னை அடிச்சதே இல்லையே ப்பா... ஏன் அம்மா கூட என்னை அடிச்சதே இல்லையே” என்றவள் வருத்தமாக கேட்க,
“எல்லாருமே ஒரே மாறி இருக்கமாட்டாங்கடா... ஏன்... நான் உன்னை மாறி சின்னதா இருக்கும் போது லட்சு பாட்டி க என்னை அடிச்சிருக்காங்களே...நீ வேணா பாட்டியை கேட்டு பாரு?” என்றவன் சொல்ல, “நிஜமாவா பாட்டி” என்று அவள் உடனே தன் பாட்டியிடம் கேட்க,
“நான் எப்படா உன்னை” என்று ஆரம்பித்தவர் மகனின் கண்ணசைவை பார்த்துவிட்டு, “ஆமா ஆமா அடிச்சிருக்கேன்... உங்க அப்பா தப்பு செஞ்சா அடிச்சிருக்கேன்” என்றார் .
“பார்த்தியா? இப்ப லட்சு பாட்டி பேடுன்னு சொல்வியா?”
“உஹும்ம்” அன்புச்செல்வி நிதானமாக தலையசைத்தாள்.
“நம்ம குட் டா இருக்கிறதுக்காக அடிக்கிறது ஒன்னும் தப்பு இல்ல... மீனாவோட அம்மாவும் பேட் எல்லாம் இல்ல... மீனா நல்லதுக்காக்தான் அவங்க அடிக்கிறாங்க... புரியுதா?” என்றான். அன்புச்செல்வி தன் அப்பாவின் வார்த்தைகளை கேட்டு ஓரளவு புரிந்து கொண்டு தலையசைக்க, “குட் கேர்ள்... சரி போய் சாப்பிடுங்க... அப்பா ஈவனிங் உங்களை பார்க்குக்கு கூட்டிட்டு போறேன்” என்றான்.
“மீனாவையும் கூட்டிட்டு போகலாம் ப்பா” என்று அன்புச்செல்வி சொல்ல ஜானவி கடைசியாக சொன்ன வார்த்தைதான் அவன் காதில் விழுந்தது. நிச்சயம் ஜானவி அனுப்ப மாட்டார் என்று எண்ணி கொண்டவன் இருப்பினும் மகளின் திருப்திக்காக, “கூட்டிட்டு போகலாம்” என்றான்.
இதற்கிடையில் மீனாவை வீட்டிக்குள் அழைத்து சென்ற ஜானவி வாயில் கதவை மூட மீனாவுக்கு கிலி பற்றி கொண்டது. இப்போதைக்கு தன்னை காப்பாற்ற தன் அம்மம்மா கூட இல்லையே என்று அஞ்சி அப்படியே சுவற்றோரம் போய் ஒண்டி கொண்டு, “சாரி ம்மா... இனிமே உங்க கிட்ட சொல்லாம எங்கயும் போக மாட்டேன்” என்றாள் முகத்தை பாவம் போல் வைத்து கொண்டு!
இன்று அடி தனக்கு நிச்சயம் என்று மீனாவின் குழந்தை உள்ளம் அஞ்சி கொண்டே தன் தாயை பார்க்க ஜானவியோ அப்படியே தரையில் சரிந்து கொண்டு தம் கால்களில் முகம் புதைத்து அழ ஆரம்பித்தாள். ஒரு வாரமாக அவளுக்குள் தேங்கியிருந்த துக்கம் அது.
மீனாவின் முன்னிலையில் அழுதுவிட கூடாது என்று எவ்வளவோ தன் வேதனைகளை தனக்குள்ளாகவே புதைத்து கொண்ட போதும் மீனாவை காணாமல் தேடிய அந்த நொடிகள் அவள் உணர்வுகள் மொத்தமும் கட்டவிழ்த்து கொண்டது.
இனி தன் எதிர்காலமே கேள்விக்குறியாக போனதா என்று அதிவேகமாக பயணித்த எண்ணவோட்டத்தில் மீண்டும் தன் பொறுப்பின்மையால் தன் குழந்தையை தொலைத்து விட்டோமோ? இந்த சமுதாயத்தில் ஒரு மனைவியாக தோற்றதல்லாமல் இப்போது ஒரு தாயாகவும் தோற்று போய்விட்டோமோ? என்று அவள் மனம் விபரீதமாக சிந்தித்து அவளை சொல்லவொண்ணா வேதனையில் ஆழ்த்தியது.
உறவுமுறை என்ற உணர்வுபூர்வமான கயிற்றால் ஒவ்வொரு பெண்ணின் உணர்வுகளும் பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அந்த கட்டுக்குள்தான் அவளின் சந்தோஷமும் சுதந்திரமும்! எதில் வெற்றி கண்டாலும் உறவுமுறைகளில் தோற்றவள் வாழ்க்கையே தோற்றவளாகதான் இந்த சமுகம் அங்கீகரிக்கும்.
ஜானவியின் உறுதியும் நம்பிக்கையும் தாய்மை என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் உடைந்து போயிருந்தது. அழுது கொண்டிருந்த தாயை பார்த்த மீனா மிரட்சியாக, “ஏன் ம்மா அழுற... நான் இனிமே சொல்லாம எங்கேயும் போக மாட்டேன்... அழாதே ம்மா” என்று அவள் தோளை பற்றி கெஞ்ச,
மகளை இழுத்து அணைத்து கொண்டாள். “என்னை விட்டுட்டு எங்கேயும் போயிடாதே மீனா! அம்மாவுக்கு நீ மட்டும்தான் எல்லாம்... நீ மட்டும்தான்டி என்னோட ஒரே சந்தோஷம்... நீதான்டி என் உயிர்” என்று கண்ணீர் மல்க உரைக்க மீனாவும் தேம்பி அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
அவளுக்கு என்ன புரிந்ததோ? ஆனால் தாயின் கண்ணீர் அவள் மனதை நெகிழ்திவிட்டது. “உஹும்... போக மாட்டேன்” என்று மீனா அழுது கொண்டே சொல்ல ஜானவி கண்ணீரோடு அவள் கன்னங்களில் முத்தமிட்டாள்.
தாயும் மகளும் அந்த மனநிலையில் இருந்து மீண்டுவரவே சில மணிநேரங்கள் பிடித்தது. அதன் பின் ஜானவி இயல்பு நிலைக்கு வந்து அவள் எடுத்து வந்த பொருட்கள் துணிமணிகள் எல்லாவற்றையும் பிரித்துவைக்க தொடங்கினாள்.
அதற்குள் அந்தி சாய்ந்துவிட்டது. மீனா தன் வீட்டின் பால்கனி வழியாக அன்புசெல்வியும் செழியனும் பார்க்கில் விளையாடி கொண்டிருப்பதை பார்த்தாள். குழந்தை மனம் ஏங்கி தவிக்க, “ம்மா... நானும் போய் விளையாடவா?” என்று ஜானவியிடம் கேட்க,
“அம்மாவுக்கு வேலை இருக்குடா செல்லம்... நாளைக்கு கூட்டிட்டு போறேன்” என்றாள்.
“அன்புவும்... அன்பப்பாவும் அங்கேதான் இருக்காங்க ம்மா... நான் போறேனே?!” என்றவள் மீண்டும் ஏக்கமாக கேட்க,
“அப்படி எல்லாம் தெரியாதவங்க கூட எல்லாம் போய் விளையாட கூடாது மீனு” என்று ஜானவி கண்டிப்பாக உரைத்தாள்.
“தெரியாதவங்க ஒன்னும் இல்ல... அன்பு எனக்கு பிரெண்ட்”
“அதெல்லாம் ஸ்கூலில்... இங்கெல்லாம் அப்படி யாரையும் நம்பி உன்னை என்னால விட முடியாது... நானே உங்க தாத்தா அம்மம்மாகிட்ட சண்டை போட்டு உன்னை கூட்டிட்டு வந்திருக்கேன்... நீ வேற எதையாச்சும் இழுத்து வைச்சி என்னை கடுப்பேத்தி வைக்காதே டி” என்றதும் மகளின் முகம் சுருங்கி போனதில் ஜானவியின் மனமும் இறங்கி போனது.
“அம்மாவை கொஞ்சம் புரிஞ்சிக்கோ மீனு... நாளைக்கு போலாமே” என்று மகளை சமாதனம் செய்து அணைத்து கொண்டாள்.
ஒரு பெண்ணாக அதுவும் ஒரு பெண் குழந்தையோடு தனியாக வாழ்வதில் இருக்கும் கடினம் ஜானவியின் இந்த மனநிலைக்கு காரணம். அந்த பயமே அவளை சந்தேக பார்வையோடு எல்லோரையும் தள்ளி நிறுத்தி பார்க்க வைக்கின்றது. பெண்களுக்கான பாதுக்காப்பில் இந்த சமுகத்தின் மகாமட்டமான சாபகேடு அது.
அடுத்த நாள் ஜானவி மகளை பள்ளிக்கு தயார் செய்தாள். அதுவும் ஆச்சரியத்திற்கு இடமாக சீக்கிரமாக எழுந்து. வேறு வழி. எல்லாவற்றையும் தானே செய்தாக வேண்டுமே! காலை உணவு மதிய உணவு என்று எல்லாம் அன்றைக்கு ப்ரெட் ஜாம்தான்.
“மீனா குட்டி... இன்னக்கு ஒரே ஒரு நாள் ப்ரெட் ஜேம் சாப்பிடு... அம்மா வீட்டுக்கு தேவையானதை எல்லாம் வாங்கிட்டு உனக்கு பிடிச்சதெல்லாம் செஞ்சி தர்றேன்” என்று மகளிடம் சொல்ல,
“டிவி எப்போ வரும் ம்மா” என்று ஆர்வமாக கேட்டாள் மீனா.
“ரொம்ப முக்கியம்” என்று மகளிடம் நொடித்து கொண்டு அவள் பேகை தயார் செய்து வைத்துவிட்டு, “சீக்கிரம் சாப்பிடு... அப்புறம் உங்க பிரின்சிப்பெல்... டிசிப்ளின் டிக்னிடி டெக்கோரம்னு கிளேஸ் எடுக்க ஆரம்பிச்சிருவாங்க” என்றாள்.
அதன் பின் இருவரும் தயாராகி வெளியே வந்து மகளுக்கு ஜானவி காலணி போட்டு விட்டு கொண்டே, “எல்லாம் எடுத்துக்கிட்டோமா... எதையும் மறக்கலையே?” என்று கேட்க,
மீனா தீவிரமாக யோசித்துவிட்டு, “ஹ்ம்ம்... ஸ்நேக்ஸ் பாக்ஸ் வைச்சியா ம்மா” என்று கேட்க, “அதெல்லாம் கரெக்டா கேளுடி... புக் நோட்ஸ் எல்லாம் மறந்திடு... போதா குறைக்கு ஒரு நாளைக்கு ஒரு ரப்பர் பென்சில் வேற... மவளே! இன்னைக்கு எதையாச்சும் தொலைச்சிட்டு வாயேன்” என்று மகளை கண்டித்து கொண்டே வீட்டை பூட்டியவள் பேகை கையில் ஏந்தி கொண்டு கீழே இறங்க அவளுக்கு அப்போதுதான் நினைவு வந்தது.
“ஐயோ! ஸ்கூட்டி சாவி” என்று மீண்டும் கதவை திறந்து உள்ளே ஓடினாள். அதற்குள்ளாக அன்புச்செல்வியும் செழியனும் பள்ளிக்கு செல்ல தயாராகி வெளியே வர மீனாவின் முகத்தில் சந்தோஷம் பொங்கியது.
“மீனுக்குட்டி ஸ்கூலுக்கு கிளம்பியாச்சா?” என்று செழியன் செல்லமாக கேட்க, “ஹம்ம்... அம்மா ஸ்கூட்டி சாவி எடுக்க போயிருக்காங்க” என்றாள்.
“ஓகே பை” என்றவன் சொல்ல அன்புச்செல்வியும் தன் பங்குக்கு, “பை மீனு... நம்ம ஸ்கூலில் பார்க்கலாம்” என்று பெரிய மனுஷிதனமாக தன் தோழியிடம் சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே ஜானவி அதிரடியாக வெளியே வந்து தன் வீட்டின் வாயிலில் தடுக்கி விழ போக,
“ஏ பார்த்து” என்று செழியன் அவள் கரத்தை பிடித்து கொண்டான்.
ஜானவி கடுகடுக்க அவனை பார்த்து கரத்தை உதறிவிட்டு, “என்ன நீங்க? கொஞ்சம் கூட மேனர்ஸசே இல்லாம எப்பப்பாரு என் கையை பிடிக்கிறீங்க” என்றாள்.
“விழப் போறீங்கன்னுதான் கையை பிடிச்சேன்... இதுல மேனர்ஸ் எங்கெங்க வந்துது” என்று அவனும் கோபமாக கேட்க,
“அதெல்லாம் சொல்லி புரியாது” என்று அவள் முகத்தை திருப்பி கொண்டு, “வா மீனு போலாம்” என்றபடி அவனை கடந்து சென்றாள்.
“ஹலோ” என்று செழியன் அழைக்க அவள் திரும்பி பார்க்காமல் இறங்க, “ஜானவி” என்று மீண்டும் சத்தமாக அழைத்தான்,.
அவள் கோபமாக மீண்டும் படியேறி வந்து, “இத பாருங்க மிஸ்டர்... என்னை இந்த மாறி பேர் சொல்லி கூப்பிடுற வேலையெல்லாம் வைச்சிக்காதீங்க... சொல்லிட்டேன்” என்று அவள் விரல் நீட்டி எச்சரிக்க,
“நான் ஹலோன்னு கூப்பிட்டேன்... நீங்கதான் திரும்பி பார்க்கல” என்றவன் சொல்ல,
“நீங்க ஏன் மிஸ்டர் என்னை கூப்பிடணும்?” என்று கடுப்பாக அவனை பார்த்தாள்.
“ஏன்னா... நீங்க உங்க வீட்டை பூட்டாமலே போறீங்க” என்று செழியன் சொன்ன பிறகே அவள் அதனை கவனித்தாள். தலையில் கை வைத்து கொண்டு உதட்டை கடித்து கொள்ள
செழியன் அவள் செய்கையை பார்த்து சிரிக்க, இந்த காட்சியை பார்த்து அன்புச்செல்விக்கும் மீனாவிற்கும் கூட முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது. அதன் பின் அவள் அவசரமாக வீட்டை பூட்டிவிட்டு அவனை கண்டும் காணதது போல் மகளை இழுத்து கொண்டு முன்னே இறங்கி சென்றுவிட்டாள்.
அவள் மகளை தன் ஸ்கூட்டியில் அமர்த்தி கொண்டு கிளம்ப போக, “ம்மா என் பிரெண்ட் அன்புவையும் கூட்டிட்டு போலாமே” என்று கேட்க,
“உன்னை கூட்டிட்டு போகிறதுக்குள்ளயே எனக்கு போதும் போதும்னு ஆகிடுது... இதுல இன்னும் ஒரு ஆளு வேற... என்னை டென்ஷன் படுத்தாம கம்னு வா மீனு” என்று வண்டியை ஆன் செய்தாள்.
“என்னங்க ஒரு நிமிஷம்” என்று செழியன் மீண்டும் அழைக்க, “இந்த ஆளு ஏன்டி என் உயிரை எடுக்கிறான்” என்று மகளிடம் சொல்லி கொண்டே செழியனை திரும்பி பார்த்து முறைத்தாள்.
“அதான் நான் வீட்டை பூட்டிட்டேன் இல்ல... இன்னும் என்ன வேணும் மிஸ்டர் உங்களுக்கு?” என்றவள் கேட்க,
“ட்ரைவ் பண்ணும் போது இவ்வளவு டென்ஷன் வேண்டாம்... அது நல்லதில்ல” என்றான்.
அவள் கடுப்பாய் அவனை பார்த்து, “அட்வைஸு” என்று எகத்தாளமாக கேட்டுவிட்டு, “நான் உங்களை அட்வைஸ் கேட்டேனா மிஸ்டர்” என்றாள் முறைப்போடு.
செழியன் முகம் மாறியது. “என்ன நீங்க... சும்மா சும்மா மிஸ்டர் மிஸ்டர்ன்னு கூப்பிடுறீங்க... என் பேர் அன்புச்செழியன்... எதாச்சும் சொல்லணும்னா அன்புன்னு கூப்பிட்டு பேசுங்க... ப்ளீஸ்” என்றான்.
“ஏன் செழியன்னு கூப்பிட்டா ஒத்துக்க மாட்டீங்களோ?” என்று அவனை பார்த்து கேட்டு அவள் கேலியாய் சிரித்தாள்.
“அதெல்லாம் உங்க இஷ்டம்... பட் மிஸ்டர்னு கூப்பிடாதீங்க... தட் சௌண்ட்ஸ் பேட்... அதவும் குழந்தைங்க முன்னாடி”
“தெரியாதவங்கள பெயரிட்டு கூப்பிட்டு எனக்கு பழக்கம் இல்ல மிஸ்டர்” என்றவள் வேண்டுமென்றே அவனை அதே போல் அழைக்க செழியன் சீற்றத்தோடு, “வேண்டாம்” என்று முறைத்தான்.
“வேண்டாம் இல்ல... அதான்... இனிமே நீங்களும் என்கிட்ட பேசாதீங்க... நானும் உங்ககிட்ட பேச மாட்டேன்... அன் தட் சௌண்ட்ஸ் பெட்டர்” என்றவள் அவனை அழுத்தமாக பார்த்து சொல்ல,
“சரியான ஈகோ பார்டி” என்று செழியன் தன் வாய்குள்ளாக முனகி கொள்ள, “இப்ப என்ன சொன்னீங்க மிஸ்டர்?” என்று அவனை திமிராக பார்த்து அதே தொனியில் கேட்டாள்.
“ஒன்னும் இல்ல... இன்னைக்கும் எப்பவும் போல லேட்டா போனா... அப்புறம் பிரின்சிபெல் ரூம்ல நிற்கணும்... லெக்சர் கேட்கணும்... லெட்டர் எழுதி குடுக்கணும்” என்றவன் எள்ளலாக நகைத்து கொண்டே நீட்டி முழக்கி சொல்ல ஜானவியின் முகம் கொஞ்சம் கோபமாகவும் குழப்பமாகவும் அவனை பார்த்துவிட்டு, “அதெல்லாம் இன்னைக்கு லேட் ஆகாது” என்று சொல்லிவிட்டு தன் ஸ்கூட்டியை வேகமாக கிளப்பி கொண்டு சென்றுவிட்டாள்.
இதற்கிடையில் இன்னொரு முக்கியமான விஷயம் என்னவெனில் தங்கள் பெற்றோரின் வார்த்தை மோதல்களை வெகுசுவாரஸ்யமாக அந்த சின்ன வாண்டுகள் இரண்டும் பார்த்து கொண்டதுதான்.
ஜானவி பள்ளிக்கு வண்டியை செலுத்தி கொண்டே மகளிடம், “நம்ம ப்ரின்சிபெல் ரூம் போன வரைக்கும் அந்த மனஷனுக்கு எப்படிறி தெரிஞ்சுது... எல்லாம் உன் வேலையா... ஒண்ணும் விடாம நீ உன் பிரெண்ட் கிட்ட சொல்லி வைச்சிருக்கியா?” என்று கேட்க,
“உஹும்... நான் சொல்லல”
“அப்புறம் எப்படிறி அவருக்கு தெரியும்?”
“நீங்க லெட்டர் எழுதும் போது அன்புவோட அப்பா அங்கே தானே இருந்தாரு... நான் உங்ககிட்ட சொன்னனே” என்று மீனா சொல்ல, “அப்படியா?” என்று யோசனையாக கேட்டு கொண்டே மகளை பள்ளி வாசலில் இறக்கிவிட்டாள். ஒரு தெரு தள்ளிதான் பள்ளி இருந்ததால் அவர்கள் பேசி கொண்டே விரைவாக வந்து சேர்ந்துவிட்டனர்.
ஜானவி மகளின் பேகை மாட்டிவிட்டு கொண்டே, “இத பாரு மீனு... அந்த அன்பு பொண்ணு கிட்ட ஓவரா நீ பிரெண்ட்ஷிப் எல்லாம் வைச்சிக்க வேண்டாம்... எனக்கு அந்த பொண்ணோட அப்பாவை பார்த்தா ஒன்னும் சரியா படல” என்று சொல்ல மீனாவின் முகம் வாடிப்போனது.
“என்னடி பார்க்கிற... கிளம்பு” என்று சொல்லியவள் மகளை பார்வையால் எச்சரித்து வழியனுப்பிவிட்டு பெருமூச்செறிந்தாள். என்றும் இல்லாத திருநாளாய் அன்று சீக்கிரம் மகளை கொண்டு வந்து சேர்த் துவிட்டாளே! அதனால் வந்த பெருமூச்சு.
Nice